Bekijk het PDF bestand.

Benee in den kelder begonnen de twee knechts slaperig bij 'tlicht
van de gaspitten to werken . De stad dutte nog . Bleu, geen woord
pratend, omdat de anderen niks zeien, keek de jongen naar de
hokken met de wakker geschrikte kippen, ganzen, eenden . In den
schijn der lampen schuddebolden ze de veeren, pikte voer - en 'n
enkele haan kraaide lustig den dag tegen de gasvlammen in, schril
dat 't echoos in de cementhokken sloeg. 'n Poos hadden de knechts
hazen gestroopt, telkens met 'n ruk, dat enkel de kop aan 't bleeke
lichaam bleef - nou de patroon zelf in den kelder kwam en de
manden met versche waar naar benee werden gedragen, schrikte
Lodewijkje uit z'n gedoezel op . 't Geschreeuw van de ganzen, in
de hokken gejaagd, 't gekakel van angstige kippen en hanen, 't gekwaak
van lichtschuwe eenden, vulden de ruimte met ongewoon
rumoer .
`Vlug jongen,' maande de patroon, die overal tegelijk was - boven
herten keurde, beneden zei wat 'r gebeuren moest : `vlug leeren
plukken, 't is 'n slag - uitkijken hoe de anderen 't doen . . .'
`Ja baas,' zei Lodewijkje gedwee - met kon-ie bijna niet praten .
De oudste knecht, heelemaal wit - in den kelder was-ie vergrijsd -
had de knokelige hand in den morsigen ren gestoken . De kippen,
krijschend en vluchtend, de koppen tezaam in 'n hoek mekaar
bij tend om niet gegrepen to worden, schreeuwden zoo angstig, of
iemand om hulp riep - en de eene, die de knecht handig to pakken
had, torde en kermde, dat 't 't gillen van 'n gemartelde, felklagende
vrouw leek . Even spartelden de vlerken nog - even rukten
de pooten - even was 't 'n machteloos verweer - toen draaide de
zekere hand den nek met 'n korten geluidloozen ruk - en 'n andere,
licht-weifelende, schorre roep klonk over 't al-stillend geraas der
vogels in de kooien .
De kip, op de aanrechtplank gesmeten, stuipte zwakjes . De vleugels
trilden. De pooten huiverden of ze door 'n onzichtbaren wind
werden geslingerd . En uit den bek lekte purperrood bloed, ganschelijk
onhoorbaar, drup voor drup, op de bedding van veeren op den
grond .
't Ventje was 'r wit bij geworden . De oogen in z'n verstard smal
gezichtje keken naar de als kraaltjes glanzende van de doode kip,
die 't licht van de lamp met paarse vonkjes weerkaatsten .
'Nou ja!' zei de meesterknecht ongeduldig - 'n last as je telkens met
20 1