მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

საით მივქრივართ? .. ბიძაჩემი ტივზე გაშოტილა.სიცხე ორკეცდება. თერმომეტრს ვუყურებ; იგი... უჩვენებს... (ციფრი წაშლილია).ო რ შ ა ბ ა თ ი, 24 ა გ ვ ი ს ტ ო. - ქარიშხალს ბოლო არ უჩანს! თუკი ამ მკვრივიატმოსფეროს მდგომარეობა ერთხელ შეიცვალა, ხომ შეიძლება ასევე დარჩეს?დაღლილობისაგან ქანცგაწყვეტილები ვართ. ჰანსი იხტიბარს არ იტეხს. ტივიუცვლელად სამხრეთ-აღმოსავლეთისაკენ მიქრის. აქსელის პატარა კუნძულს ორასლიეზე მეტით გავცდითო.შუადღეს გრიგალი ორკეცდება. ვეჭიდები ჩვენს ტვირთს და ტივზე ვაბამ. ჩვენცბაწრებით ვებმებით. ზვირთები ზევიდან გვივლიან.უკვე სამი დღეა, ერთი მეორეს ვერაფერს ვერ ვააგებინებთ. პირს ვაღებთ, ტუჩებსვამოძრავებთ; არავითარი გარკვეული ბგერა არ ისმის, ყურშიც რომ ჩაგძახონ, მაინცვერ გაიგებ.ბიძაჩემი მომიახლოვდა. რამდენიმე სიტყვა წარმოთქვა. მგონი მითხრა:"დავიღუპეთ". დარწმუნებული არა ვარ.ბოლოს გადავწყვიტე მივწერო: "აფრა დავუშვათ".მანიშნებს, რომ თანახმაა.თავის აწევაც ვერ მოასწრო, რომ ტივის კიდესთან ცეცხლის დისკო დაეცა. ანძადა აფრა ერთიანად მოხვეტა და დავინახე, როგორ აიტაცა მაღლა,პტეროდაქტილივით, პირველ საუკუნეთა ამ ფანტასტიურ ფრინველივით.შიშმა გაგვაშეშა. მოთეთრო-მოცისფრო ათ დიუმიანი ყუმბარის ოდენა ბურთისაოცარი სისწრაფით ტრიალებს გრიგალში, ჩვენს ტივს ეცემა და ხან აქეთ აწყდება,ხან იქით: ტივის ჩარჩოზე ადის, სურსათის ჩანთას გარშემო უვლის, თოფისწამლისყუთს ახტება.საშინელებაა! ნამდვილად ავფეთქდებით! არა, თვალისმომჭრელი დისკო განზეგადის; ჰანსს უახლოვდება, რომელიც თვალს არ აშორებს; შემდეგ - ბიძაჩემს; რათააიცდინოს, ბიძაჩემი მუხლებზე ეცემა; ჩემკენ რომ გამოსწევს, ფერი მეცვლება დავცახცახებ. ბურთი ჩემ წინ ფეხებთან კოტრიალობს, ვცდილობ, ფეხი გამოვაცალო,ვერ ვახერხებ.ატმოსფეროს ოზონის სუნი ავსებს, ამ სუნმა გაჟღინთა ყელი, ფილტვები.ვიგუდებით.რატომ ვერ ვანძრევ ფეხს? ტივს ხომ არ მივეკარი? ამ ელექტრონის ბუშტმადაამაგნიტა ტივზე მყოფი რკინეულობა. ინსტრუმენტები, ხელსაწყოები, იარაღიდაქრის და ხმაურით ერთი მეორეს ეხეთქება; ჩემი ფეხსაცმლის ლუსმნები მაგრადმიჰკვრია ხეში ჩაჭედილ რკინის ფილას. ფეხი ვერ ამიწევია.როგორც იქნა, ფეხი გავითავისუფლე იმ წუთას, როდესაც ბურთი უნდაშეხებოდა, ასე რომ არა, ალბათ მეც ჩამითრევდა...რა თვალისმომჭრელი შუქია! ბურთი სკდება! ალში ვეხვევით!შემდეგ ყვეალფერი ქრება. ისღა მოვასწარი, რომ თვალი მომეკრა ტივზედამხობილ ბიძაჩემისათვის და ნირშეუცვლელად საჭესთან მდგარი ჰანსისათვის,რომელიც გარშემო მოფენილ ელქტრონის წყალობით "ცეცხლს აფრქვევდა".სად მივდივართ? საით მივემართებით?. . . . . . . . . . . . . . . .ს ა მ შ ა ბ ა თ ი, 25 ა გ ვ ი ს ტ ო. გული როდის წამივიდა, არ მახსოვს. გონსმოვედი, ჭექა-ქუხილი გრძელდება, ელვა ბრწყინავს და გველივით იკლაკნება.