Handboek GES 2012.pdf - Fast Advies

B - Bedrijven en geur 10
Bij geur van bedrijven worden industriële bedrijven en landbouwbedrijven apart besproken. Reden hiervoor
is dat de vaststelling van de emissie en de regelgeving verschilt voor deze sectoren.
Emissie en verspreiding bij industriële bedrijven
Wabo, Wet Milieubeheer, Activiteitenbesluit en NeR
Voor de beoordeling van geur van bedrijven geldt in grote lijnen hetzelfde als voor luchtverontreiniging.
Allereerst moet beoordeeld worden of een bepaald bedrijf wel geur emitteert.
Hiervoor kan eerst worden nagegaan of er een milieu- of omgevingsvergunning in het kader van de Wet
Milieubeheer en Wabo voor het betreffende bedrijf is of dat er algemene regels voor geur voor de betreffende
activiteit in het Activiteitenbesluit zijn opgenomen (zie Module A Bedrijven en luchtverontreiniging).
De vergunning is bij de vergunningverlenende instantie, gemeente of provincie, beschikbaar. Bij het verlenen
van een vergunning worden de Nederlandse Emissie Richtlijnen (NeR) vaak gebruikt voor het beoordelen
van situaties waarin geurhinder kan optreden. De NeR heeft daarvoor een specifieke
hindersystematiek. Vanaf 1 januari 2013 zal deze hindersystematiek zijn opgenomen in de Handleiding
geur, waarnaar de NeR zal verwijzen.
Ook het Activiteitenbesluit sluit aan bij de NeR. Op basis van het Activiteitenbesluit krijgt het bevoegd
gezag wel de mogelijkheid om in aanvulling op de NeR maatvoorschriften te stellen als blijkt dat de
geurhinder een aanvaardbaar niveau overschrijdt.
Emissie
Vaak zijn bij deze erkende geur emitterende bedrijven met een vergunning ook geurcontouren berekend.
Deze worden als volgt vastgesteld.
Vanaf 2007 is de gehanteerde geurmaat voor emissie het aantal Europese odourunits per uur (ouE/uur).
In het verleden werd de geuremissie uitgedrukt in aantal geureenheden per uur (ge/uur). Voor odourunits
en geureenheden geldt een vaste verhouding van 1 ouE = 2 ge.
Voor de bepaling van de geuremissie is er een gestandaardiseerde meetmethode (de CEN-norm voor
geurmeting NEN-EN 13725). Eerst wordt de bronsterkte bepaald door een luchtmonster, bijvoorbeeld
uit de pijp, te nemen. Van dit luchtmonster worden met behulp van een olfactometer verdunningen
gemaakt. Een panel ruikt aan de verdunningen. De verdunning die het gehele panel ruikt wordt op 1
ouE/m 3 gesteld. De hierbij behorende verdunningsfactor geeft de bronsterkte aan. Is er bijvoorbeeld 10x
verdund, dan is de geursterkte van het oorspronkelijke monster 10 ouE/m 3 . Gecombineerd met het debiet
van de luchtstroom uit de pijp (aantal m 3 per uur) kan dan de geuremissie (aantal ouE /uur) bepaald
worden.
Verspreidingsmodellen
Met verspreidingsmodellen die voor luchtverontreiniging gebruikt worden, kan dan uitgaande van de
geuremissie de verspreiding berekend worden. Tot 1998 werd het Lange Termijn Frequentie Distributiemodel
(LTFD-model) als nationaal model gebruikt. Nu is het Nieuw Nationaal Model (NNM) voorgeschreven
(zie Module A Bedrijven en luchtverontreiniging). Er kunnen dan geurcontouren, lijnen die
punten met dezelfde geurconcentratie verbinden, getekend worden. Zo geeft de geurcontour van 1
ouE/m 3 als 98-percentiel aan waar een geurconcentratie van 1 ouE/m 3 2% van de tijd wordt overschreden.
Ook de vereenvoudigde versie van het NNM, ISL3a, dat ontwikkeld is voor de berekening van de verspreiding
van PM10 en NO2 in eenvoudige situaties (zie Module A) is in principe te gebruiken voor geur.
De resultaten die op het scherm en in een PDF-document worden gepresenteerd zijn echter totaalconcentraties:
de bijdrage van de bron wordt opgeteld bij de achtergrondconcentraties voor PM10 en NO2.
10 Gerelateerd aan dit onderwerp is de GGD Richtlijn Geurhinder verschenen met aanvullende informatie.
- 53 -