DAS GESCHLECHTLEBEN

„Pfui, du Närrin, einen Unsinn schwätzst du da. Dies Zeug hat jeder, aberBrot und Geld hat jeder nicht“. — „Nein, Mutter, disputiert soviel Ihr wollt,ich werde den Armen heiraten, — wenn’s auch nur ein Tag ist, er gehörtdoch mir. Das Geld können wir durchbringen, — das Geld kann bald allesein! Das Brot können wir aufessen, auch die Mäuse können es auffressen,ein großer Zumpt aber ist wenigstens von Dauer“. Und so heiratete sie denArmen.252. Tow ste i dowhe serce.U praznyk, czy w nydilu zibrałoś na ułyći babiw ćiłyj tabun. Tam wonybałakały aby szo. Odna roskazuwała, jak jiji korowa dojićcia. Koho pidpuskapid sebe, a koho odhania — kołe rohamy i jak wona prypuska do nejityła. — A druha chwałyłaś pro swoju bidu, szo w jich cuyrosyłaś swynia.prywyła 1 2 porosiat i połowynu poduszyła, kotriż samaż i połopała, pochożechto nybucT zhłazuwaw. — A tretia baźikała, jak wona kwas robe, czym zaprawia,skiko win wyschożuićcia i tak dali. Tut wony pyrytołkuwały wse.A dali z chaziajstwynoho rozhoworu pryjszly naTut kożna staławarniakat/jak wona spyt z swojim czołowikom, jak win u neji рщзе, jakpidłabuzniujićcia, jak chuj zanose i skiko wony raz hrisziat. Chto roskazuwawpro swojich, a chto pro czużych. Tut wony wśich pyrybyrały, u koho wyłykyj,a w koho małyj. W rozhowori zaczypyły kowala: Wse pro joho tołkuwały,szo u joho chuj bilszyj nad wśich, skiko ny je mużykiw po wsiomusyłu. Odna żenszczyna tiko słuchała i motała na us. Duma sybi ^Postoj że,ja odprobuju. Ot naczało smyrkaćcia, wona jzatijąła pykty błynći. Pykła, nypykła i naroszne złamała czapliiku. Pobihła do kowala: Pożałusta, spraw miniczapliju, a to ja naczała pykty błynći, a tut jak na hrich, na tybi — złamałaś.— Kowal wziaw tu czapliju myrszczi, p^kaczaw mich, chwatyw mołot,kliszczi — i naczaw kłypat. Minut czyryz 10 uże i czaplija buła hotowa.Nu, oś tybi i czaplija — każe kowal. — Ot spasybi tybi, szo tak skoro, atiko hroszyj u mene nyma. Prychod’ syczas błynći jisty, ja tebe uhoszczu, atam poładym. — Kowal na ce sohłasywś, skynuw swij kożanyi chwartuch ipiszow u slid za neju. Prychodiut wony, baba posadyła joho za stił, podałabłynćiw, postawyła szkałyk horiłky. smytany, masła i naczały jisty. Ot wonaj każe: Nu, dawaj że jisty z jihoworom. — Jak? — Ta tak, chto poperedobkapajićcia smytanoju, toho jibty. — Ładno, odwityw kowal. — Kowal jiwokuratno z ostorożkoju i razu ny kapnuw, ny szo to na sebe, a i na stił nykapaw. A wona naroszne, jak zaczepe, zaczepe smytany, tak dorohu i prołożepo stołu i sybi na pazuchu szlopa. Oto wony jiły, jiły, a dali wona jkaże: O! jak ja zachojąłaś, ce wże pora mene jibty. Oś chocz podywyś, jakja zakapałaś. — Kowal dohadawś, czoho jiji treba; ny dowho dumawszy, powąływjiji na pił i nu czuchrat. Wymachaw raziw z dwa і сЬшід. — Achłop ja baczyło wsiu ciu muzyku i zamityło, szo kowal, koły zliz z joho matyri,to wytiah szoś z neji zdorowe, krasne i z kincia kapało. Т’іко kowalwyjszow z chaty, a chłopjatko i pyta: Mamo, mamo, szo to kowal wytiahkrasne ta zdorowe? — Ta to, synok, serce. — A wona j bajduże sybi, nyprykazała synowi, szob win ny prohoworyw sia; duma sybi: Wono iszczę nypońima, de tam jomu pomnit, jomu tiko 3 hodoczky. — Ot prychode czołowikz ochoty, prynose zajcia. Położyw joho na ławu, a sam zaliz za stił. Pojiwtrochy błynćiw i naczaw patrosjM? zajcia. A chłopja buło, jak i wśi ćTityduże lubopytne, wse do czysta rospytuwało w batka. Tiko batko wziaw sia