მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

საღამოს რვა საათი იყო. წყალი ისევ არსად არ ჩანდა. სასტიკად ვიტანჯებოდი.ბიძაჩემი წინ მიდიოდა. მას გაჩერება არ სურდა. დაძაბული იყო, რომ წყაროსხმაურისათვის ყური მოეკრა. მაგრამ ამაოდ!ფეხებს ძლივს მივათრევდი. თავს ვიკავებდი, რომ ტანჯვა არ გამემხილა დაბიძაჩემისათვის დასვენება არ მომეთხოვა. ეს ხომ გულს გაუხეთქავდა, დღე უკვეილეოდა. უკანასკნელი დღე მას რომ ეკუთვნოდა.ბოლოს ძალ-ღონე გამომელია. მიწაზე დავეცი და ვიყვირე:- მიშველეთ! ვკვდები!ბიძაჩემი მაშინვე ჩემთან გაჩნდა, ხელები გულზე დაიკრიბა და დამაცქერდა;შემდეგ ოდნავ გასაგონად ეს აღმოხდა:- ყველაფერი დამთავრდა! - და ხელი ჩაიქნია.მე თვალები დავხუჭე.როდესაც თვალები გავახილე, დავინახე, რომ ჩემი ორივე თანამგზავრი საბნებშიგახვეულები უძრავად იწვნენ. ნუთუ სძინავთ? მე უკვე თვალის დახუჭვაც არშემეძლო. განსაკუთრებით მტანჯავდა აზრი იმისა, რომ გამოსავალი არსაიდან ჩანდა.ყურებში ჩამესმოდა ბიძაჩემის უკანასკნელი სიტყვები "ყველაფერი დამთავრდა!"ასეთ დასუსტებულს დედამიწის ზედაპირზე ასვლაც ხომ არ შემეძლო!დედამიწის ქერქის სისქე ლიე-ნახევარი იყო! მეჩვენებოდ, რომ ეს მასა მთელითავისი სიმძიმით მხრებზე მაწვა და ვგრძნობდი, რომ მალე გამსრესდა. ამაოდვიკრეფდი ძალ-ღონეს, გრანიტის საწოლზე გადავბრუნებულიყავი.რამდენიმე საათმა განვლო. ირგვლივ სამარისებური სიჩუმე გამეფებულიყო.არავითარი ხმაური არ აღწევდა ამ თითქმის ხუთი მილის სისქის კედლებში.ძილ-ღვიძილში ვიყავი, ჩავთვლიმე კიდევაც და უცებ თითქოს რაღაც ხმაურიმომესმა. გვირაბში ბნელოდა, მაგრამ მთელი ყურადღებით მიმოვიხედე დამომეჩვენა, თითქოს დავინახე ისლანდიელმა ხელში ნათურა აიღო და გაუჩინარდა.რატომ მიდის? ხომ არ გვტოვებს? ბიძაჩემს ეძინა. მინდოდა მეყვირა. მაგრამ ხმავერ გასცდა ჩემს გამშრალ ტუჩებს. უკუნი გამეფდა და უკანასკნელი ჩამი-ჩუმიცმიწყდა.- ჰანსი გვტოვებს! - წამოვიძახე მე, - ჰანს! ჰანს!ამ სიტყვებს გუნებაში ვიძახდი. რადგან ხმის ამოღება არ შემეძლო. როდესაცშიშის პირველმა წამმა განვლო, შემრცხვა ჩემი ეჭვებისა იმ ადამიანის მიმართ,რომელსაც მანამდე არაფერი აუგი არ უკადრებია და არც გაპარვა შეეძლო. თანაცგვირაბს ზემოთ ხომ არ აჰყოლია, პირიქით, ჩადიოდა. ბორიტ განზრახვა რომჰქონოდა, ზევითკენ წავიდოდა. ეს გავიფიქრე და ცოტა არ იყოს დავწყნარდი, სხვააზრმა გამიელვა. ჰანსი გონიერი ადამიანია, მხოლოდ სერიოზულ საბაბს შეეძლოაეძულებინა დასვენებაზე უარი ეთქვა. წყაროს საძებნელად ხომ არ წასულა? ღამისწყვდიადში რაიმე შარი-შური ხომ არ მოესმა, რომელსაც ჩემამდე არ მოუღწევია?ოცდამესამე თავითითქმის ერთ საათზე მეტხანს ჩემს აღგზნებულ ტვინში ათასი აზრიტრიალებდა. ათასი მიზეზი გამოვნახე, რომელსაც შეეძლო აემოქმედებინა ჩვენითვინიერი მონადირე. ათასი აბდა-უბდა დახვავდა ჩემს თავში. მეგონა, ჭკუაზევიშლები-მეთქი!