მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

ამინდი, თუ შეიძლება ამ სიტყვის ხმარება, უთუოდ, მალე შეიცვლება.ატმოსფერო იტვირთებოდა ორთქლით, რომელსაც თან მიჰქონდა მლაშე წყლისანაორთქლით წარმოშობილი ელექტონი; ღრუბლები საგრძნობლად დაბლა დაეშვნენდა ზეთისხილის ფერისანი გახდნენ; ელექტრონის სხივები ძლივს არღვევდნენ ამსქელ ფარდს, რომელიც ფარავდა სცენას, სადაც მალე ქარიშხალთა დრამა უნდაგათამაშებულიყო.მე ძალიან ვღელავდი, როგორც ყოველი მიწიეირ არსება სტიქიურიუბედურების მოახლოებისას. სამხრეთით დახვავებული ფენაგროვა ღრუბლებიმრისხანედ გამოიყურებოიდნენ; ამთ ის ულმობელი იერი ჰქონდათ, რომელიცხშირად შემინიშნავს ჭექაქუხილის წინ. ჰაერი დამძიმებულია, ზღვა მშვიდი.შორეული ღრუბლები უწესრიგოდ დახვავებულ ბამბის ლამაზ ფანტელებსაჰგავდნენ; მერე თანდათან გაიბერნენ, შეერწყნენ ერთმანეთს, მათმა რიცხვმა იკლო,სამაგიეროდ მოცულობამ იმატა. თანაც ისე დამძიმდნენ, რომ ჰორიზონტს ვეღარასცილდნენ. ქარმა იმძლავრ და ისინი თანდათან გაჰფანტა, ღრუბ ლები ზემოთკენაიტაცა და იქ ერთ მრისხანე მრუმე ფენად გაშალა. ამ რუხ ფენაში ზოგჯერშეიჭრებოდა ჯერ კიდევ მთვარის შუქის გამსჭვალული ორთქლის ბოლქვი, მაგრამუმალვე იძირებოდა მუქსა და სქელ ღრუბლის ფენაში და იკარგებოდა. ატმოსფეროდაჭურვილი იყო ელექტრობით; მეც მთლად დამუხტულს, თმა ყალყზე მიდგებოდა,როგორც ელექტრონის მანქანის მოახლოებისას. მეჩვენებოდა, რომ თუთანამგზავრები შემეხებოდნენ, მათ დენი დაარტყამდა.დილის ათ საათზე ქარიშხლის მოახლოების ნიშნები უფორ მკაფიო გახდა.გეგონებოდა ქარის სიძლიერემ დაიკლო, რათა სული მოითქვასო; ღრუბელიქარიშხალდაგროვილი ვეება ტიკს ჰგავდა.არ მინდოდა დაჯერება, მაგრამ თავი ვერ შევიკავე და ვთქვი.- ავდარი მოდის!პროფესორმა არ მიპასუხა. იგი საშინელ გუნებაზე იყო, ამ უსასრულო ოკეანესრომ გასცქეროდა.ჩემს სიტყვებზე მხრები აიჩეჩა.- ჭექა-ქუხილი იქნება, - ვუთხარი და ხელი ჰორიზონტისაკენ გავიშვირე. - ესღრუბლები ისე ეშვებიან ზღვაზე, თითქოს მის გაჭყლეტას ლამობენ!ყველანი ვდუმდით. ქარი ჩადგა, ბუნება თითქოს ჩაკვდა. ნიავიც კი არ ქროდა.გაშლილი აფრა ისე ჩამოშვებულიყო, რომ ნაოჭები გასჩენოდა და მის ბოლოზე უკვევამჩნევ "წმინდა ელმის ცდომილ ალს", ტივი უძრავად იდგა მოლივლივე ზღვაში.რახან წინ არ მივიწევდით, რაღა საჭირო იყო აფრა აშვებული ყოფილიყო, მას ხომჩვენი დაღუპვა შეეძლო ქარიშხლის პირველსავე შემოტევის დროს.- სიფრთხილე გვმართებს. აფრა დავუშვათ და ანძა მოვჩეხოთ, - ვამბობ, მაგრამბიძაჩემი აყვირდა;- არა, ეშმაკსაც წაუღივართ! - ასჯერ არა! ქარმა გაგვიტაცოს! ქარიშხალმაწაგვიღოს! მაგრამ ბოლოს და ბოლოს ხმელეთი მაინც ვნახოთ. თუნდაც იმის ფასად,რომ ჩვენი ტივი ნაკუწ-ნაკუწად იქცეს!ეს სიტყვები ჯერ დამთავრებული არ ჰქონდა, როდესაც ცის კიდემ უცებ იერიიცვალა. ღრუბლებში დაგროვილი ორთქლი დელგმად იქცა, გრილად ქცეულიჰაერის ტლღები უეცრად შემოიჭრა გაიშვიათებულ ატმოსფეროში. ქარაშოტიგამოქვაბულის ყველაზე შორეული კიდიდან მოდიოდა. ჩამობნელდა. ძლივს,ნაწყვეტ-ნაწყვეტ ვახერხებდი ზოგიერთი რამ ჩამენიშნა წიგნაკში. ქარმა ტივიააბურთავა, ბიძაჩემი მაღლა აისროლა და დასცა. მისკენ გავცოცდი, იგი მაგრად