Bekijk het PDF bestand.

zette-die den domper op 't geroes : 'Houe juillie je bekke!'
De stilte in 't benauwd-rookerig kamertje was 'r even . Verschrikt
zwegen ze op 't mokkend gestotter der stoelpooten, die naar de
kachel werden gerukt .
`Bin je koud, Markus?' vroeg de stem bij 't raam, ongerust zoekend
in de schaduw-aanzwelling.
'Nou nee! 'k Schwitz!' -, snauwde hij, de doorloopen schoenen uitklotsend
. Z'n voeten zogen zich vast aan de warmte der kachelplaat .
't Huiverde gretig z'n lichaam door, z'n rug langs. Dan, in de nog
angstigende stilte - niemand dorst as vader gemaand had de bekke
to houe - zei-ie, al prettiger van toon : 'hei je nog pijn gehad?'
`Nee - heelemaal niemeer,' antwoordde ze voorzichtig en om 'm
op to vroolijken - as-ie zoo gong zitten na 'n dag negotie, hoefde ze
niks to vrage, wist ze hoe laat 't was - zette ze genoeglijk 'n nieuwtje
in : `Moos heit - Moos heit . . .'
Meer had ze niet to zeggen . De kinderen, blij dat ze d'r monden
niet langer hadden to houen, juilden in een schreeuwerige herrie,
over mekaars geluiden buitelend, uitgelaten en druk . . .
`Moos heit cente gestuurd!'
"n Postwissel van Moos, vader!'
"n Kip, vader!'
'Wat zeit-u d'r van vader?'
Ten gulden, vader!'
`Voor 'n kip vader!'
`floor u vader?'
`Vanmorrege vader!'
`Van Moos en Selien, vader!'
'Hoor u, vader?
Z'n voeten wegtrekkend van de schroeiende plaat, die de haartjes
der wollen sokken in de kamer-broeiing, met zoete stankjes to smeul
zette, plonsde-die z'n groote dreighanden naar 't rumoer uit de
kinderhoofden .
'Schreeuw me geen barst in me kop!' -, foeterde hij, 't bezeten
geraas met de zwaaiende handpalmen ketsend : 'hei je me nie verstaan?
't Hielp half . Zoo verstoord-van-humeur kon-ie nooit weze of 't
nieuws-van-de-kip zou 'm voor de heele avond opkikkere .
`Moos heit - Moos heit,' - volsprak eindelijk moeder, die staagjes had
1 48