1lyxiAyTX

faatleri" dahi onları bir araya getiremiyor.Kimileri krizin gerek yönetenler, gerkese de yönetilenler cephesindekiboyutlarına ve etkilerine bakarak ülkenin yeni bir darbe sürecine girdiği tahlilleriyapıyor. Çeşitli güç odakları arasındaki iktidar kavgasının devletin tümmevzilerinde sürdüğü ve bu güçlerin karşılıklı hamlelerle birbirlerini sıkıştırdığı,kıyasıya bir mücadele içine girdiği kuşkusuz bir gerçek. Ama bundan birdarbe hazırlığı gibi sonuç çıkarmak mümkün değil. En azından kısa dönemiçin Türkiye'nin gündeminde bir darbe gözükmüyor. Unutulmaması gerekentemel nokta, kendi aralarında kapışan bu güçlerin, ortak korkuları olan toplumsalmuhalefetin ve devrimci mücadelenin gelişmesini engelleme konusundabir uzlaşma içinde oldukları. Bu konuda atılan adımlar "milli" politikaolma özelliğini koruyor.Darbe tahlili yapanlar, gelişen süreci ve Türkiye gerçeğini yeterince kavrayamıyorlar.Türkiye'de bir demokrasicilik oyunu oynanıyor ve egemen sınıfların,çeşitli iç ve dış etkenler nedeniyle bu oyunu sürdürmekten başka çaresiyok. Bugün Türkiye'nin gündeminde yeni bir 12 Eylül olmadığını görmekgerekiyor. Mevcut dengeler gözetilmeksizin yapılacak darbenin başarısız olmasıbir yana, darbelerin egemen sınıflar açısından "son çare" olarak gündemegelmesi gibi bir olgunun üzerinden de atlanarak geçilemez. Oligarşiiçin henüz darbe dışı alternatifler tükenmiş değildir. Türkiye'nin bir LatinAmerika ülkesi olmadığı, darbelerin de Latin Amerika'dakilerle aynılaştırılamayacağıtartışma gerektirmeyecek kadar açıktır. Türkiye oligarşisinin darbelerebaşvurduğunda bile demokrasicilik oynamaktan vazgeçmediği gözardıedilemez. Kaldı ki, oligarşi, cuntaların çare olmadığını, kısa süreli istikrarsağlansa bile, tüm yasak ve engellere rağmen toplumsal muhalefetin yenidenyükselişini engelleyemediğini bizzat yaşayarak görmüş ve öğrenmiştir.Ortada bir 12 Eylül deneyi var. Bugün iktidardaki parti bir 12 Eylül partisidir,anayasalar ve yasalar 12 Eylül'e aittir.Türkiye'de sınıf çelişkisi öylesine derindir ki, ne darbeler, ne de başkaönlemler halk muhalefetinin kısa sürede yeniden yükselişini engelleyemiyor.Her çare bir süre sonra yeni bir çaresizliği üretiyor. Türkiye kapitalizminin içdinamiğinin zayıf olması ve egemen sınıfların güçsüzlüğü, ezilen sınıflarınyaşamında bir iyileşme sağlanmasını mümkün kılmıyor, çelişkilerin keskinliğiortadan kaldırılamıyor. Oligarşinin açmazı buradadır. Bu anlamda egemensınıflar, darbe ya da başka bir çözümün hangi sonuçları yaratacağının hesabıiçinde olmuşlardır her zaman.Bugün görüldüğü kadarıyla iktidar, demokrasicilik oyunu çerçevesinde içsavaşı da göğüsleyecek önlemler geliştirme çabası içindedir. Ülkeye bir yandandemokrasi geliştiriliyor görüntüsü yayılmaya çalışılırken, diğer yandan içsavaş koşullarına uygun tedbirler ve örgütlenmeye ağırlık veriliyor. Bu, ülkemizeözgü faşizmin gerçeğidir. Yani, hak ve özgürlüklerle baskı ve terör içiçe yaşanıyor.Oligarşinin en büyük korkusu, iç savaşın tüm Türkiye'ye yayılmasıdır.Bunun kendi sonları olacağını biliyor. Bu yüzden çabalarını '84'ten bu yanaKürdistan'da süren iç savaşın tüm ülkeye yayılmasını engelleme noktasında102