მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

ბიძაჩემმა მაშინვე დაინახა, თუ რა ჯურის ადამიანებთან ჰქონდა საქმე: მხნე დაღირსეული მეცნიერის ნაცვლად, მის წინ ხეპრე და უხეში გლეხი იდგა, ასე რომ,გადაწყვიტა, რაც შეიძლება ადრე შესდგომოდა ექსპედიციას და მალე გასცლოდა ამნაკლებად სტუმართმოყვარე კერას. დაღლილობას აღარ დასდევდა, რამდენიმე დღისმთაში გატარება ამჯობინა.ასე რომ სტაპიში ჩვენი ჩასვლის მეორე დღესვე დაიწყო გამგზავრებისსამზადისი. ჰანსმა ცხენების ნაცვლად სამი ისლანდიელი დაიქირავა, რათა კრატერისფსკერამდე ეზიდათ ჩვენი ბარგი; კრატერის ფსკერიდან მზიდავები უკან უნდაგამობრუნებულიყვნენ და მარტონი დავეტოებინეთ.ამის გამო ბიძაჩემი იძულებული შეიქნა, მონადირისათვის ეთქვა, რომგანზრახული აქვს ვულკანი შეისწავლოს უკანასკნელ მიჯნამდე.ჰანსმა საპასუხოდ მხოლოდ თავი დახარა. აქეთ თუ იქით წასვლა, კუნძულისშიგნით ჩაღწევა თუ მის ზედაპირზე სიარული, მისთვის სულერთი იყო, არავითარგანსხვავებას არა ხედავდა. რაც შემეხება მე, ამ მომენტამდე მოგზაურობისშთაბეჭდილებამ მომავალი დამავიწყა, მაგრამ ახლა კი ვიგრძენი, რამდენადმეუფლებოდა მღელვარება, მაგრამ რა გაეწყობოდა? პროფესორ ლიდენბროკისათვისწინააღმდეგობის გაწევა რომ მდომებოდა, ჰამბურგში უნდა გამეწია და არასნეფელსის ძირას.სხვათა შორის, ძალიან მაწუხებდა ერთი ფიქრი, ჩემზე უფრო ნაკლებმგრძნობიარე ძარღვების მქონე ადამიანსაც კი რომ შეზარავდა."მაშასადამე, - ვეუბნებოდი ჩემს თავს, - სნეფელსზე ავალთ. ეგრე იყოს. მისკრატერს ვეწვევით. კეთილი და პატიოსანი. სხვებიც ჩასულან და ამას არავინმოუკლავს. მაგრამ ამბავი ამით არ დამთავრდება. თუ ამ წყეულმა საკნუსემმასიმართლე თქვა და გამოჩნდა გზა, რომელიც დედამიწის სიღრმეში ჩადის, ხომდავიკარგეთ ვულკანის მიწისქვეშა გვირაბებში. ხომ არ ვიცით, სნეფელსი ჩამქრალიათუ არა! რა იმედია, რომ ახალი ამოფრქვევა არ მოხდება? განა იქიდან, რომ ამურჩხულს 1229 წლიდან სძინავს, გამომდინარეობს, რომ მას გაღვიძება არ შეუძლია?და თუკი გაიღვიძებს, მაშინ რა მოგველის?"ეს ამბავი ღირდა დაფიქრებად და მეც გასაქანს არ მაძლევდა. ვიძინებდი თუ არა,ამოფრქვევა მესიზმრებოდა. ამოფრქვევაში მოვყევი და სულაც არ მსურდაწინდასავით დავეფერფლე გავარვარებულ ლავას.ბოლოს ვეღარ გავუძელი, გადავწყვიტე, რაც შეიძლება უფრო მოხერხებულადგამეზიარებინა ჩემი მოსაზრებანი ბიძაჩემისათვის და ეს მოგზაურობა მიუღწეველგანზრახვად დაემსახა.მივედი კიდევაც. ჩემი შიში გავუზირე და უკან დავიხიე, რათა მეცლიააღშფოთების გამოთქმა.- მეც მიფიქრია ამის შესახებ, - უბრალოდ მიპასუხა ბიძაჩემმა.რას ნიშნავდა ეს სიტყვები? ნუთუ იგი გონს მოეგო? თავის განზრახვაზე ხელისაღებას ხომ არ აპირებდა? ეს იმდენად კარგად მომეჩვენა, რომ ვერც დავიჯერე.რამდენიმე წამის განმავლობაში ვდუმდი. რაიმეს კითხვას ვერ ვბედავდი. მერებიძაჩემმა განაგრძო;- მე მიფიქრია, ამაზე. სტაპიში ჩვენი ჩამოსვლის შემდეგ დავუფიქრდი იმ რთულსაკითხს, შენ რომ ახლა შემომთავაზე, რადგან წინდაუხედავად ხომ არ უნდავიმოქმედოთ.- ცხადია, რომ არა, - დავეთანხმე.