კაპიტანი ნემო სწავლობს სიცოცხლის ფორმების უშრეტ და უჩვეულო სამყაროს -წყლის ოკეანეს.ჟიულ ვერნის ყველაზე ცნობილი რომანებია "კაპიტან გრანტის შვილები","საიდუმლო კუნძული", "თხუთმეტი წლის კაპიტანი. ვერნის შემოქმედებითიმოწიფულობის წლებში შექმნილი ეს თხზულებები უთავსებს ერთმანეთს წმინდაადამიანურსა (დაკარგული კაპიტან გრანტის ძიება) და მეცნიერულ (დედამიწისნაკლებად ცნობილი მხარეების შესწავლა) მიზანს. დედამიწის საიდუმლოებათაწვდომის სიხარულს აქ ერთვის ყველაზე სრული ტკბობა ფართოდ გაშლილისიცოცხლის სასწაულებით. ამ ტკბობაში კი ადამიანი აირტონივით მარტო ვერ იქნება.მხოლოდ მრავალთა ერთსულოვან მოქმედებას ძალუძს სიხარულის მოტანა დამხოლოდ გაზიარებული სიხარულია ნამდვილი სიხარული. სოწრედ ამიტომაცვლინდება ყველაზე ჰარმონიულად ასეთი ტიპის რომანში ვერნისეულიცხოველმყოფელი ჰუმანიზმი.ყოველივეს აერთიანებს ჟიულ ვერნის სადა, ოპტიმისტური, ფაქტების ლოგიკითამოძრავებული, უდრეკი რწმენით გაჟღენთილი - "ენთუზიაზმის გადამდები"თხრობა. ახალგაზრდას ეს თხრობა უსაზღვრო ძიებისა და გაბედული მოქმედებისაქტიურ სურვილს აღუძრავს, მოწიფული ასაკის ადამიანს კი მის ახალგაზრდობასუბრუნებს, რადგან სასიცოცხლო აქტიურობის კუთხით, ვერნის პერსონაჟებინამდვილად უასაკონი არიან: თხუთმეტი წლის კაპიტნიდან დაწყებული და უკვეხანში შესული ჟაკ პაგანელითა თუ პროფესორ ოტო ლიდენბროკით დამთავრებული.ისინი მომაბეზრებელ ზუთხვას გარიდებული მოსწავლეებივით ეკვეთებიანსამყაროს ყველა განზომილებას. რაღა თქმა უნდა, ამ თვისებაში, "არაჩვეულებრივმოგზაურობათა" მრავალ მონაწილეს რომ აერთიანებს, თვით მთხრობელის, ჟიულვერნის ხალასი ბუნება გამოსჭვივის.და ბოლოს, ერთი საკითხი წამოიჭრება ვერნის ლიტერატურულიმემკვიდრეობის მიმართთ. ხომ ყველასათვის ცხადია, რომ მის რომანებში დასმულიმრავალი პრობლემა (თუ ყველა არა) მოძველდა ამ ელვისებური ერთი საუკუნისმანძილზე. ვიღას მოუვა აზრად მთვარეზე მორიგი გამგზავრებისათვის ვერნისეულიზარბაზნის გამოყენება? ანდა ხომ უკვე დაამტკიცა მეცნიერებამ დედამიწის შიგნითაბირთვის სიმკვრივე და, მაშასადამე, ჩვენი გეოიდის ცენტრისაკენ გამგზავრებისშეუძლებლობა? პოლუსები რახანია ათვისებულია და იქ რეგულარულიექსპედიციებიც მიდიან. სახელმწიფოებისაგან მიტოვებული უკაცრიელ კუნძულს კისადღა ნახავ? თვითონ ვერნის მოგზაურთა წინაშე აღმართული სიძნელეებიდან ახლამხოლოდ თითზე ჩამოსათვლელი სიძნელეღა თუ დარჩა გადაულახავი.მაშ რატომ გამოდის მსოფლიოს მრავალ ქვეყანაში კვლავაც მრავალათასიანიტირაჟით ვერნის წიგნები, რატომ კითხულობს მას მოზარდი თაობა და ვერნისშემოქმედება მხოლოდ ლიტერატურის ისტორიის ვიწრო სპეციალისტის კვლევისსაგნად არ დარჩა? პასუხი, როგორც ჩანს, ერთია: ძველდება კვლევა-ძიებისსაშუალებები, ხოლო უბერებელია თვით ძიება, დაუშრეტელია ცოდნის წადილი,ენთუზიაზმი, ერთმანეთის მხარდაჭერა, სოლიდარობა, რწმენა, ვაჟკაცობა, აღმოჩენისსიხარული, მოგზაურობის თავბრუდამხვევი მიმზიდველობა. ამიტომ ხიბლავსდღესაც კოსმიურ სივრცეზე მეოცნებეს აეროსტატით მოგზაურის თავგადასავალი.გ ა ს ტ ო ნ ბ უ ა ჩ ი ძ ე
პირველი თავიკვირა დღეს, 1863 წლის მაისის 24-ს, ბიძაჩემი, პროფესორი ოტო ლიდენბროკი,შინ ადრიანად დაბრუნდ. მისი პატარა სახლი ჰამბურგის ძველ უბანში, უძველესიქუჩის, კონიგშტრასეს ცხრამეტ ნომერში მდებარეობდა.მოახლე ქალმა მართამ ალბათ იფიქრ, სადილის მომზადება დამიგვიანდაო,რადგან ქურაზე შემოდგმული წვნიანი მხოლოდ ახლა იწყებდა თუხთუხს."ახლა უყურე, - ჩავილაპარაკე ჩემთვის, - რა ამბავს ასტეხს ბიძაჩემი, თუმშიერია. ასეთი მოუთმენელი არსება სულდგმულთა შორის ალბათ არ მოიძებნება".შეცბუნებულმა მართამ კი სადადილო ოთახის კარები შემოაღო და წამოიძახა:- ბატონი ლიდენბროკი უკვე მობრძანებულია!- დიახ, მართა, მაგრამ სადილზე ნუ წუხხარ, წმიდნა მიხეილის სამრეკლოზე ესწუთია ორის ნახევარმა დაჰკრა.- მაშ, რატომ დაბრუნდა ბატონი ლიდენბროკი?- ამას ალბათ თვითონ გვეტყვის.- აი ისიც! მე თავს ვუშველი, თქვენ კი, ბატონო აქსელ, დაამშვიდეთ ბიძათქვენი.მართამ სამზარეულოს მიაშურა. დავრჩი მარტო, მაგრამ ჩემი გაუბედავიხასიათის პატრონს, როგორ შემეძლო ამქვეყნად ყველაზე ახირებული პროფესორისდამშვიდება? ამიტომ მეც თავის შველა ვარჩიე და ზედა სართულში ჩემსსაცხოვრებლად განკუთვნილ პატარა ოთახისკენ წასვლა დავაპირე. ამ დროს ჭიშკარიხმაურით გაიღო, ხის კიბე აჭრაჭუნდა და სახლის პატრონი სასადილო ოთახშიშემოიჭრა, არც შემოუხედავს, ისე გაემართა სამუშაო კაბინეტისაკენ.სანამ შევიდოდა, კუთხეში მოისროლა თხილის სამტვრევით თავდამშვენებულიჯოხი, მაგიდაზე დააგდო ფართოფარფლებიანი ბეწვის ქუდი და ხმამაღლა მომაძახა:- აქსელ, მომიყევი!ფეხის გადადგმაც ვერ მოვასწარი, რომ უკვე მოთმინებიდან გამოსულმაპროფესორმა დამიყვირა:- სად ხარ ამდენ ხანს?განრისხებული ბიძაჩემის კაბინეტში შევვარდი. მართალია, ოტო ლიდენბროკიბოროტი ადამიანი არაა - ამაში სიამოვნებით დგემოწმებით, მაგრამ თუ ხასიათი არშეეცვალა, რაც ძალიან საეჭვოა, სიკვდილამდე ასეთი უხიაგი დარჩება.ოტო ლიდენბროკი, იოჰანეუმის პროფესორი, მინერალოგიაში კითხულობდალექციებს და წესად ჰქონდა, ყოველ ლექციაზე ერთი-ორჯერ მაინც აფეთქებულიყო.არა იმიტომ, რომ იგი მ ოსწავლეთა სიბეჯითეს ან სწავლისადმი განსაკუთრებულგულისყურს მოითხოვდა, ანდა მსმენელთა წარმატების მოპოვება სურდა, ამგვარიწვრილმანი მას სრულიად არ აწუხებდა. გერმანულ ფილოსოფიაში მიღებულიგამოთქმისა არ იყოს, იგი "სუბიექტურად" ასწავლიდა - თავისთვის და არასხვისთვის. ლიდენბერგი ეგოისტი მეცნიერი იყო, ჭეშმარიტი ცოდნის ჭა, მაგრამთუკი ვინმე მოინდომებდა ამ ჭიდან ცოდნის მოპოვებას, ოწინარი საშინელ ჭრიალსიწყებდა: ერთი სიტყვით, პროფესორი ძუნწი გახლდათ.გერმანიაში ცოტა როდია ამგვარი პროფესორები.ბიძაჩემი, სამწუხაროდ, ენამჭევრობით არ გამოირჩეოდა, კერძო საუბარს რომთავი დავანებოთ, საჯარო გამოსვლისას სიტყვა ღალატობდა, ეს კი მეტად სავალალო
- Page 1 and 2: ჟიულ ვერნიტო
- Page 3 and 4: გარეთ სივრცე
- Page 5 and 6: ცნების ხაზგა
- Page 7 and 8: სიკვდილისაგ
- Page 9 and 10: ამტკიცებს, რო
- Page 11: ფრთებს მისი შ
- Page 15 and 16: იმასაც თუ დავ
- Page 17 and 18: - დიახ. მიპასუ
- Page 19 and 20: როდესაც ეს სა
- Page 21 and 22: სრულიად არ ამ
- Page 23 and 24: იმის აღიარებ
- Page 25 and 26: მეხუთე თავის
- Page 27 and 28: ის იყო შესაფე
- Page 29 and 30: - სწორედ ამაშ
- Page 31 and 32: - მეცნიერების
- Page 33 and 34: - დიახ, - დავეთ
- Page 35 and 36: "ჩემო ძვირფას
- Page 37 and 38: ჩემს ხვედრს თ
- Page 39 and 40: ღირსეულმა კა
- Page 41 and 42: - საუცხოო სამ
- Page 43 and 44: მეცნიერი მხო
- Page 45 and 46: ისლანდიელებ
- Page 47 and 48: - ა! - თქვა ბიძა
- Page 49 and 50: უფრო ადვილად
- Page 51 and 52: მეორე დღეს, თ
- Page 53 and 54: მიწისქვეშა მ
- Page 55 and 56: ოჯახის საწოლ
- Page 57 and 58: 19 ივნისს, დაახ
- Page 59 and 60: ბიძაჩემმა მა
- Page 61 and 62: ჰაერიც კი არ
- Page 63 and 64:
ზოგან ფერდობ
- Page 65 and 66:
ვფიქრობდი, სა
- Page 67 and 68:
ღრუბლიანი ამ
- Page 69 and 70:
ხელაღებით და
- Page 71 and 72:
- კი მაგრამ, გა
- Page 73 and 74:
- რა თქმა უნდა,
- Page 75 and 76:
რომ იგი დედამ
- Page 77 and 78:
მხარის რომელ
- Page 79 and 80:
ლავისა და ფიქ
- Page 81 and 82:
- არა, აქსელ, ა
- Page 83 and 84:
საღამოს რვა ს
- Page 85 and 86:
ყურადღებით უ
- Page 87 and 88:
რწმენით აღსა
- Page 89 and 90:
მაინც სიამოვ
- Page 91 and 92:
- საკმაოდ დიდ
- Page 93 and 94:
დიდხანს მოვუ
- Page 95 and 96:
საზარლად დავ
- Page 97 and 98:
საპასუხოდ. თქ
- Page 99 and 100:
- დიახ, - ვუპას
- Page 101 and 102:
ოცდამეათე თა
- Page 103 and 104:
მოგაგონებდა
- Page 105 and 106:
ბიძაჩემს ამა
- Page 107 and 108:
ადვილი სავარ
- Page 109 and 110:
ათასი ფუტისა
- Page 111 and 112:
სირაქლემაზე
- Page 113 and 114:
ბიძაჩემი ხში
- Page 115 and 116:
- მართალიცაა, -
- Page 117 and 118:
- მაშინ უფრო დ
- Page 119 and 120:
ამინდი, თუ შე
- Page 121 and 122:
საით მივქრივ
- Page 123 and 124:
- არა, მაგრამ ა
- Page 125 and 126:
- არა, ქარი თით
- Page 127 and 128:
აზრით, წყლის
- Page 129 and 130:
ნიადაგში. აქვ
- Page 131 and 132:
არავის ეღიმე
- Page 133 and 134:
- არც ერთ ადამ
- Page 135 and 136:
- აქსელ, - განა
- Page 137 and 138:
დაგვეწვა", რა
- Page 139 and 140:
- მიდი, ჩემო ბი
- Page 141 and 142:
საკმაო ხანმა
- Page 143 and 144:
- უკანასკნელ
- Page 145 and 146:
- ჩემო ბიჭუნა,
- Page 147 and 148:
ასეც მოხდა. ზ
- Page 149 and 150:
- დიახ! კომპას
- Page 151 and 152:
ადვილი წარმო
- Page 153 and 154:
ბ ო ლ ო ს ი ტ ყ ვ