Bekijk het PDF bestand.

hadden ze opengezet .
Toen stopte de koets voor de spoorbrug, die ze bezig waren to
sluiten . De regen had opgehouden .
Over de vaart, in 'n zwak-luwend zonnetje, laveerde de tjalk die de
brug langs was gezeild .
'n Vrouw met 'n kin aan de borst, hield 't roer met 'r knie en 'n
jogje van twee met 'n snuit bruinverbrand onder 't hel-gele haar,
zat op de dek-lading 'n korst to bekluiven . De schipper, in roodbaaien
hemd, duwde 'n boom, den haak in de ducdalven ploffend,
en bij 't vooronder, de tong in koortsing uit den bek, lei 'n keeshond
to hijgen .
Uit 't huisje van den ouden brugwachter dreunde 't zeurig geklaag
van 'n zuigeling - maar wijder, over de vaart en de landen, was 't
'n rumoerende, eindlooze stilte van kabbelend water, buigende
takken, zon-toekweelende vogels .
In de knotwilgen, sparren en heesters, op de glooiing van den dijk,
nestelden ze, kelen vol dronken geluidjes, gurgels van teer-beklonken
kristal en 't zilverde op naar 't eerste glanzen der zon, of de
dag op komst was en de menschen nog sliepen .
De bruggeketting dompte neer in de modder, de koets bedreunde 't
hout, overgrimde de keien .
De stad, rood en rood-bruin, met 't witte gebeits van 'n gevel,
't molmen geslier van rook uit 'n schoorsteen, kromde aan in de
bocht van de vaart, en in de wazing van muren en daken keilde
ergens de zon 'n wilde weerkaatsing van spartelend licht of 'n vuur
was ontstoken .
"t Scheelt je 'n paar duizend gulden op je portie,' zei Hendrik, de
asch van z'n gekleede jas meppend .
'Meer,' antwoordde Bertius, die 't best van allemaal wist, wat 'r na
moeder's versterf bij was gekomen .
'Waarom zit je je nag is op to warreme?' vroeg Gijs onverschillig -
'gedane zake neme geen keer - en 't kind het geen schuld . . .'
`Nee, die ken 't 't allerminst helpe,' knikte Hendrik : - `en de femilienaam
houdt-ie ook . . .'
`Natuurlek . . .'
`As 't 'n jongen is . . .'
`Da's to hope - 'n jongen het op 'n meissie wat voor . . .'
`Daarom zeg 'k ndg is,' liet Gijs zich weer gaan : 'da-we verstandig
1 96