DAS GESCHLECHTLEBEN

synoczky, za dobru łasku; waszi ruky zołoti, rukomysło w rukach je, to jaknybud’ prohodujimo, aby daw Boh zdorowja. Nu a czym ty, duraczyna, budyszhoduwat batka? — Chujom, od wity w durak. — Ach, ty sukyu syn, jatybi pokażu, jak hoduwat chujom! Uziaw sokyru, chwaty w joho za chuja ipowolik do drywitńi. Położyw chuja na drywitniu i dawaj joho hecat obuchom.Rozmaczuływ joho, jak hanczirku, a potim prohnaw joho z dwora. Daw jomust^n b liw z rublom i konia z śidłom i skazaw, szob win do domu bilsze nypokazuwaw sia. Win śiw na konia i pojichaw, kudv oczi baczuf. Poprawywswoho chuja, skruhlaw joho, tak jak i persze win buw, a szob ny rozlapeszkuwawsia, року zrostet sia, to win nahnaw na joho 3 kabłuczky. Z łozyskrutyw try obruczky i nad’iw na durnia. Na doroźi, bila szlachu, win natrapywna taku żenszczynu, kotra wśim projiżżym шуто neji zajawlała, szochto jiji wdowolnyt, tomu wona dast tysiaczu rubliw z rublom i konia z śidłom.Durak sohłasyw sia. Chuj joho uże pidżyw, a kabłuczok iszczę nyskydaw, року zowśim uhojit sia. T^a żenszczvna. czv haryni^ z jakych wonabuła, chto ji zna, fiko każut taka buła, szo nich to ny mih jiji wdowolnyt.Uże chto tam fiko ny braw sia i ńichto ny mih jiji pyrymohty. Durak proce czuw, a wse taky ny zlakaw sia, wziaw sia wdowolnyt. Oto win jak naczawjiji terty, a kabłuczky w seredyńi kruhom stały szkrjabat! A wonakaże: Łeksze, łeksze, onuczko. — A win każe: Szcze, babusia, zahnaw fikopo odnu kabłuczku. A dali win zastromyw hłybsze. A wona upjef: Oj bolacze,łeksze, onuczko. — O! babusia, ce fiko po druhu kabłuczku.— A wonałyżyt, ny duże lakajit sia, fiko pokrichtuje. Tut durak poczaw mirkuwat,czym by jiji nalakat, szob wona zdała sia. Dywyt sjp, jidut po szlachu zwoszczyky,czumaky i dawaj hukat: Zymlaky, zymlaky, pyrykażit tam naszym,nychaj prywyzut mini kożuch, ^alanci i powst, ja napnu chałabudu i źimuwattut budu! — Barynia ta wjjahjła, szo wm łatfodyt siąf^imuwat na jiji. Zabrykałarukamy j nohamy: Het, het, złaź, Q]jr tybi, реф byry 2 konyj z śidłomi dwi tysiaczi z rublom, tiko pusty mene. — Durak zabraw paru konej ihroszi i jodaw sia. Obduryw żenszczynu. Jak by iszczę trochy, tak spasuwawby durak, a ^byt.^tin pyryspnryw. Nadokuczyło jomu błukat p o czużiatorońi czyryz hod czy piwtora wyrnuw sia win d(T domu! Pryjichaw windo domu, a starszych bratiw uże nyma. Brosyły batka, zahrabyły z sobojuwse dobro i podałyś chto kudy, kożyn sybi zaroblat. Durak ostaw sia domai swojim zarobitkom dohoduwaw batka do smerty. Wychode d’iło, szo staiykdożyw do smerty ńi szyłom i ńi hołkoju, a czyryz chuja.Wie der Sohn seinen V ater verpflegte.Ein alter Mann hatte drei Söhne. Der älteste war ein Schuster, dermittlere ein Schneider und der jüngste war ein Narr mit einem großen Zumpt.Der Alte war schon schwach und gebrechlich worden. So sagte er einmalzu seinen Söhnen: „Kinder, ich bin schon alt worden, arbeiten kann ich nichtmehr, jetzt will ich zumindest ein wenig ausruhen. Pfleget mich, Kinder, bisin’s späte Alter, bis zum Tode, so lang ich leben werde.“ — „Natürlich Vater,wir werden dich nicht verlassen, so lang wir leben, werden wir schon für dichsorgen.“ — „Und wie willst du mich ernähren, Söhnchen?“ fragte der Vaterden ältesten. „Mit der Ahle, Väterchen“ anwortete ihm dieser. „Und du,womit?“ fragte er den mittleren. „Ich Vater, werde dich mit der Nadel ernähren.“— „Nun, vergelt’ Euch Gott, Söhnchen, für Euren guten Willen;eure Hände sind von Gold, habt ein Handwerk erlernt, werdet mich nicht zu­