მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

- უკანასკნელ ნამცეცამდე შევჭამოთ დარჩენილი საჭმელი და ამით დაკარგულიძალ-ღონე აღვიდგინოთ. დაე, ეს ჩვენი უკანასკნელი საუზმე იყოს, მაგრამ ნაცვლადიმისა, რომ ქანცგაწყვეტილები ვიყოთ, ჩვენ ისევ ადამიანები გავხდებით.- მაშ, შევჭამოთ, რაც გვაბადია! - წამოვიძახე მე.ბიძაჩემმა გადარჩენილი ხორცის ნაჭერი და ოთხი ორცხობილა თანაბრადგაანაწილა და დაგვირიგა. თითოეულს დაახლოებით ერთი გირვანქა საჭმელიშეგვხვდა. პროფესორი ხარბად დააცხრა საჭმელს. ხომ მშიოდა, საჭმელმა, ზიზღისგარდა, ვერაფერი სიამოვნება მომგვარა. ჰანსი მშვიდად, გამოზომილად ნელ-ნელაუხმოდ ღეჭავდა ხორცს და გემოს ატანდა, როგორც მშვიდი ადამიანი, რომელსაცმომავლის დარდი ვერ შეაწუხებს, ჰანსმა მათარაში ნახევრამდე ღვიის არაყი იპოვა დადაგვალევინა. ამ ხალისის მომგვრელმა სასმელმა ოდნავ გამოგვაცოცხლა.- Förtaffig! - თქვა ჰანსმა, როდესაც თავისი წილი დალია.- საუცხოოა, - მიუგო ბიძაჩემმა.ისევ ცოტაოდენი იმედი მომეცა. დილის ხუთი საათი იყო.ადამიანი ისე ყოფილა აგებული, როგორც კი შიმშილს დაიკმაყოფილებს,განცდილის საშინელება ძნელად წარმოსადგენი ხდება; ეს რომ გაიგო, შიმშილითვითონ უნდა განიცადო. ამრიგად, ხანგრძლივი უჭმელობის შემდეგ ორცხობილისადა ხორცის რამდენიმე ლუკმამ განცდილს სძლია. ნასაუზმევს ყველა საკუთარფიქრებს მისცემოდა. ჰანსს, უკიდურესი დასავლეთის შვილს, აღმოსავლელიადამიანივით მშვიდად ეჭირა თავი. მე მოგონებებში ჩავიძირე: დედამიწისზედაპირზე დავბრუნდი, კონიგშტრასეს ვეწვიე. ჩემმა საბრალო გრაუბენმა, ჩვენმამოახლე მართამ აჩრდილებივით ჩიარეს ჩემ თვალწინ და, გრანიტის მასივისმიღმიდან მგრგვინავ მრისხანე ხმებში მე დედამიწის ქალაქების ხმაური მომელანდა.ყოველთვის საქმეში გართულ ბიძაჩემს ხელში ნათურა ეჭირა და ყურადღებითიკვლევდა ქანების ხასიათს; იგი ცდილობდა ჩვენი ადგილმდებარეობის დადგენას,ერთი მეორეზე დაწყობილი შრეების აგებულაბას სწავლობდა. ცხადია, მხოლოდვარაუდი შეეძლო, თანაც მეტად მიახლოებითი ვარაუდი, მაგრამ მეცნიერიყოველთვის მეცნიერია, თუკი სიმშვიდის შენარჩუნება მოახერხა. პროფესორლიდენბროკს კი ეს თვისება ნამდვილად ჰქონდა.მესმოდა, როგორ ბურტყუნებდა იგი გეოლოგიურ ტერმინებს; მესმოდა დაჩემდა უნებლიეთ ამ უკანასკნელი გამოკვლევის შედეგმა დამაინტერესა.- ამოფრქვეული გრანიტი, - ამბობდა იგი. - ჩვენ ჯერ კიდევ პირველად ეპოქაშივართ; მაგრამ ჩვენ ისევ ავდივართ! ავდივართ! და ვინ იცის...ვინ იცის? იგი იმედს არ კარგავდა. ხელით ვერტიკალურ კედელსუფართურებდა და, რამდენიმე წამის შემდეგ, განაგრძნობდა:- აი, გნეისი! აი ქარსიანი ფიქალი. კეთილი! მალე გარდამავალი ეპოქის ქანებიცგამოჩნდება, და მაშინ...რისი თქმა სურდა პროფესორს? განა შეეძლო მას ჩვენს ზემოთ მდებარედედამიწის ქერქის სისქის გამოანგრიშება? რაიმე საშუალება გააჩნდა ამისგამოსაანგარიშებლად? არა. მას მანომეტრი არ ჰქონდა, უამისოდ კი ვერავითარვარაუდს ვერ გასწევდა.ტემპერატურა თანდათან მატულობდა. მე ოფლში ვიწურებოდი. ჰაერი ისეხურდა, თავი მეტალურგიული ქარხნის ღუმელში გეგონებოდა. ჰანსმა, ბიძაჩემმა დამეც პიჯაკები და ჟილეტები გავიხადეთ. დედიშობილად დავრჩებოდით, მაგრამ რასგვიშველიდა.