მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

აირჩია? ან იქნება უნდოდა ბოლომდე შეესწავლა ეს გვირაბი? აშკარა იყო, რომდავტოვეთ ლავების გზა და რომ ამ გზას არ შეეძლო მივეყვანეთ სნეფელსის კერამდე.მაგრამ მაინც ვეჭვობდი და ჩემს თავს ვეკითხებოდი, ხომ არ მივანიჭე მემეტისმეტი მნიშვნელობა ქანების ამგვარ შეცვლას. მე თვითონ ხომ არ ვცდები?მართალია თუ გავიარეთ გრანიტული მასივი, და ახლ ზედ განლაგებული დანალექქანებში ვართ?"თუ მართალი ვარ, - ვფიქრობდი მე, - უნდა ვიპოვო ორგანული სიცოცხლისრაიმე ნასახი და მაშინ ხომ იძულებული იქნებიან, აშკარა ფაქტს დაუჯერონ. მაშ,ვეძებოთ!"ასი ნაბიჯიც არ გამევლო, ჩემი მოსაზრების სისწორეში რომ დავრწმუნდი. ასეცუნდა ყოფილიყო, რადგან, სილურულ ეპოქაში, ზღვებში ათას ხუთასზე მეტისახეობის მცენარე და ცხოველი ბინადრობდა. ლავების მაგარ ნიადაგს შეჩვეულიფეხი უცებ ჩამეფლო, წავაწყდი რბილ მტვერს, რომელიც მცენარეთა და ნიჟარათანარჩენებისაგან შედგებოდ. კედლებზე გარკვევით ჩანდა ფუკუსებისა დალიკოპოდიების ანაბეჭდები. პროფესორ ლიდენბროკს მათი ცნობა არ შეეშლებოდა,მაგრამ იგი, უთუოდ, თვალს ხუჭავდა და მტკიცე ნაბიჯით გზას განაგრძობდა.მისი სიჯიუტე უკვე ყოველგვარ საზღვარს ცილდებოდა. თავი ვეღარ შევიკავე.ავიღე მშვენივრად შენახული ნიჟარა, რომელიც ეკუთვნოდა ახლანდელი ცხრაფეხასმსგავს ცხოველს, ბიძაჩემს დავეწიე და ვუთხარი:- დახედეთ!- მერე რა, - მშვიდად მიპასუხა პროფესორმა, - ეს არის გამქრალი სახისკიბოსებრის - ტრილობიტის ნიჟარა და სხვა არაფერი.- მაგრამ აქედან იმას არ დაასკვნით, რომ...- იმას, რასაც შენ თვითონ დაასკვნი? კი. დიახ, ჩვენ უკან დავტოვეთ გრანიტისმასივი და ლავის ნაკადი. მე შესაძლოა შევცდი; მაგრამ ჩემს შეცდომაში მხოლოდმაშინ დავრწმუნდები, როდესაც ამ გვირაბის ბოლოს მივაღწევ.- თქვენ მართალი ხართ, სწორედ იქცევით, ბიძაჩემო, და სავსებითდაგეთანხმებოდით, სხვა უფრო საშიში უბედურება რომ არ გვემუქრებოდეს.- რა უბედურება?- წყლის უქონლობა.- მერე რა, ჩვენ წყალს მომჭირნედ ვიხმართ, აქსელ.თავი მეოცემართლაც, საჭირო გახდა წყლის მომჭირნეობა. ჩვენი მარაგი სამ დღეზე მეტს არგაგვწვდებოდა. ამაში იმავე საღამოს, ვახშმობისას, დავრწმუნდი. გარდამავალიეპოქის ქანებში წყაროს პოვნის იმედიც არა გვქონდა.მთელი მომდევნო დღის განმავლობაში გვირაბის უსასრულო თაღებსმივყვებოდი. თითქმის ხმაამოუღებლივ მივდიოდით. ჰანსის დუმილი ჩვენსგადაგვედო.შეღმართი თითქმის არ იგრძნობოდა, პირიქით, ზოგჯერ გვეჩვენებოდა, რომშეუმჩნეველ დაღმართზე ვეშვებოდით. პროფესორი იხტიბარს არ იტეხდა, თუმცაქანების ბუნება არ იცვლებოდა და გარდამავალი პერიოდის არსებობა სულ უფრომეტად მტკიცდებოდა.ელექტრონის შუქზე გვირაბის კედლებსა და სახურავში ელვარებდა ფიქლის,კირქვისა და ძველი წითელი ქვიშაქვის ფენები. გეგონებოდა დევონშირში ვართ, იმ