Bekijk het PDF bestand.

Net kwam Thijs . De honden blaften geweldiger .
'Wel meneer,' zei-die uit z'n humeur, `is 't waar, dat je na de veldwachter
ben geloopen om 'n onnoozel potje boter . . .?'
'Wel nee! Hoe kom je 'r op?' lachte ik vriendelijk, denkend aan 't
noodlot om elken dag minstens tienmaal z'n terrein over to moeten
steken, als 'k naar 't dorp wou .
Da's maar goed,' zei Thijs ; `van jullie stadsmanieren mot 'k niemendal
hebben . . .'
Minstens tien groenlichtende oogen keken in de idyllische avondschemering
naar m'n kuiten .
En ik zei aimabel :
'Wil je opsteken, Thijs?'
'Dat kan 'k niet afslaan,' zei Thijs .
We eten weer boter van onder de toonbank .
MODERN WETER
Toen 'k voor 't eerst op 't societeitje geintroduceerd werd, viel hij
niet to zeer op . Hij bitterde, las 't Nieuwsblad voor Nederland . De
anderen praatten, redeneerden, deeen bol-wijs aan politiek - hij las .
Dat wil zeggen : hij las met oogen die 't gesprek volgden en er boven
stonden .
Een verstandige afdeeling van het gezelschap, meende 'k - een die
zich een weinig op 't dorpje verkankert, uit gezelligheidszin meebittert,
maar zich niet meer geeft dan hb6g-noodig is .
Later, toen-ie klaar was met z'n lektuur, de krant in 'r plooien lei
en zwijgend met ernstig geglimmer van z'n brilleglazen to luisteren
zat, versterkte-ie den eersten indruk .
Hij had een geleerd, zwart hoofdje, geleerd door de warring der
zwarte haren, serieus door het spitsend baardje, verstandig door de
pletting der peinzende lippen . Een onderwijzer of zoo dacht 'k .
Een die de anderen waarneemt . Een gladdekker .
'n Weinig onbehaaglijk door 't sterke glanzen der brilleglazen - de
oogen bleven onzichtbaar - schoof 'k op zijde, op mijn beurt pogend
1 06