მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

ოცდამეათე თავიჯერ ვერაფერი ვერ დავინახე. სინათლეს გადაჩვეული თვალები უმალვედამეხუჭა. როდესაც გახელა შევძელი, უფრო გოცებული დავრჩი, ვიდრეაღფრთოვანებული.-ზღვა! - წამოვიძახე მე.- დიახ, - მიპასუხა ბიძაჩემმა, - ლიდენბროკის ზღვა, და, იმდეი მაქვს, არც ერთიმოგზაური არ შემომედავება აღმოჩენის პირველობასა და ჩემის სახელის დარქმევისუფლებაში!ჩვენ წინ შორეულ ჰორიზონტამდე წყლის სივრცე იყო გადაშლილი. ნაპირზეწვრილი სილა და პატარა ნიჟარები ეყარა. ტალღა ტალღას ეხეთქებოდა. ყრუ გუგუნიიდგა, ქარი ნანაობდა და წყლის შხეფები სახეზე მეცემოდა. წყლის კიდიდანდაახლოებით ასი ტუაზის დაშორებით დამრეც ქვიშიან ნაპირზე დახვავებულიყოვეება კლდეები. ისინი თანდათან მაღლდებოდნენ და სადღაც თვალიმიუწვდომსიმაღლეში იკარგებოდნენ. კლდები ნაპირის გაყოლებით ქმნიდნენ მაღალზვირთცემისაგან გაღრღნილ კონცხების წყებას. კონცხი კონცხს ეკვროდა დათვალსაწიერამდე გრძელდებოდა.ნამდვილი ოკეანე იყო, მაგრამ უკაცრიელი და საშინელი ველური.თვალი შორს წვდებოდა ზღვის შორეთებს, რადგან უცხო რამ შუქი ანათებდა. ესარ იყო არც მზის სინათლის კაშკაშა სხივები, არც ღამის მნათობის მკრთალი დაბუნდოვანი სითბოსმოკლებული შუქის ანარეკლი. ამ უცხო სინათლის ძალა, მისიციმციმი, ნათელი და მშრალი სითეთრე, დაბალი ტემპერატურა, ბრწყინვა, მთვარისასრომ აღემატება., მის ელექტრულ წარმოშობას ამჟღავნებდა. ეს იყო რაღაცჩრდილოეთის ციალი, უწყვეტი კოსმიური ფენომენი, რომელიც ავსებდა ამ მღვიმეს,იჭრებოდა ამ უშველებელ ოკეანეს რომ იტევდა ისეთ ვრცელი მღვიმის ყველაკუნჭულში.ჩემ ზევით აღმართული გუმბათი, თუ გნებავთ ზეცა, ღრუბლებით იყოდაფარული. მოძრავი და ცვალებადი ორთქლი კონდენსაციის შედეგად გაჩენილიღრუბლები რამდენიმე დღეში, უთუოდ, კოკისპირულ წვიმად იქცეოდა. მევთვლიდი, რომ ასეთი დიდი ატმოსფერული წნევის პირობებში წყლის აორთქლებაშეუძლებელი იყო. თუმცა კი, რაღაც ჩემთვის უცნობი ფიზიკური მიზეზით, ჰაერშისქელი ღრუბლები გროვდებოდა. მაგრამ ჯერ "კარგი ამინდი" იდგა. ძალიან მაღალღრუბლებზე ელექტრონის ტალღების შუქი საოცრად ციმციმებდა. ღრუბლებისუფრო დაბალ ფენებზე ჩრდილები ისახებოდ და ხშირად, ღრუბელთა ორ ფენასშორის უჩვეულო ბრწყინვალე სხივი გამოკრთებოდა. მაგრამ ეს არ იყო მზის სხივი,მის სინათლეს სითბო აკლდა და ნაღვლიან, მეტად მელანქოლიურ განწყობილებასჰქმნიდა. ვარსკვლავებით მოჭედილი ზეცის ნაცვლად ამ ღრუბლების ზემოთვგრძნობდი გრანიტის თაღს, რომელიც მთელი თავისი სიმძიმით მაწვებოდა. რარიგვრცელიც არ უნდა ყოფილიყო ეს დედამიწის შიგა სივრცე, იგი არ იკმარებდა ჩვენიპლანეტის ყველაზე უმნ იშვნელო თანამგზავრის გასასეირნებლად.უცებ გამახსენდა ინგლისელი კაპიტნის თეორია. კაპიტანი დედამიწსამსგავსებდა დიდსა და ღრუ სფეროს, რომლის შიგნით ჰაერი ანათებს თვისივეწნევის ზეგავლენით, მაშინ როდესაც ორი მნათობი, პლუტონი და პროზერპინი,ხაზვენ მათთვის განკუთვნილ საიდუმლო ორბიტებს. ნუთუ იგი მართალი იყო?ჩვენ ნამდვილად ამ უშველებელი ღრმულის ტყვეები ვიყავით. შეუძლებელიამისი სიგანის განსაზღვრა, რადგან ნაპირი სადღაც უსასრულოდ შორს იკარგებოდა,