Bekijk het PDF bestand.

je arm - ik wil nog een paar graven zien . . .'
Ik weigerde 't natuurlijk niet, hoezeer 'k bevreesd was de aansluiting
to missen en bij m'n meisje, dat me met koffie-drinken wachtte, to
laat to komen .
Langzaam tusschen de graven aanstappend, de ouwe, verzakte, vermolmde,
bemoste steenen en kruisen, gevoelde ik waarschijnlijk
meer beklemming en in zachte ademing schuilend ontzag voor den
dood, bij 't geschuier der blaren en takken, 't verweer der kiezels
onder de voeten 't tjilpen van vogels en 't vreemddoorzichtige der
stilte op de weiden rondom - dan de kleine, gebogen man, wiens
knokelhand op m'n arm rustte, wiens witte haren 't zonlicht in
zilver-spreiding grepen .
'Hier ligt je grootmoeder,' wees-ie : `en naast haar is ook mijn plaats
besteld - ik heb 't beloofd . . .'
'Ja, ja,' zei ik, in den hartelijken, gedeeltelijk onoprechten toon,
then men zulk een gelegenheid aanslaat : ` . . , u heeft nog een halve
eeuw den tijd, wat?'
Hij glimlachte, zonder to antwoorden .
Menschen op leeftijd zijn dikwijls innerlijk sterker dan in-jeugdprotsenden
. . .
Van de plek bij 't middenpad, liep-ie naar den groen-begroeiden
muur. De lente had tusschen de baksteenen bloemen gestrooid,
fleurige halmen, donsgele paddestoelen .
'Kun jij lezen wat daar staat?' vroeg hij even aarzelend, en z'n
vinger wees 'n in onkruid verzonken zerk .
Voorzichtig, benepen van beweging, wiedde m'n voet 't in de letters
gevreten mos .
`Klazina . . .', las ik spellend .
'Juist,' glimlachte grootva : `dan heb 'k me niet vergist! Daar rust
Klaasje, m'n eerste vrouw . . .'
Met 'n stillen, troebelen glans in de oogen keek-ie naar den grauwen
gespleten steen . Ik stoorde 'm niet .
't Trof me dat-ie nog 'n bezoek aflegde, dat-ie meer dan een herinnering
op dat kerkhof had .
Naar de koets terugkeerend, de weiden met 't door den wind strakgekuifd
Bras langs, steunde-ie weer op m'n arm, zei :
'Spijt me - spijt me - 't is dom en kleintjes van me geweest - maar . . .'
'Wat bedoelt u?, vroeg 'k bij z'n geaarzel .
222