მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

თუმცა დარწმუნებული ვიყავი, რომ სრულიად ყამირ ნიადაგზე დავდივართ,მაინც ვამჩნევდი, რომ ეს კლდე პორტ-გრაუბენის მიდამოებს მაგონებდა. ესადასტურებდა ბუსოლის მონაცემებსა და ჩვენს უნებლიე დაბრუნებას ლიდენბროკისზღვის ჩრდილოეთ ნაწილში. ზოგჯერ თავს იჩენდა გასაოცარი მსგავსება. კლდეებშიასობით ჩქეფდა ნაკადული და ჩანჩქერი. მეჩვენებოდა, რომ კვლავ ვხედავდისურტარბრანდურის ნაჭრებს, ვცნობდი ჩვენს ერთგულ ჰანს-ბახს და იმ გამოქვაბულს, სადაც მე სიცოცხლეს დავუბრუნდი. რამდენიმე ნაბიჯის იქით, ქანებისგანლაგება, რომელიმე ნაკადული, კლდის მოყვანილობა ისევ ეჭვს აღძრავდა ჩემში.ჩემი ეჭვები ლიდენბროკს გავუზირე. ისიც, ჩემი არ იყოს, მერყეობდა დაიბნეოდა ამ ერთფეროვან გარემოში.- ცხადია, - ვუთხარი მე, - ჩვენ ზუსტად გამგზავრების ადგილს არმივდგომივართ. ქარიშხალმა ოდნავ უფრო დაბლა დაგვაბრუნა და თუკი ნაპირსგავყვებ ით, პორტ-გრაუბენთან გავალთ.- მაშ თუ ასეა, - მიპასუხა ბიძაჩემმა, - ჩვენი დაზვერვ ის გაგრძელება ზედმეტია.და ისევ აჯობებს ჩვენს ტივს დავუბრუნდთ. მაგრამ იქნება გეშლება, აქსელ?- გადაჭრით რაიმეს თქმა ძნელია, ბიძაჩემო, რადგან ყველა ეს კლდე ერთმანეთსაჰგავს. მაგრამ თითქოს მეცნობა ის კონცხი, რომლის ძირში ჰანსმა ტივი შეკრა. ჩვენ,უთუოდ, იმ პატარა ნავსადგურის მახლობლად ვართ, ან შეიძლება, იგი აქვე იყოს, -დავსძინე და ნაპირს გავხედე, რომელიც თითქოს მეცნობოდა.- არა, აქსელ, ჩვენ საკუთარ ნაკვალევს მაინც წავაწყდებოდით; მე კი ვერაფერსავხედავ...- სამაგიეროდ, მე ვხედავ, - წამოვიძახე და გავეშურე საგნისაკენ, რომელიც იქვესილაზე ბრჭყვიალებდა.- რა არის?- აი, - ვუპასუხე და გავუწოდე დაჟანგული ხანჯალი, იქვე მიწიდან რომ ავიღე.- შეხედე! - გაიკვირვა მან. - მაშ თან გქონდა წამოღებული?- მე კი არა მქონდა, მაგრამ, თქვენ...- არ მაგონდება, - მიპასუხა პროფესორმა. - ეს ნივთი არასოდეს არა მქონია.- საკვირველი ამბავია!- არა, ეს სრულიად უბრალო შემთხვევაა, აქსელ, ისლანდიელებში ამგვარიიარაღი ხშირად გვხვდება, უთუოდ ჰანსისაა და მას დაუკარგავს.თავი გავიქნიე. ეს ხანჯალი ჰანსს არ ჰქონია.- მაშ წარღვნამდელი მეომრის იარაღი ხომ არ არის? - წამოვიძახე, - ანდა იმგოლიათი მწყემსის, თანამედროვე ცოცხალი ადამიანისა? მაგრამ არა! ეს ქვის ხანისიარაღი არ არის, არც ბრინჯაოს ხანისა! ეს დანის პირი ხომ ფოლადისა...ბიძაჩემმა მაშინვე შემაჩერა, შემაწყვეტინა ბოდვა და მკვახედ მომიგო:- დამშვიდდი, აქსელ, და გონს მოდი. ეს ხანჯალი მეთექვსმეტე საუკუნისიარაღია, სწორედ ასეთ ხანჯლებს წელზე ატარებდნენ აზნაურები იმ მიზნით, რათადაჭრილი მოწინააღმდეგისთვის ბოლო მოეღოთ. ხანჯალი ესპანური წარმოშობისაა.არც შენ გეკუთვნის, არც მე, არც მონადირეს, არც იმ არსებებს, რომლებიც, შესაძლოა,მიწისქვეშეთში ცხოვრობენ!- ნუთუ იმის მტკიცებას ბედავთ, რომ...- დახედე, იგი კაცისმკვლელობას კი არ დაუზიანებია. მისი პირი ჟანგის ისეთიფენითაა დაფარული, რომლის ასაკი არც ერთი დღეა. არც წელიწადი, არც საუკუნე!პროფესორი თანდათან გამოცოცხლდა და, ჩვეულებისამებრ, აზრებმა გაიტაცეს.