DAS GESCHLECHTLEBEN

Schwiegertochter z noh gleichlautend bedeutet von den Beinen aus, ein Workspiel). Jener ward nicht verlegen, fand gleich eine Antwort: „Und was wolltestdu, fängst du etwa mit dem Kopf zu vögeln an? Alle tun es auf gleicheWeise.“187. P erech y tren y j.Odyn anachaea-ezastenko dokuczaw nywistći; wona ny styrpiła, pożaliłaśswykruśi. Swykrucha prykazała nywistći lahty na swoje misto, a sama lahłana nywistczynu krowat. Snachacz dobraw sia do staruchy i duma sybi, szowin zliz na nywistku taj pryczytuje: Ach ty, miłaja maja, usia paśika twojai czto za paśikoj roj i tot bude twoj. — Dy budia tabje, staraj chrycz, łepetat,wsio, wsio nasza. — Ach hdież ty była, stolko sładosfi nabrała? — Pyrywyrnuwuże na druhe, jak^butto^ win i sprawcTi znaw, szo liże na staru.D er Ü bertölpelte.Ein Schwiegervater belästigte oft seine Schwiegertochter; sie mochte dasnimmer ertragen und verklagte ihn bei der Schwiegermutter; die Schwiegermutterbefahl ihr ihre Lagerstatt einzunehmen und legte sich selber ins Bettder Schwiegertochter. Der Schwiegervater kroch nun zur Alten und meinte,daß er auf die Schwiegertochter gestiegen und sprach nebenbei: „Ach, dumeine Liebe, Traute, — dir gehört der Bienengarten, und der ganzeSchwarm dahinter — dir gehören wird er. . .“ — „Genug, — hör’ auf zufaseln, alles gehört uns, alles.“ — „Ach wo warst du denn gewesen, daß dusolch Wonne aufgelesen ?‘* lenkte der Alte ein,—als ob er tatsächlich gewußthätte, daß er auf sein Weib gestiegen.188. Moskal na^hostyńi w N’imciw.U odnomu wyłykomu dorai, wnf( nv t.riorlivtftfrinpin śvłn hahatn chwatvrantiw.Tam buły ludy wsiakoho płemeói: Żydy, Polaky, Nimći i Russkij.Odyn N’imyc śimejnyj stojaw na werchniomu ytaży. Odyn raz win zadawawbał; tudy znjRflłaśbuło czymało i Ruskych. Tam hrała duchowamuzyka, tanciuwały, śpi wały i wsiąki sztuky wykomarjuwały. Odyn chwatyrantiz ruskych stojaw u nyżniomu ytażi. Na ciu poru win buw jczymało*feypywsze; czuje, szo na wyrchu muzyka i stukotnia, win posław słuhu uznał,szo tam take cfijićcia. Słuha prychode tudy i pyta: A szo u was take siohodńi,szo muzyka hra? — A naszo tybi? — spytały joho? — Ta menepry sław chaziain z pid nysu i prosyw, szob wy skazały jomu. — Choroszo,skażitie jemu, czto u nas siehodni ibłus, prośim pokorno i jeho pożałuwat —Słuha ny pojniaw, szo jomu skazały, ibłus, ce znaczyt po ńimećky — nazywajufbał — a win podumaw zowśim na druhe. Prychode do chaziaina i każe: Tamu jich jakeś hulbyszcze, win nazwaw jakoś czudno, szo stydno j kazat. —Nu, howori, wsio rawno. — Ta win skazaw, szo u jich ibłu; prosyły i wastudy. — A tak, jak ruśkyj buw uże na druhomu zwoćTi, to jomu pokazałoś,szo joho kłyczut najibniu. I proburmotaw sam sybi: O na jibniu ja z wyłykoju ochotojupidu. — Myttiu oćTih sia i piszow. Uwichode tudy, a tam baryszeń ćiłvi tabun:win podumaw sybi, szo ce wse taki, szo dożydajut jibńi, żdut jobariw. Win pozdorowkawsia z chaziainom, pidijszow do baryszeń, rozszarkaw sia z nymy i ny dowhodumawszy, wybraw jaku pokrasywiszu i pryhłasza jiji u druhu komnatu i tam z nejuskoro uł&dyw; prypjaw do sunduka i wymachaw dobrym porjadkom. Na johoszczastia popałaś taka barysznia, szo j sprawdi toho fiko i żdała, szob z kym