მოგზაურობა დედამიწის ცენტრისაკენ

საკმაო ხანმა გაიარა. შევნიშნე, რომ ჩვენი სრბოლის სიჩქარე გაორკეცდა. ჰაერიმეტი ძალით გვირტყამდა სახეში. ნაკადის დაქანებამ და სისწრაფემ მეტისმეტადიმატა. ჩვენ კი აღარ მივსრიალებდით, ვერტიკალურად ვეცემოდით.ბიძაჩემი და ჰანსი მკლავში ჩამჭიდებოდნენ და ძლივს მაკავებდნენ.ძნელია იმის თქმა, როდის მოხდა, მაგრამ უეცრად ბიძგი ვიგრძენი; ტივი მაგარსხეულს არ დატაკებია, მაგრამ მისი ვარდნა უეცრად შეყოვნდა. წყლის უშველებელისვეტი ჩამოიქცა და ტივს დაეცა. სული შემეკრა. ვეღარ ვსუნთქავდი, ვიხრჩობოდი...ამ უეცარმა წყალდიდობამ დიდხანს არ გასტანა. რამდენიმე წამში ისევ სუფთაჰაერზე აღმოვჩნდი და ღრმად შევისუნთქე. ბიძაჩემი და ჰანსი ისევე ხელს მიჭერდნენმკლავზე, ტივი ჯერ კიდევ გვიძლებდა და მიგვაქროლებდა სამივეს.ორმოცდამეორე თავიდაახლოებით საღამოს ათი საათი იქნებოდა, ყურთასმენა რომ დამიბრუნდა.აღარ ისმოდა საშინელი ღრიალი. გვირაბში სიჩუე სუფევდა. ბიძაჩემის ჩურჩულსაცკი მოვკარი ყური.- ჩვენ ავდივართ!- რისი თქმა გინდათ? - წამოვიძახე მე.- დიახ, ჩვენ ავდივართ! ავდივართ! !კედელს შევეხე; ხელი გამისისხლიანდა. ჩვენ უკიდურესი სიჩქარითვმოძრაობდით.- ჩირაღდანი! ჩირაღდანი! - შეჰყვირა პროფესორმა.ჰანსმა, გაჭირვებით, მაგრამ მაინც მოახერხა ჩირაღდნის ანთება და ალმა,მიუხედავად იმისა, რომ ზემოთ მივიწევდით, საკმაოდ გაანათა იქაურობა.- სწორედ ასე ვფიქრობდი, - თქვა ბიძაჩემმა. - ჩვენ ვიწრო ჭაში ვართ, რომლისდიამეტრი ოთხი ტუაზიც არ არის. წყალი, რომელმაც უფსკრულის ფსკერამდემიაღწია, ესწრაფვის თავის დონეს დაუბრუნდეს და ჩვენც თან ავყავართ.- სად?- არ ვიცი, მაგრამ ყოველგვარ შემთხვევისათვის მზად უნდა ვიყოთ. ჩემივარაუდით, წამში ორი ტუაზის ანუ წუთში ას ოცი ტუაზის ანუ საათში სამ ლიენახევარზე მეტი სიჩქარით ავდივართ. ასეთი ტემპით კარგი მანძილის გავლაშეიძლება.- დიახ, თუკი არაფერმა გაგვაჩერა და თუ ამ ჭას გასასვლელი აქვს! მაგრმ თუდახურულია, წყლის სვეტის დაწოლისაგან ჰაერი თანდათან შეიკუმშება დაშეიძლება გაგვჭყლიტოს.- აქსელ, - უაღრესად მშვიდად მიპასუხა პროფესორმა, - ჩვენი მდგომარეობათითქმის უიმედოა, მაგრამ გადარჩენის რამდენიმე შესაძლებლობა მაინც არსებობს.განვიხილოთ ეს შესაძლებლობანი. თუკი დაღუპვა ყოველ წამს მოსალოდნელია, არცგადარჩენის იმედი უნდა გავიწყვიტოთ. ასე რომ, მზად უნდა ვიყოთ, გამოვიყენოთგადარჩენის ყოველი შესაძლებლობა.- მაგრამ ახლა რა უნდა ვქნათ?-- ვჭამოთ და ამით ძალ-ღონე მოვიკრიბოთ.ამის გაგონებაზე ბიძაჩემს დაბნეული თვალებით შევხედე. ახლა ხომ უნდამეთქვა ის, რისი თქმაც ასე მიჭირდა:- ვჭამოთ? - გავიმეორე.- დიახ, დაუყოვნებლივ.