1lyxiAyTX

gösterme duygularının eseri olduğu görülecektir. Böylesi zaaflara hiçbir koşuldaprim vermemeyi, mücadeleyi sahiplenme duygusu taşıyan insanlarınortak sorumluluğu olarak görmek gerekiyor. Mücadele, sistemin pisliklerininkendisine bulaşmamasını, ancak ilkeli olmayı elden bırakmadığı ve kendi insanlarınıbu tür zaaflara karşı uyanık tutabildiği ölçüde engelleyebilecektir.Mücadele, düşünce ve davranışlarında samimi, kendine ve halkına karşıaçıksözlü insanların dünyasıdır. Kendine ve arkadaşlarına açık olmayanlar,halka karşı hiçbir zaman açık olamazlar. Dolayısıyla eleştiride de açıkyürekliolmak, yüzüne eleştirmek sadece medeni olmanın değil, mücadeleye olanortak bağlılıkların, geleceği birlikte kazanma yükümlülüğünün, kısaca devrimcimoral değerlerinin de bir gereğini oluşturuyor. Bu anlamda samimi,açık, eleştiride cesaretli olmayı, özgüvene sahip ve mücadeleye güven duygusutaşıyan insanların davranışı olarak sahiplenmek gerekiyor.Zamanında ve yüzüne karşı eleştirmeden, eleştirileri biriktirmenin, başkalarıtarafından sorulunca veya bir fırsat yakalayınca ardı arkasına sıralamanınsağlıklı bir eleştiri anlayışıyla bağdaşmadığı açıktır. Aynı şekilde, yinezamanında ve yüzüne karşı yapılmadığı halde, birisi biraz tökezledikten sonra'zaten şöyleydi' demek, hiç de bir eleştiri tarzı yerine geçmiyor. O yöndeemeği geçmediği sürece olgunlukla bağdaşmıyor.Öle yandan yöneticileri eleştirmekten kaçınmak da bir sağlıksızlık işaretidir.Ebette bu gelişigüzel eleştiri anlamına gelmiyor, ancak 'eleştirirsem hatayaparım' anlayışı da mücadelenin kolektif yükümlülüklerini sadece belirli insanlarayüklemek gibi hatalı bir bakış açısını yansıtıyor. Aksine, iyi bir yöneticilik,ekip ruhuyla, canlı bir diyalog ve kolektif üreticilikle desteklendiği sürecemümkündür.Diğer haliyle, saf bir güven duygusuyla bile olsa, yöneticileri eleştirici olmamak,mücadeleyi olduğu gibi, yöneticileri de geliştirmemeye yardımcı olacaktır.Bununla birlikte, yapılan işleri ve yöneticileri sık sık eleştirmeyi alışkanlıkhaline getirenlerin, her zaman haklı çıkmadıkları da görülebiliyor. Pekçok şeyi eleştirmenin, her zaman isabetli olmadığını bu insanlar en iyi kendilerisorumluluk alınca görebiliyorlar.Eleştiri, mücadelenin soluk alıp verdiği nefes borularından birini oluşturuyor.Ona sağlıklı bir eleştiri anlayışı içinde hayat vermek, sağlıklı soluk alıpvermeyi kolaylaştırıyor. Mücadele şimdiye kadar ne kazandıysa, her şeydeolduğu gibi eleştiride de devrimci ilkelere tutunma alışkanlığıyla, ideolojik vepolitik kapasitesini geliştirme imkanı bulabildi. Eğer öyle olmasaydı, eleştiriyebakışa kör dövüşü haliyle veya bilgiç aydın tarzı dejenere olmuş haliyle gözyumulsaydı, pratik hayatta karşılaşılan olumsuzluklar çoktan nefes borularınıtıkar, düşmanı sevindiren daha büyük olumsuzlukların önünü açabilirdi. Oyüzden, kapsadığı boyut bakımından küçük veya ayrıntı gibi görünse de,böylesi olumsuzlukların üzerine gitmek, onları mücadelenin değerleri içindeeritmek, fazlasıyla önem taşıyor. Ve yeni insanları, yeni bir toplumu inşa etmeiddiasında olanlara ortak sorumluluklar, ortak duyarlılıklar yüklüyor.* * *228