მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

ჭოკი. თანაც გააფთრებულ ქარში ჩვენ არ შეგვიძლია მიმართულების აღება,ქარიშხალი გვათამაშებს და ასეთ მოგზაურობის გამოერება სიგიჟე იქნებოდა!ათი წუთის განმავლობაში ეს ერთიმეორეზე უფრო დამაჯერებელიარგუმენტები ისე დავახალე, რომ ერთხელაც არ შეუჩერებივარ, მაგრამ მხოლოდიმიტომ, რომ ყურს არ მიგდებდა და ჩემი არგუმენტაციის არც ერთი სიტყვა არგაუგონია.- ტივისაკენ! - დაიძახა მან.ასეთი იყო მისი პასუხი. რა არ ვიღონე, ვთხოვე, ვეხვეწე; გავბრაზდი კიდევაც,მაგრამ გრანიტზე უფრო მაგარ ნებისყოფას ვაწყდებოდი.ამასობაში ჰანსმა ტივის შეკეთებაც დაამთავრა. გეგონებოდათ, რომ ეს უცნაურიადამიანი წინასწარ ხვდებოდა ბიძაჩემის განზრახვას. სურტარბრანდურის რამდენიმენაჭრით ტივი გაემაგრებინა. აფრა უკვე აღემართა. ფრიალებდა კიდეც.პროფესორმა ორიოდე სიტყვა უთხრა გამყოლს და ისიც მაშინვე შეუდგა ბარგისტივზე დატვირთვას და გამგზავრების სამზადისს. ჰაერი საკმაოდ სუფთა იყო დაჩრდილო-დასალეთის ზურგის ქარი ქროდა.რა უნდა გამეკეთებინა? ორთავესთვის გამეწია წინააღმდგობა? შეუძლებელიიყო. ჰანსი მაინც ყოფილიყო ჩემს მხარეზე! მაგრამ გაგიგონია! გეგონებოდა,ირლანდიელმა ყოველგვარ საკუთარ სურვილზე ხელი აიღო და თითაღკვეთის ფიციდასდო. თავისი პატრონის ეგზომ ერთგულ მსახურთან მე ვერაფერს გავხდებოდი.ძალაუნებურად უნდა ავყოლოდი.ის იყო ტივზე ჩემი ჩვეულებრივი ადგილის დაკავება დავაპირე, როდესაცბიძაჩემმა ხელით გამაჩერა და მითხრა:- ჩვენ მხოლოდ ხვალ გავემგზავრებით.ხელი ჩავიქნიე, ჩამთვის უკვე ყველაფერი სულერთი იყო.- არაფერი გამომრჩეს, - განაგრძო მან, - და რახან ბედმა ამ ნაპირზე გამომრიყა,ისე ხომ არ დავტოვებ, რომ არ გავეცნო.ეს სიტყვები გასაგები გახდება, თუ განვმარტავთ, რომ ჩვენ ჩრდილოეთისნაპირს კი დავუბრუნდით, მაგრამ ზუსტად იმ ადგილას კი არა, საიდანაც პირველადგავემგზავრეთ. პორტ-გრაუბენი ალბათ, უფრო დასავლეთით მდებარეობდა.ამრიგად, ხმელეთის ნაწილის გულდასმით დათვალიერების განზრახვა მეტადგონივრული იყო და ამიტომ შევძახე:- ახალ აღმოჩენათა საძებნელად გავწიოთ!საქმეში გართული ჰანსი დავტოვეთ და მიდამოს დასაზვერად გავემგზავრეთ.ზღვის ნაპირას მდებარე ჩვენი ბანაკიდან მთების ძირამდე დიდი მანძილი იყო.ნახევარი საათი მაინც უნდა გვევლო, რომ შვეულ კლდეებამდე მივსულიყავით.ფეხქვეშ ნაირნაირი მოყვანილობისა და სხვადასხვა ზომის ურიცხვ ნიჟარასვთელავდით, ნიჟარებს, რომლებშიც პირველადი ეპოქების ცხოველებს უცხოვრიათ.მე ვამჩნევდი უშველებელ ჯავშნებს, რომელთა დიამეტრი თხუთმეტ ფუტსაღემატებოდა. ისინი ოდესღაც პლიოცენის პერიოდის იმ გოლიათურგლიპტოდონებს ეკუთვნოდნენ, რომლის გადაშენებულ სახეობას წარმოადგენსთანამედროვე კუ. ნიადაგი მოფენილი იყო აგრეთვე ნაპირზე გამორიყული დაშრეებად დალექილი ქვის დიდძალი ნამსხვრევებით, ტალღების მიერ გათლილიკენჭებით, ამიტომ გავიფიქრე, რომ უთუოდ, ადრე ეს სივრცე ზღვას ეჭირა. ნაპირზეგაფანტულ და, ამჟამად, ზღვას დაშორებულ კლდეებზე ტალღებს თავიანთიმოქმედების აშკარა კვალი დაემჩნიათ. ყოველივე ამას როგორღაც შეეძლო აეხსნა ამოკეანის არსებობა დედამიწის ზედაპირიდან ორმოცი ლიეს სიღრმეზე. მაგრამ ჩემის