Bekijk het PDF bestand.

jaren zoo'n vorst geweest . De daken, de kozijnen, de straten, de
stoepen, waren 'n pantser van ijs en sneeuw, en tegen den avond
joelde de noordenwind met zulk 'n geweld in de schoorsteenen, of
'r in ieder huis 't geklaag van 'n zieke was .
Dien Woensdagmiddag was de boodschap van 't gasthuis gekomen,
de ellende-boodschap, waarvan menschen die op 't gasthuis aan
waren gewezen, alles begrepen - dat de familie zooveel mocht bezoeken
as ze wou .
't Was mis . 't Liep af .
Toen Arie geschaft had, had Koosje 't kind voor de kou nog 'n
omslagdoekje om de oortjes gebonden .
En voor ze de tram naar 't gasthuis nam, was ze in de Utrechtschestraat
'n paar wollen wantjes wezen koopen, om aan de ziel-van-'n
meid to laten zien, dat 't meissie an niks gebrek had . Met die pracht
van 'n handschoenen an, liep 't kind dat de vorige maand zes was
geworden, van plezier to glunderen .
'Waar gane me nbu na toe, moe? babbelde ze blij, en 'r stevige
rijglaarsjes beklapten zoo vroolijk 't asfalt, of 'r 'n mensch liep .
'Nou gaan me tante opzoeken,' zei Koosje: `en nou mag-ie wel
erreg lief doen, hoor, want je zel d'r niet dikwijls meer zien .'
`Waarom niet? vroeg 't meisje, dat in de laatste weken al meer in
de ziekenzaal was geweest .
'Nou daarom niet,' zei de schoonmaakster kribbig - as 't kind met
vragen begon, kwam 'r geen eind aan .
De hakjes joolden over den bevroren grond - 't mondje tuitte driftige
ademplofjes - 't warme wantje rustte in de hand van de vrouw .
In de tram spraken ze geen woord - maar in de Constantijn Huygensstraat,
tegen den scherpen wind in, begon Koosje zachtjes to
sloffen, om 'r bedenkingen van 't laatste kwartier . . .
'Zel je niet veel babbelen, Riekie??
'Waarom niet? vroeg 't kind dadelijk weer .
'Nou daarom niet,' zei de vrouw nog eens, maar geduldiger : `as 'n
mensch ziek is, ken-ie geen spektakel an z'n ooren velen . Begrijp-ie?'
`Ja, moe,' zei Riekje, en ze blies 'r warmen adem in de wantjes,
omdat 'r vingertoppen pijn deeen .
Even zette Koosje zich schrap tegen den vinnigen wind, die onverwacht-geniepig,
stof-bultingen uit den grond zwiepte, de rokken
langs 'r beenen zoog .
2 12