მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

ასეც მოხდა. ზუსტად ათ წუთში ლავამ ისე ჩქარა აგვიტაცა, მორებს რომ არჩავჭიდებოდით, გადავცვივდებოდით. შემდეგ შევჩერდით.მერე ჩავუფიქრდი ამ უცნაურ მოვლენას, მაგრამ ახსნა ვერ მოვუნახე. ცხადადჩანდა, რომ ჩვენ ვულკანის მთავარ ყელში არ ვიყავით, არამედ გვერდითაგასასვლელში, სადაც მხოლოდ შესუსტებული ბიძგების გავლენა იგრძნობოდა.ვერ დავითვალე, რამდენჯერ შევჩერდი და რამდენჯერ დავიძარით. ის კიმახსოვს, ყოველი შეჩერების შემდეგ ვულკანი ყუმბარასავით გვტყორცნიდა.გაჩერებულები ხომ ვიგუდებოდით; ატყორცნილებს გახურებული ჰაერი სუნთქვასგვიხშობდა. წამით წარმოვიდგინე, რა სიამოვნება იქნება, უცებ რომ აღმოვჩნდერომელიმე ჰიპერბორიულ ქვეყანაში ოცდაათ გრადუსიან სიცივეში-მეთქი. ჩემიზეაღგზნებული წარმოდგენა არქტიკის თოვლით დაფარულ ველებზედანავარდობდა. იმ წამზე ვოცნებობდი, როდესაც პოლუსის ყინულზეგავგორდებოდი. გაუთავებელმა ბიძგებმა თავგზა ამიბნია. ჰანსი მაკავებდა, თორემვინ იცის, რამდენჯერ მივახლიდი თავს გრანიტის კედელს. ამიტომ ბუნდოვნადმახსოვს, როგორ ირყეოდა გრანიტი, როგორ ვბრუნდებოდით, როგორ ირწეოდა ტივილავის ტალღებზე, როგორ წვიმასავით გვაცვიოდა ფერფლი, როგორ ლაპლაპებდაალი, მიწისქვეშა ცეცხლს როგორ აძლიერებდა გრიგალი, მაგონდება ჰანსის სახე,თითქოს ხანძარი მოედო. მეტი აღარაფერი მახსოვს. შიშმა შემაძრწუნა. ვფიქრობდი,ზარბაზნის ლულაში ვარ მოქცეული, მივრიან და ნაკუწ-ნაკუწად ქცეული ჰაერშიგავიფანტები-მეთქი.ორმოცდამეოთხე თავითვალი რომ გავახილე, ჩემი ქამარი გამყოლის ძლიერ ხელს ეჭირა, მეორე ხელითბიძაჩემი ჰყავდა ჩაბღუჯული, მე ძლიერ დაშვებული არ ვიყავი, მაგრამ დაღლილ-დაქანცული უგონოდ ვეგდე. ვულკანმა მთის ფერდობზე ამოგვაფრვია. ჰანსი რომარა, ერთი უბრალო მოძრაობით ხახადაღებულ უფსკრულში გადავიჩეხებოდით!- სადა ვართ? - იკითხა ბიძაჩემმა. მომეჩვენა, ბრაზობს, დედამიწის ზედაპირსრომ დავუბრუნდით.მონადირემ მხრები აიჩეჩა, არ ვიციო.- ისლანდიაში, - ვთქვი მე.- Nej, - მიპასუხა ჰანსმა.- როგორ თუ არა! - წამოიძახა პროფესორმა.- ჰანსი ცდება, - ვთქვი და ფეხზე წამოვდექი.ამ უცნაურობებით სავსე მოგზაურობის შემდეგ კიდევ ერთი საკვირველებაგველოდა. მეგონა, მარადიული თოვლით დაფარულ კონუსს ვნახავდი,ჩრდილოეთის უკაცრიელ მხარეში. პოლარული ცის მკრთალი სხივებიმოგველამუნებოდა, ყველაზე მაღალი განედების მიღმა აღმოვჩნდებოდით. ნაცვლადამისა, ხრიოკ, მთის ფერდობზე ვიწექით და მზე გვაცხუნებდა.საკუთარ თვალებს არ ვუჯერებდი; მაგრამ ნახევრად გაშიშვლებულ მზეს,რომლისგან ორი თვის მანძილზე არაფერი გვითხოვია, უხვად გვაფრქვევდასინათლესა და სითბოს.როდესაც თვალები დღის სინათლეს შეეჩვია, შევეცადე, ჩემი ფანტაზია დასინამდვილე ერთმანეთისათვის შემედარებინა. მსურდა სულ ცოტა, შპიცბერგენზემაინც ვყოფილიყავით.პროფესორმა პირველმა აიღო სიტყვა: