Bekijk het PDF bestand.

geweest zijn, zal 't mooi wezen .'
'Jawel! Jawel . . .! 't Waren er wel twintig .'
`Jij heb ze 66k . . .'
'Heb ik grijze haren . . .? Vind ze maar als je kan,' zei ze het blonde
hoofd toebuigend .
Hij strekte de armen omhoog, keek naar het hoofd van goudblond,
den wrong die er op rustte, maar het was alles blond, goudblond,
zonder een enkele witte draad .
`Zie je wel? - lachte ze, weer tastend in zijn haren .
'Laat 't nu maar,' zei hij .
`Die eene nog, David . . . 0, wat een lange - net een stukje garen .'
`Nee,' zei hij geprikkeld, `nee 't doet pijn .'
`He toe, die eene nog om je to overtuigen . . .'
"t Doet pijn, kind.'
'Nou - die eene nog - 't is zoo'n mooie zoo een heelemaal spierwitte .'
Stil lag hij met het hoofd, voelde weer de aaiende aangenaamheid
van het vingergestreel, dan het strakworden van het haar, het opbulten
der huid - den knap .
`Met wortel en al, David - kijk eens . . .! Kijk je niet . . .? Zie je
'm . . . Daar gaat-ie . . .'
En met een plofje van adem stootte ze de haar weg die ze gehouden
had tusschen de rozige nagels .
Hij had de oogen gesloten, dacht met een vreemde verdrietigheid
aan iets dat hem hinderde, dat geen naam had, jets dat k6rt opkwam
als een donkere leegte . . .
Maar ze wandelden verder, armen heen om elkanders middel, licht
en luchtig als kinderen in de laan van het groen dat hun kleeren
betipte, zachtjes schuurinkjes gaf, zoo nauw als het paadje werd .
En als hij zijn hand hief, raakte hij aan de opperste blaren, wier
ritslen zang gaf, wier tikkend gewrijf als ver-gehoorde kussen weerklonk.
En de oude verrukking van straks, bet veerend buigen der
takken, het zachte gewapper der blaren, groen zilverwittig, het geluwen
van 't gras, het trage zoemen der bijen, drong op hen in .
5 5