Bekijk het PDF bestand.

trekdier verdaan had, de ouwe vrouw aan . 'r Magere, witte handen
zonder 'n eelting, van arbeid nu, slapten over 't beddelaken - 'r
hoofd, beenig en hard, als in den greep van den dood, bewoog niet
in den schaduwkuil van 't kussen . As 'r zwarte wimpers niet naar
de wenkbrauwen waren gekropen, zou je gedacht hebben da-je to
laat was gekomen . . .
`En hoe voel je je - he - he? he . . .?' haperde Koosje, de keel vol,
en maar he's zeurend, om 'r niet in to blijven steken .
Zonder to antwoorden, trok de zieke de ellebogen naar 't kussen,
om zich 'n steuntje to geven, en den gelen, vleeschloozen hals rekkend,
zocht ze 'r kind, dat ze liggend niet zien kon .
Mat zou je nou zeggen, stommert!' snauwde Koosje, goedig : je
het nog Been mond open gedaan . . .'
'Dag tante - hoe gaat 't met u?', zei 't angstige stemmetje, en 'r
handje stak over 't dek.
Zwak-glimlachend glee de moeder terug in 't bed en de oogen weer
sluitend, to op om to praten, hield ze 't koudaanvoelende wantje
in de lauwte van 'r vingers.
`Stommert!' verweet Koosje, zich fluisterend naar het meisje bukkend
: `wat zou je zeggen . . .?'
Vreemdelijk-lachend, onecht, met 'n andere stem dan gewoonlijk,
zei toen het kind :
'Dag moeder - hoe gaat 't met je, moeder?' .
De zieke schrikte 'r van .
Ineens waren 'r oogen wijd-open .
Ineens, zonder dat 'n sterveling 'n woord had gezegd, begreep ze
w.£arom Koosje 'r neus snoot - waarom ze op dat uur bij 'r bed
stonden - waarom 't kind voor 't allereerst Been 'tante' zei . Ineens
begon ze ellendig to snikken .
Maar toen kwam de zuster 'r bij . Dat mocht niet . Je zoo op to
winden, foei Merietje . . . En ze wees Koosje dat ze liever morgen
nog is most komen .
'Zeg je moe goeien dag,' zei Koosje .
'Nou dag tante, beterschap,' angstigde 't kleutertje .
Den volgenden morgen waren ze 'r vroeg .
Maar om tante d'r bed zwartte 't kamerschut .
2 14