მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

ყურადღებით უსმენდა. მივხვდი, რომ ეძებდა იმ ადგილს, სადაც ნაკადულის ხმაურიყველაზე მკაფიოდ ისმოდა. ამ წერტილს მარცხენა კედელში მიაგნო, ნიადაგიდანსამი ფუტის სიმაღლეზე.როგორ ვღელავდი! გაფიქრებასაც კი ვერ ვბედავდი, თუ რის გაკეთებასაპირებდა მონადირე! მალა ამასაც მივხვდი და ხოტბა შევასხი, მერე, როდესაცწერაქვს დაავლო ხელი და კლდეს შეერკინა, მოვეფერე კიდეც.- გადავრჩით! წამოვიძახე მე.- დიახ, - გაშმაგებით იმეორებდა ბიძაჩემი, - ჰანსი მართალია! ყოჩაღ მონადირე!ჩვენ ხომ ამას ვერ მოვიფიქრებდით!დარწმუნებული ვარ, ვერ მოვიფიქრებდით! ეს ხერხი, თუმცა მეტად მარტივიიყო, მაგრამ ჩვენ აზრადაც არ მოგვივიდოდა. დედამიწის ამ სიღრმეზე წერაქვისდარტყმა მეტად საშიში იყო. შეიძლებოდა კლდე ჩამონგრეულიყო და შიგმოვყოლოდით, გამონგრეულ კლდეში ნიაღვარი შემოვარდნილიყო და დავეხრჩეთ.ყველა ეს ხიფათი მოჩვენებითი როდი იყო, მაგრამ მაშინ ვერც ჩამონგრევისა, ვერცწყალდიდობ ის შიში ჩვენ ვერ გაგვაჩერებდა. იმდენად გვწყუროდა, რომ წყრუვილისმოსაკლავად ოკეანის ქვეშაც დავიწყებდით თხრას.ჰანსი შეუდგა სამუშაოს, რომელსაც ვერც ბიძაჩემი და ვერც მე ვერმოვერეოდით. მოუთმენლობა და აჩქარება ხელს შეგვიშლიდა და უწესრიგოდარტყმისაგან კლდე ნამსხვრევებად იქცეოდა. გამყოლი კი, პირიქით, მშვიდად,ზომიერად, ნელ-ნელა თხრიდა, აუჩქარებლად და თანაბრად ურტყამდა წერაქვს დაექვსი დიუმის სიფართე ხვრელი გამოთხრა. მესმოდა, როგორ მატულობდა ნაკადისხმაური და მეგონა, რომ ტუჩებზე მაცოცხლებელი სითხის სიგრილეს ვგრძნობდი.მალე წერაქვი ორი ფუტით ჩავიდა გრანიტის კედელში. ჰანსი უკვე ერთი საათისგანმავლობაში თხრიდა. მოთმინება აღარ მყოფნიდა. ბიძაჩემს უფრო გადამწყვეტიხერხების გამოყენება უნდოდა, ძლივს დავაკავე. წერაქვის აღებას აპირებდა, როდესაცუცებ შხუილი გაისმა. კლდიდან წყლის ნაკადმა გადმოხეთქა და მოპირდაპირკედელს მიენარცხა.ნაკადმა კინაღამ წააქცია ჰანსი. მან ტკივილისაგან შეჰყვირა. ხელი შევუშვირენაკადს, მეც ხმამაღლა ვიყვირე. მდუღარე წყალი მოდიოდა.- ასგრადუსიანი წყალია! - წამოვიძახე მე.- გაცივდება, - მიპასუხა ბიძაჩემმა.გვირაბი ჯერ ორთქლით გაივსო, მერე წყალმა სადინარი იპოვა და ნელ-ნელანაკადულივით არაკრაკდა. მალე რამდენიმე წვეთი მოვსვ ით.რა ნეტრება იყო! რა შეუდარებელი სიამოვნება! რა წყალია? საიდან მოდის? ამასარავინ კითხულობდა, ანდა რა მნიშვნელობა ჰქონდა. მთავარია, რომ წყალია, თუმცაჯერ კიდევ ცხელი იყო, მაგრამ სიცოცხლეს გვიბრუნებდა, სიცოცხლეს, რომელიცუკვე ხელიდნ გვეცლებოდა. შეუჩერებლივ, სულმოუთქმენლად ვსვამდი, ისე რომგემოც არ გამიგია.გული რომ ვიჯერე, მხოლოდ მაშინღა წამოვიძხე:- ეს ხომ რკინიანი წყალია!- კუჭს უხდება, - მომიგო ბიძაჩემმა, - მაღალი მინერალიზაცია აქვს. ამ წყალშიიმდენი რკინაა, რომ არც სპაში და არც ტეპლიცში სააგარაკოდ წასვლა აღარდაგვჭირდება!- რა გემრიელია!