მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

- აქსელ, - განაგრძო მან. - ჩვენ დიდი აღმოჩენის გზაზე ვართ. ეს დანის პირი აქ,სილაზე, უკვე ასი, ორასი, სამასი წელია რაც გდია და ამ მიწისქვეშა ზღვის კლდეებზედაზიანდა!- მაგრამ იგი ხომ აქ თავისით არ გაჩენილა, - წამოვიძახე მე; - ხომ ვიღაცამჩამოასხა, ვიღაცამ დაგვასწრო!...- დიახ! ადამიანმა.- ვინ არის ეს ადამიანი?- ამ ადამიანმა თავისი სახელი ამ ხანჯლით ამოკვეთა. მან კიდევ ერთხელმოისურვა თავისი ხელით დედამიწის ცენტრისაკენ მიმავალი გზის აღნიშვნა! მაშ,ვეძებოთ!და, უაღრესად დაინტერესებულები, ჩვენ გავყევით ფრიალო კლდეს,ვაკვირდბოდით სულ უმცირეს ბზარებს, რომლებიც შეიძლება დერეფნადქცეულიყვნენ.ასე მივედით ისეთ ადგილამდე, სადაც ნაპირი ვიწროვდებოდა. ზღვა თითქმისშტოქედის ძირს ეკვროდა და, სულ ბევრი ერთი ტუაზი სიგანის გასასვლელსღატოვებდა. კლდის ორ ქიმს შორის ბნელი გვირაბის შესასვლელი მოჩანდა.აქ, გრანიტის ფილაზე, მოჩანდა ნახევრად წაშლილი ორი საიდუმლო ასო, მამაციდა ფანტასტიკური მოგზაურის ინიციალები:- ა. ს! - წამოიძახა ბიძაჩემმა, - არნე საკნუსემი! ისევ არნე საკნუსემი!მეორმოცე თავიმოგზაურობის დაწყებიდან იმდენ გასაოცარ ამბავს წავაწყდი, არ მეგონა, თურაიმე კიდევ გამაკვირვებდა. თავი დაზღვეული მეგონა ყოველგვარიმოულოდნელობისაგან. მიუხედავად ამისა, სამასი წლის წინ ამოკვეთილი მ ორიასოს წინაშე გაოცებამ გამაშეშა. ჩვენ ხომ არა მარტო მეცნიერ ალქიმ იკოსის მიერკლდეზე წარწერილის წაკითხვა შეგვეძლო, არამედ ის ხანჯალიც ხელში გვეჭირა,რომლითც ეს წარწერა გაკეთდა. ახლა უკვე, თუკი მაინცდამაინც სიჯიუტეს არგამოვიჩენდი, აღარ შემეძლო ეჭვის თვალით მივდგომოდი მოგზაურის არსებობას დამისი მოგზაურობის რეალობა უნდა მეღიარებინა!ვიდრე ეს მოსაზრებები თავში მიტრიალებდა, პროფესორმა ლიდენბროკმახოტბმა შეასხა არნე საკნუსემს.- სასწაულებრივო გენიავ! - წარმოთქვა მან. - შენ არაფერი გამოგრჩენიაიმისათვის, რომ მოკვდავთათვის დედამიწის ცენტრისკენ გზა გგეხსნა დაშესაძლებოდათ სამი საუკუნის წინათ ამ ბნელ მიწისქვეშეთში შენს მიერდატოვებული ნაკვალევის ხილვა! შენ სხვასაც შემოუნახე ამ სასწაულებითდატკბობის საშუალება! შენი სახელი, რომელიც გზის ყოველ ნაბიჯზეა ამოკვეთილი,წინ უძღვის და პირდაპირ მიზანთან მიჰყავს გაბედული მოგზაური, რომელიც შენგამოგყვება და თვით ჩვენი პლანეტის ცენტრში კვლავ იხილავს შენი ხელთიამოკვეთილ ასოებს! მაშ ასე! მეც ჩემს სახელს მივაწერ გრანიტის ამ უკანასკნელფურცელს! მაგრამ დაე ამიერიდან ამ კონცხს, შენ მიერ ხილულს, შენს მიერაღმოჩენილი ზღვის მახლობლად, სამარადისოდ დაერქვას საკნუსემის კონცხი!აი, დაახლოებით, ის, რაც გავიგონე და ამ სიტყვების აღტყინება მეც გადმომედო.ჩემს მკერდში კვლავ აგიზგიზდა შინაგნი ცეცხლი. ყოველივე დამავიწყდა,