მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

არავის ეღიმებოდა, მაგრამ პროფესორი შეჩვეული იყო, რომ მისი მეცნიერულიახსნა-განმარტებების დროს მსმენელები ღიმილს ვერ იკავებდნენ.- დიახ, - განაგრძო მან კიდევ უფრო მეტი აღფრთოვანებით, - ეს წიაღისეულიადამიანი იმ მასტოდონტების თანამედროვეა, რომელთა ძვლები ამამფითეატრს ავსებს. მაგრამ ჩემს თავს იმის უფლებას არ მივცემ, გითხრათ, რაგზით მოაღწია აქამდე, როგორ ჩამოცოცდნენ დედამიწის ამ უშველებელგამოქვაბულში ის ფეხები, რომლებშიც იგი დაიმარხა. ცხადია, მეოთხეულ ეპოქაშიდედამიწის ქერქში ჯერ კიდევ გრძელდებოდა მნიშვნელოვანი ძვრები დედამიწისუწყვეტ გაცივებას რღვევები მიჰყვებოდა, ქერქი იბზარებოდა და, როგორც ჩანს,ზემოთ მდებარე ქანების ერთი ნაწილი ჩაირღვეოდა ხოლმე. ჩემს საბოლოო აზრს არმოგახსენებთ, მაგრამ ის კი ცხადია, რომ ეს ადამიანი აქ არის. მას თან აქვს თავისინახელავი - ნაჯახი, ეს თლილი კაცი, რომელიც ქვის ხანას ეკუთვნის. ეს კაცი ჩემი არიყოს, ტურისტი ყოფილა და მე, როგორც მეცნიერების პიონერი, ეჭვსქვეშ ვერდავაყენებ მის უძველეს წარმოშობას.პროფესორი გაჩუმდა და აღტაცებულმა ტაში დავუკარი. თანაც ბიძაჩემიმართალი იყო და მის ძმისწულზე უფრო მცოდნე ადამიანებსაც გაუჭირდებოდათმასთან კამათი.კიდევ ახალ მონაპოვარს შევხვდით. ვეება ძვლების გროვაში ეს ნამარხი სხეულიმარტო როდი იყო. ამ მტვერში ყოველ ფეხის გადადგმაზე სხვა სხეულებიცაგვხვდებოდა და ბიძაჩემს შეეძლო ურწმუნოთა დასარწმუნებლდ ყველაზეშესანიშნვი ნიმუშის შერჩევა.ამ სასაფლაოზე ერთმანეთში არეული ადამიანთა და ცხოველთა მრავალითაობის წარმომადგენლები მართლაც საოცარი სანახავი იყო, მაგრამ ჩვენ წინაშეერთი სერიოზული საკითხი დგებოდა, რომლის გადაწყვეტასაც ვერ ვბედავდით.მიწისძვრის შედეგად მოხვდნენ ეს უკვე ადრევე მტვრადქცეული არსებებილიდენბროკის ზღვის ნაპირზე, თუ აქ, მიწისქვეშეთში, ამ ყალბი ცის ქვეშარსებობდნენ, აქ იბადებოდნენ და კვდებოდნენ დედამიწის მკვიდრთა მსგავსად?ჯერჯერობით ცოცხლად ვიხილეთ მხოლოდ თევზები და ზღვის ურჩხულები! ნუთუადამიანიც დააბიჯებდა ამ უკაცრიელ ნაპირებზე?ოცდამეცხრამეტე თავინახევარი საათი ამ ძვლების ხროვაზე მივაბიჯებდით. ცნობისმოყვარეობა სულუფრო წინ გვიხმობდა. გვინდოდა გაგვეგო, კიდევ რა სასწაულს შეიცავდა ესგამოქვაბული, მეცნიერებისათვის რა განძი იყო აქ დაცული? ახლა უკვე აღარაფრისდანახვა არ გამაკვირვებდა.ზღვის ნაპირი უკვე კარგა ხანია ძვლების ბორცვებს იქით მოეფარა. პროფესორსსულაც არ ადარდებდა, რომ შეიძლება გზა დაგვბნეოდა, და სულ უფრო და უფროშორს მიიწევდა. ელექტრონის ტალღების შუქში უხმოდ მივაბიჯებდით. ჩემთვისუცნობი მოვლენების წყალობით, რომლის ახსნა მე არ შემიძლია, და სრულიდიფუზიის გამო, შუქი თანაბრად ანათებდა საგნების სხვადასხვა მხარეს. შუქისწყარო ერთ გრკვეულ წერტილში არ იყო და ამიტომ ჩრდილი სრულებით არარსებობდა. გეგონებოდთ, შუადღეაო, თანაც შუა ზაფხულში და ეკვატორისმიდამოებში, სადაც სხივები ვერტიკალურად ეცემიან. ორთქლი გაქრა, შუქისთანაბარი განაწილების წყალობით კლდეებს, შორეულ მთებს და ტყის კორომებს