მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

მიწისქვეშა მოძრაობათა შედეგად წარმოშობილი მხარეები?მათ უფრო მოგვიანებით გავეცნობით; ახლა კი დავხედე რა ოლსენის რუკას,დავინახე, რომ შეიძლებოდა მათთვის გვერდი აგვევლო, დაკლაკნილ ნაპირს რომგავყოლოდით. მართლაც, დიდი პლუტონური მოძრაობანი უმთავრესად კუნძულისშიგა ნაწილში ხდებოდა, სადაც ერთიმეორეზე ჰორიზონტალურად დახვევებულიკლდეები მდებარეობს. მათ სკანდინავიურად ტრაპებს უწოდებენ და ტრაქიტის,ბაზალტის და ტუფის განფენებმა, ვულკანური ქანების ამოფრქვევამ, ლავისა დაგამლღვარი პორფირის ნაკადებმა, ეს არა ამქვეყნიურად საშინელი მხარე წარმოშვეს -მაშინ ეჭვადაც არ მომდიოდა, თუ რა სანახაობა გველოდა სნეფელსისნახევარკუნძულზე, სადაც ბობოქარი ბუნება ბუმბერაზულ ქაოსს ქმნის.რეიკიავიკიდან ორი საათის შემდეგ პატარა ქალაქ გუფუნს მივაღწიეთ,რომელსაც, "Aoalkirkja"-ს, ანუ "მთავარ ეკლესიას" უწოდებენ. აქ არაფერი იყოღირსშესანიშნავი. იდგა რამდენიმე სახლი, ასეთ სურათს გერმანიის პატარა სოფელშითუ შეხვდები.ჰანსმა იქ ნახევარ საათს შეგვაჩერა და ჩვენთან ერთად უბრალო საუზმეს შეექცა.ბიძაჩემის შეკითხვაზე, გზის ხასიათს რომ ეხებოდა, ჰოსა ან არას პასუხობდა.როდესაც ბიძაჩემმა ჰკითხა, ღამეს სად გავათევთო, გარდარშიო, უპაუხა.გარდარის ადგილმდებარეობის გასაგებად რუკას დავხედე. ამ სახელწოდებისპატარა ქალაქი ვნახე ჰვალფიორდის ნაპირას, რეიკიავიკიდან ოთხი მილისდაშორებით. როდესაც ბიძაჩემს დავანახე, უცებ იყვირა:- მხოლოდ ოთხი მილი! - ოცდაორიდან მხოლოდ ოთხი მილი! ეს ხომ მხოლოდგასეირნებაა!ბიძაჩემმა რაღაც უთხრა გამყოლს, მაგრამ მან არაფერი უპასუხა, ცხენებს წინგაუძღვ და გზას გაუდგა.სამი საათის შემდეგ, როდესაც გადავიარეთ ფერდაკარგული საძოვრები,იძულებული გავხდით შემოგვევლო კოლაფიორდისთვის, რადგან ეს გზა უფროიოლი და უფორ მოკლე იყო, ვიდრე ამ ყურის გადალახვა. მალე ჩვენ შევედით"pingstaoer"-ში, ე.ი. კომუნალური მართვის ცენტრში, რომელსაც ეიულბერგსუწოდებენ. ისლანდიის ეკლესიების ზრიანი საათის შესაძენად სახსრები რომჰქონოდათ, სამრეკლოზე ამ დროს თორმეტი საათი უნდა დაერეკათ, მაგრამ, მათიმრევლისა არ იყოს, საათი არ ჰქონდათ და უამისოდაც კარგად სძელებდნენ.აქ ცხენებმა წყალი დალიეს, შემდეგ გაჰყვნენ ბორცვთა წყებასა და ზღვას შორისმოქცეულ სანაპირო ზოლს და ბრანტარის "მთავარ ეკლესიამდე" მიგვიყვანეს, ხოლოკიდევ ერთი მილის შემდეგ საურბოერის "Annexia"-მდე, დამატებით ეკლესიამდე.ჰვალფიორდის სამხრეთ ნაპირზე რომ მდებარეობს.საღამოს ოთხი საათი იყო; ოთხი მილი გვქონდა გავლილი.ამ ადგილას ფიორდის სიგანე სულ ცოტა ნახევარ მილს მაინც შეადგენდა;ტალღები ხმაურით ეხეთქებოდნენ წვეტიან კლდეებზე; ყურე შეჭრილი იყო სამიათასი ფუტის სიმაღლე ციცაბო კედლად აღმართულ კლდეებს შორის, რომლებიცმოწითალო ტუფის შრეებით გაყოფილ ყავისფერ ქანებისაგან შედგებოდა. რარიგჭკვიანიც არ უნდა ყოფილიყვნენ ჩვენი ცხენები, ამ პირუტყვების ზურგზე ზღვისნამდვილი სრუტის გადალახვა მაინცდამაინც არ მახარებდა."თუ ცხენები მართლაც გონიერები არიან, - გავიფიქრე მე, - ისინი სრუტეზეგადაცურვას არ ეცდებიან. ყოველ შემთხვევაში, ვეცდები, მათზე მეტი ჭკუაგამოვიჩინო".