Bekijk het PDF bestand.

tafeltjes voorbij, zat opnieuw . En na een korte stilte riep hij, aristocratischer
dan zoo even : `Enneemeee!' - De krans lag breeduit op
het marmerblad van de tafel .
'Cognacgrogje!' Dat was verkeerd . Had hij het bij biertjes gelaten,
dan zou het geval minder chagrijnig zijn afgeloopen . Maar hij wou .
Ze waren nu eens pleizierig uit, z'n krans en hij . Z'n krans en hij
konden zooveel weelde niet verdragen . Z'n krans en hij werden
gevierd . Ze hielden geen oog van hem af . Hij hoorde ze aan de
stamtafel fluisterend spreken over den krans - over zich zelf . Artistiek,
kortaangebonden dronk hij het grogje, betaalde - de zaak werd
eenigszins duur - nam den krans over den arm (ditmaal gelijk een
burgerjuffrouw die met haar beugelmand naar de markt gaat) en
verliet het cafe, rustig maar statig als een mannetjespauw . Ditmaal
had hij de critieken van de Purmerender noch van de Kennemerland
vertoond . Per slot van rekening hadden ze aan zijn krans en
aan zijn mimiek Napoleon I (slag bij Waterloo of St . Helena) genoeg.
En naar mate hij meerder grogjes dronk en zich in meerder koffiehuizen
der provinciestad vertoonde, steeg zijn hooghartigheid, groeide
zijn grandezza .
Van het eene cafe ging hij naar het andere, overal strak-kijkend,
den mond trotschlijk omrimpeld, het voorhoofd geplooid als dat van
een betoogend wijsgeer - den krans (ja, daar zat 't 'm in) zeer nonchalant
over den schouder, den arm of in de hand . En langzamerhand
gevoelde hij zich zoo artistiek-gelukkig, dreef zulk een zoete
weelderigheid in hem op, dat hij moeite had in den passenden kunstenaars-ernst
to volharden, de schoone Caesar-rimpelen ongeschonden
aan het koffiehuisvolk to vertoonen .
Eerst tegen den vroegmorgen begeleidde hem een goedwillig nachtwaker
naar het hotel . Zijn oogen, branderig-bloedend, geleken het
hoofd uit to kollen . Er was een voorname stilzwijgendheid in zijn
doen . Nog was zijn gebaar schoon, zijn mimiek voortreffelijk, maar
de linten van den krans, meerder aardsch, slierden door de slijkplassen
.
Bokje, voor het eerst en het laatst van zijn leven gelukkig, voelde
niks van het Maartsche geregen .
126