მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

- ერთ ნახევარი ლიე! - გავიმეორე ჩურჩულით.. . . . . . . . . . . . .- ეჰ! ამის გადალახვა არც თუ ისე ძნელია, აქსელ!. . . . . . . . . . . . .- მაგრამ ასვლაა საჭირო თუ ჩასვლა?- ჩასვლა, და აირ რატომ: ჩვენ ფართო მოედნამდე მივედით, სადაც თვს იყრისმრავალი გვირაბი. ის გვირაბი, რომელშიც შენ მოხვდი, უთუოდ ამ ადგილსუერთდება, რადგნ როგორც ჩანს, ყველა ეს ნაპრალი სხივებად იშლება იმ ვრცელიგამოქვაბულიდან, რომელშიც ჩვენ ვიმყოფებით. ასე რომ, ადექი და გზა განაგრძე,იარე, თუ საჭიროა იცოცე, ციცაბო ფერდობებზე ჩასრიალდი და გზის ბოლოს ჩვენდაგხვდებით. აბა ყოჩაღად, ჩემო ბიჭუნა, გზას გაუდექი!. . . . . . . . . . . . .ამ სიტყვებმა ძალა შემმატეს.- მშვიდობით, ბიძაჩემო, - წამოვიძახე მე, - მოვდივარ. აქედან რომ წამოვალ, ჩვენერთმანეთის ხმას ვეღარ გავიგონებთ, ისე რომ მშვიდობით!. . . . . . . . . . . . .- ნახვამდის, აქსელ! ნახვამდის!. . . . . . . . . . . . .მხოლოდ ეს სიტყვები ჩამესმა.დედამიწის სიღრმეში გამართულმა ამ საოცარმა საუბარმა გადარჩენის იმედიჩამისახა. ღმერთს მადლობა შევწირე, რომ არ გამწირა.აკუსტიკის ეს მეტად საკვირველი მოვლენა ადვილად აიხსნება ფიზიკისკანონებით. იგი გვირაბის განლაგებასა და ქანების გამტარიანობაზეადამოკიდებული. ბგერების ჰაერის გარეშე შუალედურ სივრცეებში გავრცელებისმრავალი მაგალითი არსებობს. გამახსენდა, რომ ეს მოვლენა მრავალ ადგილასუნახავთ, სხვათა შორის, ლონდონის წმინდა პავლეს ტაძრის შიდა დერეფანში დაგანსაკუთრებით კი სიცილიის საოცარ მღვიმეებში, სირაკუზას მახლობლად მდებარექვასატეხებში, რომელთა შორის ყველაზე საკვირველი ცნობილია "დიოინისოსყურის" სახელით.ყოველივე ეს გავიხსენე და აშკარად დავრწმუნდი, რომ, რახან ბიძაჩემის ხმამჩემამდე მოაღწია, ჩვენ შორის არავითარი დაბრკოლება არ არსებობდა. ბგერის გზსგავყვებოდი და, ცხადია, იმ ადგილამდე მივაღწევდი, თუკი ძალ-ღონე არმიმტყუნებდა. წამოვდექი და დავიძარი. უფრო მივხოხავდი, ვიდრე მივდიოდი.დაქანაება საკმაოდ ციცაბო იყო და დაღმართზე თავს ვერ ვიკავებდი.მალე ჩასვლის სისწრაფემ იმატა და კისრისტეხით თავქვე მივგორავდი. შეჩერებააღარ შემეძლო, - ძალა აღარ მყოფნიდა.უცებ ფეხქვეშ მიწა გამომეცალა. ვიგრძენი, რომ მივქრივარ დაქანებულ ჭასავითშვეული გვირაბის გასწვრივ და ოღროჩოღროებს ვეხეთქები. თავით წვეტიან კლდესმივეხეთქე და გონება დავკარგე.ოცდამეცხრე თავიგონს რომ მოვედი, ისე აღარ ბნელოდა. რბილ საბნებზე ვიწექი. ბიძაჩემი თავსმადგა. სიცოცხლის ნიშანკვალი ამოეკითხა. ამოვიოხრე, ხელი მტაცა, ხოლო როცაშევხედე, სიხარულით წამოიძახა:- ცოცხალია! ცოცხალი!