Bekijk het PDF bestand.

duurd . . .'
Hij was besloten . In godsnaam . Liever den Meester betalen dan nog
zoo een nacht. Dat hield je niet uit. Overdag kruien en 's nachts
om vier uur an 't werk . 't Most maar .
Met de beenen op 'n stoel, lui-uit, probeerde hij even to dutten .
't Ging niet . Telkens maakte ze 'm wakker, woelend in de alkoof
waarin ze gekropen was, en het wreeder schijnende daglicht doorkilde
de kamer .
In de straat sneden harde geluiden . Met den groei van den dag
werd het eene ketsing van wreevelige dingen - het vinnig gebits van
een beitel ergens in 'n werkplaats - het domperig slaan van 'n deur -
het kregel stampen eener opveerende kar .
Bultje, moe van den slaaploozen nacht, beluisterde het wakker-worden
met een snauwende lusteloosheid. Om tien uur had-ie 'n karwei .
En voor then tijd de kies, de belabberde, zwartgekoolde, holle kies,
waaraan-ie alles had gedaan wat menschelijkerwijs to doen was,
watjes en pappen en brandewijn en doeken - de lamme, smerige
kies die 'r uit most, met wortel en al .
Loom-soezend, ingedrukt bij het raam - nou nog naar bed met die
karwei om tien uur was je grootste nonsens - het hoofd zwaar op
de hoekige borst, aanhoorde hij de nijdiger slaande geluiden der
straat, sufte terwijl over het geval, over de beroerde kies - die kies -
de kies - En oververmoeid zag hij 't gebeuren : 't zwarte stompige
ding met de lange, vinnige wortels - en de tang - knak - knak . . .
Het benauwde hem . Lichtzweetend schrikte hij wakker . Gezworen
zou-die hebben dat de kies geknakt had . . .
In de wachtkamer weg was de pijn . Komiek . Bleek en doods-angstig
zat Marietje ; sip en overstuur keek Bultje, haar pleegvader. Er was
een patient voor. Ze konden het spreken hooren, heel zacht, als het
gebrom in 'n kelder .
'Nou ferm zijn, hood' zei Bultje .
`Ik wil liever weg . . .'
'Gekheid! Malligheid! 'n Meid van jouw jaren . . .'
'Hij duet geen pijn meer . . .'
'Kan me niet schelen . . .!'
'Ik ben zoo bang . . .'
`Ben jij bang,' dreigde Bultje geweldig, 'ben jij bang? Schaam je . . .!
1 20