მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

კვლავინდებურად ლავის გვირაბს მივყვებოდით, რომელიც დამრეცადეშვებოდა მცირედ დაქანებული ფიცარნაგებივით, დღემდე რომ კიბის მაგივრობასსწევენ ძველ სახლებში. ასე ვიარეთ პირველის ჩვიდმეტ წუთამდე, სანამ ადრედაწინაურებულ ჰანსს წამოვეწიეთ.- აჰა! - წამოიძახა ბიძაჩემმა, - გვირაბის ბოლოს მივსულვართ.ირგვლივ მივიხედ-მოვიხედე. გზაჯვარედინთან ვიდექით. აქედან გზა ორადიყოფოდა, ორივე ბნელი და ვიწრო იყო. რომელს გავყოლოდით? ძნელიგადასაწყვეტი იყო.ბიძაჩემი ეჭვობდა, მაგრამ ამ ეჭვის გამჟღავნება არც ჩემთან და არც გამყოლთანარ უნდოდ. მან აღმოსავლეთის გვირაბი გვიჩვენა და სამივენი მაშინვე შიგ შევედით.გზის გასაყართან ბიძაჩემის ეჭვი და ყოყმანი შეიძლება უსასრულოდგაგრძელებულიყო, რადგან ვერავითარი ნიშანი ვერ აღმოვაჩინეთ იმისა, თუ რომელიგზა აგვერჩია; ასე რომ, ეს საკითხი საალალბედოდ უნდა გადაგვეწყვიტა.ეს ახლი გვირაბი ოდნავ იყო დაქანებული და ხან ვიწროვდებოდა, ხანფართოვდებოდა. ასე რომ, ჩვენს წინაშე იშლებოდ გოთური ტაძრის ისრულითაღებით დამშვენებული მცირე თაღები. შუა საუკუნეების ოსტატებს შეეძლოთ აქრელიგიური არქიტექტურის ყველა ფორმების შესწავლ, რომლებსაც ისრული თაღიუდევს საფუძვლად. კიდევ ერთი მილი რომ გავიარეთ, ახლა მასივში შეჭრილმსხვილ სვეტებზე დაყრდნობილ რომანული სტილის დაბალ თაღებქვეშ მოგვიხდათავის დახრა. ალაგ-ალაგ სვეტებს თახვების ნაგებობის მსგავსი დაბალი დერეფანიცვლიდა. და ამ ვიწრო დერეფნებში ხოხვით გვიხდებოდა გაძრომა.სითბო არ მატულობდა და გასაძლისი იყო. ძალაუნებურად ვფიქრობდი,როგორი მაღალი ტემპერატურა იქნებოდა მაშინ, როდესაც სნეფლსის მიერამონთხეული ლავები ამ გზით მიისწრაფოდა. წარმოვიდგინე ცეცხლოვანი ნიაღვარი,ამ ახალ მშვიდ გვირაბში რომ თარეშობდა, იმსხვრევოდა და ამ სვეტებისაგანდავიწროებულ ადგილებში გახურებული ორთქლი გუბდებოდა."ნეტავ, ამ ბებერ ვულკანს წარსული არ გაახსენდეს", - ვფიქრობდი მე.ეს ფიქრები ბიძაჩემისათვის არ გამიზიარებია; იგი ვერც გაიგებდა, რადგან მისიერთადერთი მიზანი წინსვლა იყო. იგი მიისწრაფოდა, სიარულისას ფეხი უცდებოდა,ბორძიკობდა, მაგრამ ისეთი დაჯერებული იყო, ისეთი შთაგონება ჰქონდა, რომშეგშურდებოდა მისი რწმენისა.საღამოს ექვსი საათისათვის ცოტა დავიღალეთ და ორი ლიეთი წავიწიეთსამხრეთით, მაგრამ მხოლოდ მეოთხედი მილით ჩავედით სიღრმეში.ბიძაჩემმა დასვენების ნიშანი მოგვცა. საუზმის დროს ბევრი არ გვისაუბრია დაარხეინად ჩაგვეძინა.ღამის სათევად დიდი მომზადება არ დაგვჭირვებია. საბანში მთლიანადგავეხვიეთ. არც სიცივისა, არც არასასურველი სტუმრობისა არ გვეშინოდა.მოგზაურები, რომლებიც იჭრებიან აფრიკის უდაბნოთა შუაგულში, ან ახალი ქვეყნისუღრან ტყეებში, იძულებულნი არიან, ძილის დროს ერთმანეთს უდარაჯონ, ჩვენ კისულ მარტონი ვიყავით და არც არაფერი გვაშინებდა: არც ველური ადამიანები, არცმხეცები.დილით დასვენებულებს კარგ გუნებაზე გაგვეღვიძა. ისევგზასგავუდექით. დღესაც გუშინდელივით. ლავის ნაკადში გაკაფულ გზას მივყვებოდით.შეუძლებელი იყო ჩვენ ქვეშ მდებარე ქანების ბუნების დადგენა, რადგან ერთსა დაიმავე ფენაში გვიხდებოდა მოძრაობა. გვირაბი, ნაცვლად იმისა, რომ დედამიწისსიღრმეში ჩასულიყო, თითქმის ჰორიზონტალური ხდებოდა. მე ისიც კი მომეჩვენა,