DAS GESCHLECHTLEBEN

tak my ny budem wynowati; nychaj pynia sama sebe. — Ta ce prawda twoja,Iwane, tod’i wsia wyna pade na nas. A jak mnkn sama odobre, to wże nychajpynia na koho chocze, na picz abo na drowa. Nu strywaj, Iwane, japidu, jiji pokłyczu. — Wychode chaziajka. —Nu dawaj, poproboju, szo wonahodyćcia na ączynku. — T’iko prostiahła ruku za mukoju, a win jiji pidstawywchuja. Wona jak copne i ny obchwatyła odnoju rukoju, ta todi j każe:A ńiczo, muka mniaka, mniaka. Nu tak nysyż jiji u chatu, pry ohńi podywymoś.— Iwan, buło, zlakaw sia, dumaw, szo wona skaże chaziainowi proce. Koły ói. Uwijszow win u chatu, wona odibrała od joho sprażniu mukui posadyła joho weczerjat. Chaziain nasupyw sia, koso podywyw sia, a ńiczohony skazaw. A dali wyzwaw żinku u kiwnatu i każe: Naprasno ty goważujiszbatrakiw za stił sażat, tam na melnyći najiśćia czoho nybud’. Kartochy,chlib je i bude z joho. — E! czołowicze, czołowicze, u tebe j żałostynyma! Ja uże nyraz czuła, szo z nas ludy śmijućcia. Szczo dnia hłuzujut,szo my wziały syrotu i szanujim joho chuże czym sobaku. Syrotu obiżat —hrich od Boha bude. A my joho ńiwyczym, jak nynacze katorżnyka. Bidnyjchłopyć deń i nicz hybne na młyńi, ńi odnoho razu ny wyspyćcia w tepłomukutku. Win nam że wse robe, prynose wyłyku prybil, a my joho wodym jakstarcia. Jak syrota, tak chiba ny czołowik, win u desiat raz łuczcze druhychchłopćiw probytok. A jomu bidnomu ńikudy dityś; pyrynese wśi nywhody i•nyprawdu. Hrich od Boha i stvdno od tor g,7n my joho budymjiychtuwat. Koły wziaw sia pryjutyt syrotu, tak trebaż joho i do uma dowysty,na nohy postawyty, za ce nam Boh hricha odkyne. A ty wse dumajisz,jak syrota do tebe popaw sia, tak na jomu możno srat jizdyt. — Zamowczyty bahno, znajisz; piszła wże son Bohorodvci toroczvt: ty szczemiłko pławajisz, ny znajisz smykałky. — Ta szoż ty, staryj, dumajisz, szoludy nas ny sudiut? —Nychaj sudiut, ce diło jich. — Dumyj ty, czobwicze;jak tak budysz tołkuwaf, tak tebe wsiakyj durakom nazowe. — Odczypyś tyod mene; jak choczysz, tak i roby, fiko ny bryzy mińi hołowy. A wse takyja na syrotu Bohu mołyćcia ny budu, win mij robotnyk. — Ta tebe ńichto nyprose na joho mołyćcia, a tiko treba joho pożalit, od’it, jak sliduje, win żew nas żywe za charczi. A ja wże nyraz czuła, szo joho pidmowlajuf pyrychodytdo druhoho chaziaina, łyboń obiciujut żałuwania 50 karbowanćiw u hod.— Nu, to wże czortowoho batka jim pryjdyćcia pyrymanyt; ja joho skiko lithoduwaw, zodiahaw, nauczyw robyt, a wony buduf pyrymaniuwat. — Oś tod’ipobaczysz, zachoczut i zrobluf, a tod’i sudyś, jak choczysz. — Oto wny wyjszłydo Iwana, a win uże konczaw weczerju. Chaziajka i każe: Ty, Iwane, siohodńina młyn ny chody. Ostawaj sia noczuwat tut. U mene tam u piczistojif czawun okropu, ta sybi hołowu pomyjisz, a to w tebe pochoże nudhazawyłaś. — A na młyńi chtoż dowżyn sydif do ranku? — obizwaw sia chaziain.— Ta chiba chto, stupaj ty zaraz, ty dowżyn teper czyrvduwaccia znym. — Czołowik poczuchaw hołowu i nychotia piszow. T’iko czołowik zadwir, wona myrszczi zachodyłaś Iwanowi hołowu myf. Dostała jomu czystusoroczku, sztany, onuczi nowi dała i Iwan sam sebe ny wznawaw. Potimwona laha spaf i naczała łasztuwaf posfil na dwi duszi, dla sebe i dla Iwana.Rozdiahłaś, ukryłaś i każe: Lahaj, Iwane, na naszu posfil, wse rawno, a toja tybi ny słała . . . Iwan chocz ny smiło, staw rozdiahaćcia. — Ty lahaj,Iwane, do sfiny, a ja skoro lażu. — Polahały wony. Chaziajka wse johoszczypała to za bik, to za nohu, to za tretiu nohu i wse jomu bajała raźniszutky, uczyła, jak z diwczatamy spat, jak z nymy obchodyćcia. Win nyśmiło