1lyxiAyTX

le hattı ortaya koymuşlardı. Kırsal alandaki üretici mitingleri ve örgütlenmedeneyleri bunun örneklerindendir. Alaçam'da uzun süreli bir çalışma ve 1500küçük üreticinin katıldığı "Tütün Sömürüsünü Protesto ve Bağımsızlık Mitingi"sonrasi KATÜS (Karadeniz Tütün Üreticileri Sendikası) kurulmuştu. Akhisarve Ödemiş'te tütün mitingleri yapılmıştı. Gülşehir'de (Nevşehir) üzümüreticilerinin mitinginde zamlar protesto edilmiş, üzüme daha yüksek fiyat istenmişti,taban fiyat uygulaması talep edilmişti. Anamur'da 12 Eylül 1970'depahalılığı ve fıstık fiyatlarının düşüklüğünü protesto mitingi ve yürüyüşü gerçekleştirilmişti.7000 köylünün katıldığı bu mitingte daha iyi fiyat ve kredi talebidile getirilmişti. Ayrıca bu süre içinde, Anamur Köylü Birliği kurulmuştu.Çorum'da, Merzifon'da, Malatya'da, Çivril'de haşhaş mitingleri yapılmış, onbinlerce bildiri dağıtılmış, ABD'nin dayattığı haşhaş ekim yasağının kaldırılmasıtalebi ile küçük üreticiler sokağa dökülmüştü. Malatya'da haşhaş ekicileriarasında gelişen hareket sırasında protesto kampanyası kapsamındaköy ve bölge komiteleri şeklinde örgütlenmeler ortaya çıkmıştı. Bu örgütlenmeleraracılığıyla anti-emperyalist tavırlar da gündeme gelmişti. 5 AğustoslaAntep'te fıstık ve üzüm üreticilerinin mitingine binlerce üretici katılmıştı. Tabanfiyatlarının yükseltilmesi istenerek, tüccar ve tefeci sömürüsü protestoedilmişti. Ankara Nallıhan'da köylüler 15 bin dönüm araziyi mücadeleleri sonundakazanmışlardı.Bugün kuşkusuz 70'lerin aynı koşulları yoktur, olması da beklenemez.Ancak küçük üreticilerin örgütlenmesinde iradi çabaların sonuç vermesi açısındannesnel koşulların bugüne özgü pek çok avantajları olduğu açıktır. Sürecinkitleleri daha çok politize etmesi, emekçi kitle hareketlerinin birbirinecesaret verici yönde etkileyen yaygınlığı ve her şeyden çok da 20 yıllık birmücadele deneyinin kazanımlarına dayanmanın avantajları düşünüldüğünde,kır emekçilerine devrimci politikanın elini uzatmasının olanaklarının herzamankinden daha çok öne çıktığı görülebilmektedir. Mücadelenin reçetelerleyürümediği kuralı küçük üreticiler için de geçerlidir. Önemli olan kır emekçilerininbugün içinde taşıdıkları potansiyelin gerisinde kalmamak, cesaretliadımlar atabilmektir. Atılan adımları yerleşik çalışmaya dönüştürebilmektir.Devrimci politika kırsal alana ulaştığında orada hazır bekleyen, sosyal veekonomik durumun neden olduğu bir potansiyeli bulacaktır. Sorun bu noktadavar olan potansiyeli ortaya çıkaracak köprülerin yaratılması sorunudur.Bu köprülerin kurulması başarıldığı ölçüde, kır emekçilerinin memnuniyetsizliğinin,haklı öfkelerinin devrimci politikanın önderlik ettiği kitle hareketine dönüşmesindenkimse kuşku duymamalıdır.* * *194