მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

ოცდამეცამეტე თავიშ ა ბ ა თ ი, 15 ა გ ვ ი ს ტ ო. - ზღვა ისევ ისეთივე ერთფეროვანია. ხმელეთიარსად ჩანს. მხოლოდ უკიდეგანო სივრცეა ჩვენ წინ.სიზმრის სიმძაფრე ჯერაც თავს მიმძიმებს.ბიძაჩემს სიზმარი არ უნახავს, მაგრამ უგუნებოდ არის. დურბინდით ზვერავსსივრცის ყველა წერტილს და განაწყენებული ხელებს გულზე იკრებს.ვამჩნევ, რომ პროფესორ ლიდენბროკს ისევ უბრუნდება კვლავინდებურიმოუთმენლობა, რომელსაც თითქოს გადაეჩვია და ამ ფაქტს ჩემს დღიურში ვინიშნავ.ადრე ალბათ ჩემმა ფათერაკმა გაუღვიძა ადამიანური გრძნობა, მაგრამ, განვიკურნეთუ არა, ისევ თავისას დაუბრუნდი და ბუზღუნი დაიწყო. რა საჭიროა გაფიცხება?ჩვენ მოგზაურობას ხომ ყველაფერი ხელს უწყობს, ტივი სწრაფად წინ მიიწევს დამეტი რაღა უნდა?- რაღაც გაწუხებთ, ბიძჩემო? - ვკითხე, როდესაც დავინახე დურბინდი ისევთვალებთან მიაქვს.- მაწუხებს? არა.- მაშ მოთმინება აღარ გყოფნით?- მოთმინება, რახანია, დავკარგე!- რატომ? ჩვენ ხომ დიდი სიჩქარით მივცურავთ...- ამას რა მნიშვნელობა აქვს? სიჩქარე კი არ არის მცირე, მაგრამ ზღვამეტისმეტად დიდია!მაშინ გამახსენდა, რომ გამგზავრება წინ ამ მიწისქვეშა ოკეანის სიგანესპროფესორი დაახლოებით ოცდაათი ლიეს ვარაუდობდ. ჩვენ კი უკვე სამი იმდენიგავიარეთ, და სამხრეთ ნაპირი კი ჯერ არსად ჩანდა.- მივცურავთ, მაგრამ, ქვევით არ ჩავდივართ! - განაგრძო პროფესორმა. - ესდაკარგული დროა და, კაცმა რომ თქვას, მე იმისათვის კი არ მოვსულვარ ამ სიშორეს,რომ ტბორზე ვისეირნო!ამ მოგზაურობას იგი გასეირნებას უძახის, ხოლო ამ ზღვას კი - ტბორად თვლის!- რახან საკნუსემის მიერ მითითებულ გზას დავადექით...- სწორედ ესაა საკითხავი, მაგ გზას თუ მივყვებით? შეხვდა თუ არა საკნუსემს ესზღვა? მოუხდა თუ არა მისი გადალახვა? გზა ხომ არ აგვიბნია იმ ნაკადულმა, ჩვენრომ გამყოლად ავირჩიეთ?- ყოველ შემთხვევაში, დასანანი არაფერი გვაქვს... ეს სანახაობა საუცხოოა, - და...- რა დროს სანახაობაა! მე გარკვეული მიზანი დავისხე და მინდა მივაღწიოკიდევაც! ასე რომ სანახაობასა და სილამაზეზე ნუ მელაპარაკები!შევისმინე ნათქვამი და პროფესორი ნებას მივუშვი - რამდენიც უნდა იკვნიტოსტუჩები მოუთმენლობისაგან. საღამოს ექვს საათზე ჰანსმა თავისი ჯამაგირიმოითხოვა. პროფესორმა დაუთვალა სამი რიქსდალი.კ ვ ი რ ა, 16 ა გ ვ ი ს ტ ო. - ახალი არაფერია. ამინდი ისეთივეა. ქარი ძლიერდება.გავიღვიძე თუ არა, ჩემი პირველი საზრუნავი სინათლის ინტენსიურობის შემოწმებაიყო. სულ იმას ვშიშობ, რომ ეს ელექტრონული მოვლენა არ შესუსტდეს და მერესულაც არ ჩაქრეს. მაგრამ არაფერი ეტყობა: ტივი ს ჩრდილი მკაფიოდააგამოსახული ტალღების ზედაპირზე.ეს ზღვა მათლაც რომ უსასრულოა? იგი, უთუოდ, ხმელთაშუა ზღვასავითგანიერია, ან იქნებ ატლანტის ოკეანესავით ვრცელია. რატომაც არა?