Bekijk het PDF bestand.

van 't buffet . . .'
'Dat jok je,' viel hij scherp-driftig uit, "k heb 'n glas water gedronken
- anders niet . . .'
`Dan zal 'k me vergist hebben meneer,' zei de meid angstig-verlegen .
Na de kleine scene dorden de chrysanten .
En ze spraken er niet meer over .
Soms, als-ie den pot droog zag, met verhardende aarde, keek-ie naar
de karaf, dee 't niet .
Als-ie de bloemen water gaf, zou ze zeker gelooven dat-ie an Lisette
dacht . Eens lag 't 'm op de lippen om 'r to zeggen : `De chrysanten
gaan dood - waarom doe je er niets an?' Hij zei 't niet . 't Zou twist
geven, gevraag, verwijten . Dat wist-ie, omdat ze de andere planten
wiesch en knipte en de chrysanten liet sterven . Ja, dat dee ze hardnekkig
. Na z'n leugen haatte ze den pot met de groote, gele bloemen
. Iederen morgen betastte ze de droge, vastgebakken aarde, enkel
om to zien of hij stilletjes water gaf . An tafel, met opzet, heelemaal
zonder bedoeling, zei ze wel eens: 'wat houdt de ficus zich goed, vin
je niet?' Of ze vroeg: 'zouen we niet 'ns wat kunstmest laten
komen?' En hij antwoordde clan, den bloemenstandaard bekijkend,
zonder een woord to zeggen van de krimpende, verleppende chrysanten
.
Na twee weken waren de bladeren geel en kurkig - na drie weken
was de pot dood .
Eerst toen sprak ze'r over :
` . . .Hij kon niet tegen de kamerlucht, Frits .'
`Nee - je moet 'm wegsmijten, Ans .'
Met z'n arm om haar middel keek-ie mee, naar den pot, vreemd van
beklemming .
Wat deed 't 'r toe - uit z'n verbeelding kon ze Lisette niet halen -
Lisette, die-ie nooit zou vergeten, zooals ze met vochtige oogen
stond, zooals ze den laatsten avond mast de lamp in z'n oogen gekeken
had .
Annie schelde .
'Neem den pot mee, Marie.'
1 1 8