მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

ღრუბლიანი ამინდი რომ მდგარიყო, დაკვირვება შემდეგი წლისათვის უნდაგადაგვეტანა.პროფესორ ლიდენბროკის უილაჯო სიბრაზის აღწერა არ ძალმიძს. დღემ გაიარადა კრატერის ფსკერზე არავითარი ჩრდილი არ გამოჩენილა. ჰანსს ადგილიდან ფეხიარ მოუცვლია; თუმცა, კი უნდა შეკითხებოდა თავისთავს, ნეტა რას ველოდებოდით,მაგრამ ეტყობა, მას არც არაფერი უკვირდა, არც რამ კითხვები აწუხებდა! ბიძაჩემიარც ერთხელ არ დამლაპარაკებია. იგი თვალის მოუცილებლად ცას შესცქეროდა დამისი მზერა ცის უსასრულო დანისლულ შორეთში იკარგებოდა.26 ივნისს არაფერი შეცვლილა. მთელი დღე თოვლჭყაპი მოდიოდა. ჰანსმალავის ნატეხებისაგან ქოხი ააგო.კონსუსი ფერდობზე მჩქეფარე ქვებზე ათას ნაკადებად დაშლილი ჩანჩქერისყურებით ვერთობოდი. ამ ჩანჩქერების გადაყრუებული შხუილი მართობდა.ბიძაჩემი თავს ვეღარ ერეოდა. ასეთ გარემოებაში მეტი მოთმინების მქონეგაღიზიანდებოდა. ეს ხომ ნავსადგურიდან გაუსვლელად მარცხის განცდას ჰგავდა.მაგრამ ზეცის წყალობით დიდ გასაჭირს დიდი სიხარული მოჰყვება ხოლმე დასასოწარკვეთილებამდე მისულ პროფესორ ლიდენბროკსაც მისი სურვილების ახდენაელოდა.მეორე დღეს ცა ისევ ღრუბლებით იყო დაფარული; მაგრამ კვირას, 28 ივნისს,თვის დასასრულამდე ორი დღით ადრე, მთვარის გამოცვლამ ამინდიც შეცვალა. მზისსხივებმა უხვად შემოანათეს კრატერში. თითოეულ ბორცვს, კლდეს, ქვას, შვერილსშუქის თავისი წილი ხვდა და ყოველ ამ საგანს საკუთარი ჩრდილი მოჰფინა.სკარტარისის ჩრდილიც მკაფიოდ აისახა კრატერის ფერდობზე და შეუმჩნევლადიძვროდა ბრწყინვალე მნათობის მოძრაობას აყოლილი.ბიძაჩემიც ამ ჩრდილს მიჰყვებოდა.შუადღისას, როდესაც საგნებს ყველაზე მოკლე ჩრდილი ეცემა, სკარტარისისჩრდილი ოდნავ შეეხო ცენტრალური ხორხის კიდეს.- აქ არის! - წამოიძახა პროფესორმა, - აქ არის გზა დედამიწის ცენტრისაკენ! -დაურთო მან დანიურად.ჰანსს შევხედე.- Forüt, - მშვიდად თქვა გამყოლმა.- წინ! - გაიმეორა ბიძაჩემა.ნაშუადღევის პირველი საათი და ცამეტი წუთი იყო.მეჩვიდმეტე თავინამდვილი მოგზაურობა ახლა იწყებოდა. მანამდე სიძნელეებს დაღლილობასჭარბობდა; ახლა კი თითოეულ ფეხის გადადგმაზე სიძნელეს სიძნელე მოჰყვებოდა.ჯერ არ ჩამეხედა ამ უძირო ჭაში, სადაც უნდა ჩავსულიყავით. ეს წუთიც დადგა.ჯერ კიდევ შემეძლო ან მონაწილეობა მიმეღო ან მოგზაურობაში, ან უარი მეთქვაბედის ცდაზე. მაგრამ მონადირის წინაშე შემრცხვა და უკან აღარ დავიხიე. ჰანსი ისემშვიდად, გულგრილად და უდრტვინველად ხვდებოდა მოსალოდნელ ხიფათს, რომშემრცხვა და გავწითლდი იმის გაფიქრებაზე, მასზე მხდალი არ აღმოვჩნდე-მეთქი.მარტო რომ ვყოფილიყავი, რაიმე დამაჯერებელ საბუთებს გამოვძებნიდი, მაგრამ