მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

მთელი ტრაქიტურა ლავა. მაგრამ ის ამონთხევა თანდათან ხდებოდა; დედამიწისწიაღიდან ამონთხეული გამლღვარი მასა ფართო განფენებად მოეფინა დედამიწისზედაპირს. ამ ხანებში წარმოიშვა მინდვრის შპატი, სიენიტი და პორფირი.ამ ამოფრქვევის შედეგად კუნძულის სისქე მნიშვნელოვნად გაიზარდა და,ამრიგად, მისი წინააღმდეგობის ძალამაც მოიმატა. შეიძლება წარმოვიდგინოთ, რადიდძალი გამლღვარი მასალის როგორი მასა დაგროვდა დედამიწის წიაღში, ხოლოტრაქტიტური ქერქის გაცივების შედეგად ყველა ბზარი დაიხშო, ასე რომ დადგამომენტი, როდესაც ამ გაზების წნევა ისე გაიზარდა და წუთით ისეთ დონეს მიაღწია,რომ ასწიეს ეს მძიმე ქერქი და იქ, სადაც ქერქი გაიბზარა, წარმოიშვა ვულკანი.ამ ამონთხევას მოჰყვა ვულკანური მოვლენები. ახლად წარმოშობილიხვრელებიდან ამოვიდა ჯერ ბაზალტური ლავა, რის შესანიშნავი მაგალითი იყო ისგზა, რომელზეც ჩვენ მივაბიჯებდით გაცივების პროცესში ექვსკუთხა პრიზმებადგადაქცეულლ მუქი რუხი ფერის კლდეებზე. შორს მოჩანდა მრავალი წაკვეთილიკონუსი, რომლებიც წინათ ცეცხლს აფრქვევდა.შემდეგ, როდესაც ბაზალტური ამონთხევა დასრულდა, ვულკანმა, რომლისძალას ჩამქრალი კრატერების ძალა მიემატა, ამოაფრქვია ლავის ფერფლი და წადისნაკადი, რომელიც გაჩეჩილი თმებივით გაშლილიყო ფერდობების კალთებზე.ასეთი თანმიმდევრობით ვითარდებოდა მოვლენები, რომელბმაც შექმნესისლანდიის თანამედროვე სახე. ყველა ეს მოვლენა შინაგანი ცეცხლის მოქმედებასგულისხმობდა და უაზრობა იყო იმის დაშვება, რომ დედამიწის წიაღიგავარვარებულ გამლღვარ მდგომარეობაში არ იმყოფება. დედამიწის ცენტრშიჩასვლის განზრახვა ხომ ნამდვილად სიგიჟე იყო! ამ ფიქრებში ვიყავი, როდესაცსნეფელსის იერშის შევუდექით, მაგრამ გულს არ ვიტეხდი, იმის იმედი მაინცმქონდა, რომ ჩვენს მოგზაურობას ბოლომდე ვერ განვახორციელებდით.გზა სულ უფრო ძნელი ხდებოდა; კლდის ნამსხვრევები გვეცლებოდა ფეხქვეშდა დიდი გულისყური და მთელი ყურადღების დაძაბვა იყო საჭირო, რომ ხიფათიაგვეცდინა თავიდან და არ დავშავებულიყავით.ჰანსი მშვიდად მიიწევდა წინ, გეგონება, ვაკეზე მიაბიჯებსო. ზოგჯერ დიდიკლდეები ფარავდნენ მას ჩვენგან და მხოლოდ სტვენით გვანიშნებდა, რამიმართულებით უნდა წავსულიყავით. იგი ხშირად ჩერდებოდა, ხელში აიღებდახოლმე კლდის ნამსხვრევს და ისე დასდებდა, რომ გზა სწორედ გაგვეკვლია.ამდაგვარად ქმნიდა ორიენტირებას უკან დასაბრუნებელი გზისათვის. მომდევნოამბებმა აზრი დაუკარგეს ამ ღონისძიებას.სამი საათის დამქანცავი სიარულის შემდეგ მხოლოდ მთის ძირამდე მივედით.აქ ჰანსმა გვანიშნა გავჩერებულიყავით და ყველამ ხელდახელ ვისაუზმეთ. ბიძაჩემიორმაგ ლუკმებს ყლაპავდა, დრო რომ არ დაეკარგა. მაგრამ, ვინაიდან ეს შეჩერებადასანაყრებლად და შესასვენებლად იყო განკუთვნილი, იგი იძულებული იყომოეცადა, სანამ გამყოლი ერთი საათის შემდეგ გასვლის ნიშნის მიცემასმოისურვებდა. სამ სიტყვაძუნწ ისლანდიელს თავის ამხანაგივით ხმა არ ამოუღიათდა ზომიერად წაიხემსეს.ახლა სნეფელსის ფერდობს შევუდექით. მთაში გავრცელებული ოპტიკურიილუზიის წყალობით, სნეფელსის თოვლით დაფარული მწვერვალი ძალზედ ახლოსმეჩვენებოდა, სინამდვილეში კი, ვიდრე მივაღწევდით, კიდევ ბევრ საათს უნდაგაევლო! როგორ დავიქანცეთ! ქვები, რომლებსაც ერთმანეთთან არაფერიაკავშირებდა, ფეხქვეშ გვეცლებოდა და ზვავის სისწრაფით ქვევით მიგორავდა.