Bekijk het PDF bestand.

doen bij haar uit to stappe - we benne niemeer met drie broers en
een getrouwde zuster - we benne nbu met z'n vijve - jij en jij en jou
vrouw en ik - en de hij of de zij . . . Ik ben voor schikking . . .'
In 't hartje der stad moest Gijs driemaal tegen de voorruit der rouwkoets
tikken eer de koetsier de paarden met 'n ruk inhield . De
menschen op straat bleven kijken, toen de meneer met den hoogen
hoed, 't bovenlijf uit 't portier stak, met z'n rechterarm zwaaiend
'n andere richting beduidde - of de stomme koetsier zich in 't sterfhuis
vergiste . . .Nou ze 't met mekaar eens waren geworden - Gijs
w1st wat-ie dee - hadden ze d'r sigaren in de aschbakjes gelegd, d'r
zwarte handschoenen opnieuw aangetrokken, d'r hooge hoeden
geglad.
Zoo, niet meer pratend achter de neergelaten gordijntjes bleven ze
stil in de kussens geleund, tot de koets voor de grutterij stopte .
De koetsier sprong van den bok, schelde .
Voor 't eerst sinds ruim 'n jaar hoorden ze 't gezweef van de ouwe
koperen bel, zooals ze 'r alle Zondagen, v661-vroeger, gehoord
hadden - en zooals ze met vreemde echo's zoemde, toen ze met
vader van moeder's begrafenis terugkeerden .
Hendrik stapte voor Gijs uit - toen Bertus - toen Jacob. Verlegen
liepen ze de winkelschemering met de bekende vakken in - onzeker
betraden ze de kamer, waar 'n vrouw opstond .
`We komme effe an, juffrouw - en gekondoleerd,' zei Gijs.
Toen, omdat ze niemand gewacht had, begon de tweede moeder to
huilen .
Maar omdat 'r omvang - 't kon goddoome 'n tweeling zijn - 'r hinderde,
ging ze 'r bij zitten .
En dat deden de anderen ook .
LODEWIJK'S KEUS
Lodewijk, 't kreupel jongske van onze schoonmaakster, had na den
dood van zijn vader al heel wat last veroorzaakt . Ventje van over de
twaalf, zag-ie 'r met z'n flets, vroeg-versleten gezichtje en de zwart-
1 97