1lyxiAyTX

Sayı: 26,15 Ağustos 1991KÜÇÜK ÜRETİCİLERMÜCADELEYLE KAZANACAKDünyada zengin ve yoksullar arasındaki uçurum giderek büyüyor. Zenginyoksul ayrımının artık basit bir "gelişme farklılığı" olmadığı biliniyor. Aksinedünyanın on kadar sayılı zengin ülkesinin zenginliği, bütün yeryüzünü ağgibi saran ve yoksul halkların kaderini elinde tutan egemenlikleri sayesindesağlanıyor. Bu egemenlik -diğer bir deyişle bağımlılık- ağır, teknolojinin olanaklarınıelinde bulunduran dev uluslararası şirketler, IMF gibi ezici ekonomikdenetim organları, bağımlılık anlaşmaları, işbirlikçi iktidarlar, hatta ekonomikve askeri tehdit yolları aracılığıyla yoksul halkların emek, hammaddeve enerji kaynaklarını her gün ve her gün emperyalist metropollere taşıyor.Kalkınma programları, yardım planları ardında yatan ikiyüzlülük, sadece emperyalistmetropollere akıtılan bu zenginlikleri büyütmekten, yoksul halklarıbağımlılık ve geri kalmışlık kıskacına almaktan başka bir işe yaramıyor. Gerçeğiolgularla değiştiremeyen emperyalizmin yapabildiği tek şey, geri bıraktırılmışlığıgizlemek için adını "kalkınmakta olan ülkeler" diye değiştirmek oluyor.Oysa bu ülkeler hiçbir zaman kalkınmadılar. Aksine kalkınma yolları, bağımsızgelişme olanakları daima tıkandı. 1990'ların Türkiye'sinde nüfusun %80'i yılda 660 dolar gelirle yoksulluk sınırında yaşıyor. (Yarısı ise 400 dolardanaz bir milli gelir payına sahip.) Yılda 400 dolar civarında gelir elde edenemekçi kesimlerden her çocuk yılda 1100 dolar dış borç ödeme yükümlülüğüyledünyaya eliyor. Son on yılda kişi başına dış borç 288 dolardan 1100dolara çıkarak 4 kat arttı. Aynı süre içinde emekçilerin milli gelirden aldıklarıpay ise yarıdan daha aza, yüzde 37'den yüzde 15'e indi. Türkiye'nin hızlı birdeğişim yaşadığını söyleyen siyasi iktidarlar, değişimin bu tablosunu IMFkredileri, büyük şirketlerin ithalat-ihracat payları, yabancı ve işbirlikçi tekelle-185