მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

- დიახ, - დავეთანხმე, - დიახ! ბოლოს და ბოლოს, ესეცაა შესაძლებელი.- უეჭველად ასეა, - გამარჯვებულად მიპასუხა ბიძაჩემმა, მაგრამ ხმა, კრინტი,გესმის? არსად სიტყვა არ დასძრა, რომ ჩვენზე ადრე არავის მოუვიდეს აზრადდედამიწის ცენტრის აღმოჩენა.მეშვიდე თავიამით დამთავრდა ეს ღირსახსოვარი საუბარი. ამ ლაპარაკისაგან სიცხემ ამიწია.ბიძაჩემის კაბინეტიდან გაბრუებული გამოვედი, სულის მოსათქმელად ჰამბურგისქუჩების ჰერი არ მყოფნიდა, ამიტომ ელბის ნაპირებისაკენ გავემართე, და გავწიებორნისაკენ, რომელიც ქალაქ ჰამბურგს რკინიგზასთან აკავშირებს.ნეტა ვირწმუნე ბიძაჩემისა თუ მის გავლენის ქვეშ მოვექეცი? ნუთუსერიოზულად უნდა მოვკიდებოდი დედამიწის ცენტრისაკენ გამგზავრებისგადაწყვეტილებას? შეშლილი ადამიანის უგონო მოსაზრებები მოვისმინე, თუგამოჩენილი ნიჭის მქონე ადამიანის მეცნიერული დასკვნები? სად თავდებოდასიმართლე? სად იწყებოდა შეცდომა?ერთიმეორის გამომრიცხველ ათას ჰიპოთეზას შორის ვმერყეობდი, თუმცა არცერთი სარწმუნოდ არ მიმაჩნდა.მაგრამ ის კი მახსოვდა, რომ ბიძაჩემმა შეძლო ჩემი დარწმუნება, თუმცა ჩემიენთუზიაზმი უფრო ზომიერი ხდებოდა. მინდოდა მალე გავდგომოდი გზას, რომმოფიქრების დროც არ დამრჩენოდა. დიახ, მხოლოდ იმის გამბედაობა მეყოფოდა,რომ ჩემოდანი ჩამელაგებინა.იმაშიც უნდა გამოვტყდე, რომ ერთი საათის შემდეგ ამგვარმა აღგზნებამგამიარა, დაჭიმული ძარღვები დამიმშვიდდა და დედამიწის ღრმა უფსკრულებიდანისევ ზედაპირზე ამოვედი."რა სისულელეა! - წამოვიძახე, - ყოველივე ამას ხომ არავითარი აზრი არა აქვს!გონიერ ადამიანს განა შეიძლება ასეთი არასერიოზული წინადადებებით მიმართო?სინამდვილეში ხომ არაფერი არ მომხდარა, ცუდად მეძინა და ცუდი სიზმარი ვნახე".ამასობაში ელბის ნაპირებს მივუყვებოდი. ქალაქს შემოვუარე, პორტი გამოვიარედა ალტონის გზამდე მივედი. წინათგრძნობას მივყავდი და გამიმართლა კიდეც -მალე ჩემი პატარა გრაუბენი დავინახე, იგი ნელი ნაბიჯით ჰამბურგში ბრუნდებოდ.- გრაუბენ! - დავუძახე შორიდან.ქალიშვილი შეჩერდა, ამ შარაგზაზე თავისი სახელის გაგონებამ, როგორცმომეჩვენა, ოდნავ დააბნია. ათიოდე ნაბიჯიც გადავდგი და მის გვერდით აღმოვჩნდი.- აქსელ! - მითხრა გაოცებულმა, - რა კარგია, რომ ჩემს შესახვედრადწამოსულხარ!მაგრამ, როდესაც უფრო ყურადღებით დამაცქერდა, გრაუბენის თვალებს არგამოპარვია ჩემი სახის შეწუხებული გამომეტყველება.- რა დაგემართა? - მკითხა და ხელი გამომიწოდა.- აი, რა დამემართა, გრაუბენ! - წამოვიძახე.და ორ წამში რამდენიმე სიტყვით მშვენიერ ფირლანდიელ ქალიშვილს საქმისვითარება გავაცანი. ერთხანს სდუმდა. მე არ ვიცი, მასაც თუ ჩემსავით უძგერდაგული, მაგრამ ჩემს ხელში მისი ხელი არ ათრთოლებულა. ასიოდე ნაბიჯი უსიტყვოდგავიარეთ.- აქსელ! - მითხრა მან ბოლოს.- ჩემო ძვირფასო გრაუბენ!