მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

გამყოლისა მომერიდა და ხმა არ ამომიღია, მხოლოდ ლამაზი ფირლანდიელიქალიშვილი გამახსენდა ცენტრალურ ხორხს მივუახლოვდი.უკვე ვთქვი, რომ მისი დიამეტრი ას ფუტს შეადგენდა, ხოლო წრეხაზი - სამასფუტს. დავიხარე ხორხის პირთან აღმართულ ლოდზე და ჩავიხედე. თმა ყალყზედამიდგა. ჩემს წინ სიცარიელე ჩანდა და ამ სიცარიელის შიშმა ერთიანად შემიპყრო.ვიგრძენი, თუ როგორ გადაინაცვლა ჩემში სიმძიმის ცენტრმა და მთვრალივითთავბრუ დამესხა. უფსკრული მიზიდავდა და არაფერია უფრო მიმზიდველი, ვიდრეეს ძახილი. ის იყო უნდა ჩავვარდნილიყავი, რომ ვიღაცამ ხელი ჩამჭიდა. ჰანსის ხელიიყო, ნამდვილად საკმარისი არ ყოფილა კოპენჰაგენის ფრელსერს-კირკეს"უფსკრულის გაკვეთილები".თუმცა მხოლოდ თვალიი მოვავლე ამ ჭას, მაინც მოვასწარი ციცაბო კედლებზემრავალი შვერილი დამენახა, რა თქმა უნდა, ეს ჩასვლას გაგვიადვილებდა, კიბედგამოგვადგებოდა, მოაჯირიღა აკლდა. კრატერის პირზე კლდეზე გამობმული თოკისაკმარისი იქნებოდა ჩვენ დასაკავებლად, მაგრამ როგორ უნდა მოგვეხსნა იგი,როდესაც თოკს ბოლომდე ჩავყვებოდით?ამ სიძნელის თავიდან ასაცილებლად ბიძაჩემმა სრულიად მარტივ ხერხსმიმართა. გაშალა ცერის სისქის ოთხასი ფუტის სიგრძის თოკი. ჯერ მისი ერთი ბოლოჩაუშვა, გადასდო ლავის ნარევზე და მეორე ბოლოც ხორხში ჩააგდო. ამგვარადთითოეული ჩვენთაგანი ხელს ჩაავლებდა კლდის ნაშვერზე გამოდებულ ორადმოკეცილ თოკს; როდესაც ორასი ფუტით ჩავიდოდით, თოკის ერთ ბოლოს ხელსგავუშვებდით, ხოლო მეორე ბოლოს მოვქაჩავდით და კლდის ნაშვერიდანჩამოვაგდებდით, მერე კვლავ გავიმეორებდით ამ ილეთს და ასე ad infinitum.- ახლა კი, - თქვა ბიძაჩემმა, როდესაც იგი ამ სამზადისს მორჩა, - ბარგსმივხედოთ; ჩვენ მათ სამ შეკვრად გავყოფთ და თითოეული ჩვენთაგანი ერთ-ერთსაიკიდებს ზურგზე; მე ვგულისხმობ ადვილად მტვრევად ნივთებს.ცხადია, პროფესორი მტვრევად ნივთებში ჩვენ თავს არ გულისხმობდა.- ჰანსი, - განაგრძო მან, - წაიღებს ინსტრუმენტებს და მესამედ ნაწილსსანოვაგისას, შენ, აქსელ, მესმედს და იარაღს, მე კი დანარჩენ სანოვაგეს დახელსაწყოებს.- კი მაგრამ, - მივუგე მე, - ტანსაცმელს, ბაწრებსა და ამდენ კიბეებს ვინღაჩაიტანს?- ისინი თვითონ ჩავლენ.- როგორ? - ვკითხე მე.- ახლა ნახავ.ბიძაჩემს ბევრი არ დაუყოვნებია. ჰანსს მაგრად შეაკვრევინა არამტვრევადინივთები და პირდაპირ უფსკრულში გადააგდებინა.გავიგონე, როგორი შხუილით მიაპობდ ჰაერს ჩვენი ბარგიბარხანა. უფსკრულისპირზე დახრილი ბიძაჩემი კმაყოფილებით თვალს ადევნებდა ამ ბარგის ფრენას დამხოლოდ მასინ გასწორდა წელში, როდესაც ფუთა მხედველობიდან დაეკარგა.- კეთილი, - თქვა მან. - ახლა ჩვენი ჯერია.ჭკუათმყოფელი ადამიანი ტანში ჟრუანტელის გარეშე ამ სიტყვებს ვერმოისმენდა.პროფესორმა ხელსაწყოების ფუთა მოიკიდა ზურგზე. ჰანსმა -ინსტრუმენტებისა, მე - იარაღისა. ჩასვლა შემდეგი თანმიმდევრობით დავიწყეთ: ჯერჰანსი, მერე ბიძაჩ ემი და ბოლოს მე. ჩუმად მივდიოდით სიჩუმეს მხოლოდუფსკრულში დაგორებული კლდის ნამსხვრევები არღვევდა.