Bekijk het PDF bestand.

zitten glimlachen om de verrassing as-die zou hooren en teleurgesteld
was dat-ie nog niet gehoord had : `Moos heit 'n gulden gezonden
- an mijn - voor 'n versterkende kip . . .'
'n Glans van waarlijke verrassing kwam om de baardige wangen
van den man . Z'n mond, opgespard, bleef 'n oogenblik in ongeloovige
ademloosheid . Saar, jet, Joozep, Bram, de oudsten, rapten er
daadlijk op in met 'n felheid van kreten en klots-drukke gebaren .
`Van morrege, vader!' -, riep Saar, ook 'n stoel bij de kachel aanschuivend
.
'Zeit u nou niks?' -, zang-zong jet: `hoe ken men zoo zwijge!'
`Vader wil 'm nie hebbe - vader lust geen kip!' - lach-gijnde Joozep .
`Hoor u vader, vader!' - schreeuwde Bram .
De kleine, heet-gestookte kamer met 't klamzwoel gemuf van rookende
tureen, roodde een wijl uit haar schemergezwijmel door 't levendig
spatten der stemmen .
't Was ook wel 'n gebeuren na de lasten en ergernissen der laatste
maanden . Ruim twee jaar gelejen - de groote tegenspoed met Moos,
Moos d'r oudste zoon, die de helft van de centen inbracht en had
moeten trouwen, onverwacht . D'r hielp geen redeneering, geen
gejammer tegen : 't most - wou je 't meissie niet in opspraak en ongeluk
brengen . Ach, ach, dat jonge menschen zoo weinig nadachten .
Ze konden Moos niet missen en ze mosten . 't Was 'n bruiloft met
huilen, zorgen en bedekte verwijtingen geweest . Toch liet Moos ze
niet heelemaal in de steek . Nou die in Rotterdam 'n goeie betrekking
had bij 'n oom van z'n vrouw, die in augurken en komkommers
dee, nou betaalde-die nag de helft van de huishuur, al kon 't amper,
want zelf had-ie twee kostelijke kinderen .
Hoe lang ie de halve huur zou volhouen - niemand die 'r 'n woord
over durfde kikken . . . Voor zes weken was moeder zwaar ziek geraakt,
an d'r eene longtop - 'n hoesten zonder end en 'n benauwdheden
- om niet over to vertelle! 't Was 'n harde tijd geweest, net
in de koudste dagen . Vooral 's nachts wist je geen raad. As zij in de
bedstee, naast hem en Rachel en Flipje, de twee jongste, zoo'n krieweling
in d'r keel, zoo'n hoestbui zonder end kreeg, had je heele
uren de poppen an 't dansen . Dan werden de kleinste wakker en de
anderen, op den grond, zeuren en keven om 'n brok van 't dek . Hij
wou 'r maar niet an denke . 't Was God zij geprezen voorbij, al
1 49