მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

კრამიტის სახურავი, უეჭველია, დაინგრეოდა და გაცამტვედებოდა მორწმუნეთადასანახად.ერთ მახლობელ მაღლობზე შენობა ეროვნული სკოლისა, სადაც, როგორცმოგვიანებით ჩვენი პატრონისაგან გავიგე, ასწავლიდნენ ებრაულს, ინგლისურს,ფრანგულს, და დანიურ, ოთხ ისეთ ენას, რომელთაგან ჩემდა სამარცხვინოდარცერთი სიტყვაც კი არ გამეგებოდა. ამ პატარა კოლეჯის ორმოც მოსწავლეშიუკანასკნელი ვიქნებოდი და ღირსი არ ვიყავი მათთან ერთად დამეძინა იმორგანყოფილებიან კარადებივით სენაკებში, სადაც უფრო ნაზი არსებები ალბათპირველსავე ღამეს გაიგუდებოდნენ.სამ საათში მხოლოდ ქალაქი კი არა, მთელი მისი გარეუბნებიც მოვიარე, საერთოუსიცოცხლო იერი ჰქონდა. ვერსად ვერ შეხვდებოდი ვერც ხეს, ვერც სხვა რაიმემცენარეულობას. ყველგან წვეტიანი ვულკანური კლდეები მოჩანდა. ისლანდიელთასახლები მიწისა და ტორფისაგანაა აგებული, კედლები შიგნითკენ დახრილი,უშუალოდ მიწაზე დადგმულ სახურავებსა ჰგვანან. ამ სახურავებზე საცხოვრებელიბინიდან ამომავალი სითბოს წყალობით საკმაოდ კარგი ბალახი იზრდება, რომელსაცგულდასმით თიბავენ, თორემ შინაური ცხოველები საძოვრად მოადგებოდნენ ამშინაურ საძოვრებს.სეირნობის დროს ძალიან ცოტა ხალხი შემხვდა, როდესაც სავაჭრო ქუჩასდავუბრუნდი ვნახე, რომ მოსახლეობის დიდი ნაწილი ვირთევზას ახმობდა,ამარილებდა და ტვირთავდა, ეს თევზი აქაურების მთავარი საექსპორტო საქონელია.მამაკაცები ღონივრები, მაგრამ ტლანქები არიან, სევდიანი თვალები აქვთ.ისლანდიელები გერმანული რასის სკანდინავურ შტოს ეკუთვნიან, გადახიზნულნიარიან დედამიწის კიდეზე და თავს განდეგილებად გრძნობენ; ესკიმოსებად უნდადაბადებულიყვნენ, რადგან ამ ადამიანებს მისჯილი აქვთ ცხოვრება პოლარულიწრის საზღვართან. ამაოდ ვეცადე მათ სახეზე ღიმილი მენახა, თუ ღიმილად არჩავთვლით სახის ოდნავ შეცვლას.ეცვათ მეზღვაურთა ყაიდაზე შეკერილი შავი შლის უხეში ბლუზი, სკანდინავურქვეყნებში მას "vadmel"-ს ეძახიან, და წითელარშინიანი შარვალი, ფეხზე ემოსათგადაკეცილი ტყავის ნაჭერი, ეხურათ ფართოფარფლებიანი ქუდი.ქალებს საკმაოდ სასიამოვნო, მაგრამ დაღვრემილი და მორჩილი უმეტყველოსახეები აქვთ; მათ აცვიათ კორსაჟი და მუქი "vadmel"-ის ტიპის კაბა: ქალიშვილებსთავზე ყავისფერი შალის პატარა ქუდი ჰხურავთ, თმები დაწნული აქვთ.მანდილოსნებს თავზე ფერადი მანდილი ახვევიათ და ზედ თეთრი ტილოსჩიხტიკოპის მსგავსი თავსაბურავი ადევთ.გასეირნების შემდეგ ბ-ნ ფრიდრიკსონის სახლში რომ დავბრუნდი, ბიძაჩემიუკვე შინ დამხვდა, სახლის პატრონს ესაუბრებოდ.თავი მეათესადილი მზად იყო; პროფესორი ლიდენბროკი, გემით მოგზაურბის დროსუნებლიეთ შიმშილობის შემდეგ, ხარბად მიირთმევდა საჭმელს. სადილი უფროდანიური ყაიდისა იყო, ვიდრე ისლანდიური, ჩვენი მასპინძელი კი უფროისლანდიელი იყო, ვიდრე დანიელი და ძველებური ადათით მეტადსტუმართმოყვარე გახლდათ. ამიტომ თავს შინაურულად ვგრძნობდით.