1lyxiAyTX

yor. '80 öncesi çeşitli sol gruplar DY'yi, THKP-C'nin silahlı çizgisini reddetmekle mi eleştirmişlerdi, o halde bu kullanılabilir. Evet, mantık tamamen budur.DY önderlerinin, kendi inkarcılıklarını, faşist cuntanın mahkemelerindesuçsuzluklarının delili olarak göstermeye çalışmaları tek kelimeyle acıdır.Aynı şey Direniş Komiteleriyle ilgili dile getirilenler için de geçerlidir. Birdönem hararetle savunulan ve "halk iktidarının nüveleri" olarak görülen buörgütlenmeler, bir anda "dayanışma ve demokrasi" olarak "önerilen" (evet,sadece önerilen!) örgütlenmeler oluvermiştir. Şunlar söyleniyor:"Devrimciler bu komitelerin (...) geçici örgütlenmeler olarak değil, bunlarınaynı zamanda, (...) dayanışma ve demokrasi yuvaları olabilecek kalıcı örgütlenmelerolarak da düşünülmesini ve ele alınmasını önermişlerdir."Devrimciler tüm halkın bir araya gelebileceği örgütlenme önerilerini getirmeyeçalıştılar." (DY Savunma, syf.461)Direniş Komiteleri ile DY Dergisi yazarları arasındaki ilişki "öneri yapma"düzeyine indirildiğinde, hukuki sorumluluktan kurtulunmuş olunuyor, üstelikbu komitelerin başarısızlığı da halka yıkılarak!.. Bu tam da DY'ye özgü bir tavırdır.Kitlelerin gerçek önderi olabilmeyi başaramayanlar, kitlelere öneri yapandevrimci olmayı benimsemişlerdir. Kim ne diyebilir?12 Eylül'de Türkiye solu yenilmiştir. Ancak yenilmiş olmak teslim olmayı,oligarşiden adalel dilenmeyi gerektirmiyor. Bu yüzden, devrimcilerin faşizminmahkemelerinde meşru müdafaa ve masumiyet karinesine sığınmak gibi birsorunları olmama tydı.DY Savunması'nı okuyunca, insan ister istemez soruyor: Nereden nereye?Bir zamanlar "milyonlarca emekçiyi faşizmin karşısına bir kale gibi diktikleri"ndensöz edenler, nasıl oldu da faşizmden "adalet" dilenir hale geldiler?Bir zamanlar kendilerini "başarıya çok yakın" görenler, eğer bugün"inanç yitiminden" söz ediyorlarsa, 12 Eylül öncesinden başlayarak, inançlarıda dahil olmak üzere, kendilerini sorgulamak zorunda değiller mi?Evet, bu hesaplaşma yapılmalıdır.Ama DY Savı nması'nda bu yoktur.* * *25