მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

დაგვეწვა", რათა უკან დასახევი გზა მოგვეჭრა: მაგრამ ბიძაჩემი უარზე დადგა. ისიცკი მომეჩვენა, რომ იგი მეტად გულგრილად იყო განწყობილი.მაშ, დროს მაინც ნუ ვკარგავთ და ახლავე გავემგზავროთ მეთქი. იგიდამეთანხმა:- ყაბულსა ვარ, მაგრამ ვიდრე გზას გავუდგებოდეთ, ეს ახალი დერეფანიდავათვალიეროთ, რათა ვიცოდეთ, კიბეების დამზადება ხომ არ არის საჭირო.ბიძაჩემმა რუმკორფის აპარატი ჩართო, ტივი ნაპირზე დავაბით და იქდავტოვეთ; დერეფნის შესასვლეს ოცი ნაბიჯიც კი არ გვაშორებდა და მედაუყოვნებლივ გავუძეხი ჩვენს პატარა რაზმს და შესასვლელისაკენ გავეშურეთ.თითქმის მრგვალ ხვრელს ხუთიოდე ფუტის დიამეტრი ჰქონდა. კლდეშიგამოკვეთილი ბნელი გვირაბის კედლები ვულკანური ამოფრქვევის იმ მასალებსმოეგლუვებინათ, რომლებიც ოდესღაც ამ გვირაბის მეშვეობით დედამიწისზედაპირზე მიისწრაფოდა. ხვრელის იატაკი თითქმის ზედაპირს უსწორდებოდა, ასერომ შიგ შესასვლელი არ გაგვძნელებია.ჩვენ თითქმის ჰორიზონტალურ ზედაპირზე მივდიოდით, მაგრამ ექვსი ნაბიჯირომ გადავდგით, უშველებელი ლოდი გადაგვეღობა.- წყეული კლდე! - წამოვიძახე გაბრაზებულმა, როდესაც დავინახე, რომ წინგადაულახავი დაბრკოლებაა.ამაოდ ვიტრიალეთ მარჯვნივ და მარცხნივ, დაბლა და მაღლა ვერცგასასვლელი, ვერც შემოსასვლელი გზა ვერა ვნახეთ. იმედი მწარედ გაგვიცრუვდა,მაგრამ არ მინდოდა დაჯერება, რომ გადაგვეღობა დაბრკოლება ნამდვილადგადაულახვი. დავიხრე, ლოდის ქვეშ შევიხედე. იგი მჭიდროდ იყო გაჭექილი,ზევიდან დავათვალიერე, მაგრამ აქაც იგივე გრანიტის ბარიერი იყო აღმართული.ჰანსმა ნათურის შუქი ტიხრის ყველა წერტილს მიანათა; მაგრამ გზის გაგრძელებაზეხელი უნდა აგვეღო. მიწაზე ჩავიკეცე: ბიძაჩემი დერეფანში ბოლთასა სცემდა.- მაშ საკნუსემმა როგორღა Gგაიარა? - წამოვიძახე მე.- დიახ, - დასძინა ბიძაჩემმა. - ნუთუ ამ ქვის საიდუმლო კარებმა შეაჩერა?- არა! არა! - მაშინვე მივუგე მე, - დედამიწის ქერქის მერყევისა ან რომელიმემაგნიტური მოვლენის შედეგად კლდის ამ ლოდმა უეცრად ამოქოლა ეს გასასვლელი.საკნუსემის დაბრუნებასა და ამ ლოდის ვარდნას შორის მრავალმა წელმა განვლო.განა ცხადი არაა, რომ ოდესღაც ეს დერეფანი ლავის მოძრაობის გზას წარმოადგენდადა მაშინ ამოფრქვევის ეს მასალები ამ გვირაბში თავისუფლად მოძრაობდნენ.დახედთ გრანიტის ჭერს სულ ახალი ბზარები კვეთენ. ეს ჭერი აქ მოტანილინამსხვრევებისაგან, უშველებელი ლოდებისაგან შედგება, რომლებიც თითქოსრომელიმე გოლიათის ხელს დაუხვავებია და ჩაუხერგია ამ გვირაბში. ერთი უფროძლიერი დაწოლისას ეს ლოდი ჩამოინგრა, თაღი ჩაანგრია, ძირს დაცურდა, გვირაბშიგაიჭედა და გასასვლელი გადაკეტა. ეს შემთხვევითი დაბრკოლებაა, რომელსაცსაკნუსემი არ შეხვედრია და თუ ჩვენ ვერ შევძლებთ მის დაძლევას, არც იმის ღირსნივიქნებით, რომ დედამიწის ცენტრს მივაღწიოთ!აი, როგორ ავლაპარაკდი. პროფესორის სული ერთიანად ჩემში გადმოსახლდა.აღმოჩენათა წყურვილმა შემიპყრო. წარსული დავივიწყე, მომავალს ქედმაღლურადგავყურებდი. ჩემთვის აღარაფერი არსებობდა დედამიწის იმ სფეროიდის ზურგზე,რომლის წიაღშიც ჩავეშვი; არც ქალაქები, არც სოფლები, არც ჰამბურგი, არცკონიგშტრასე, არც ჩემი საბრალო გრაუბენი, რომელიც ალბათ, ახლა დედამიწისსიღრმეში სამუდამოდ გადაკარგულად მთვლიდა!