DAS GESCHLECHTLEBEN

taku muku. W asyl: A ot ja siohodńi pidu w aptykn, woźmn jogu, a weczyrompiznym wychocT do Opołotowa hostynnyći i my poriszym swoje tliło.— Rozproszczałyś wony i rozijszłyś. Wasyl prjamo od neji naprawywś waptykn; prychodyt tudy, a tam na joho szczastia dyżuryw znakomyj pomoszczykprowizora Szałaszynśkyj. Uwijszow win z smutnym wydom, jakyjśroznyrjanyj, wse rawno, jak ny w sybi. Pidijszow do znakomoho farmacewtai wjało z nym pozdorowkaw sia, wse rawno, jak nychotia. W asyl: Zdrastujte,Załman Musijowycz. — Zdrastuj, hospodyn Kotoszenko! Czym mohusłużyf wam? W asyl: Ta pożałasta, brat, daj mińi czoho nybud’ takoho —jak mvsziakn abo sulimy. Załm an: Na szo tybi, szo ty zadnmaw? W asyl:Ta ńiczoho, daj^pożałusta^ Załman: O! ńi, ja bojuś, szoś ny tak, biz ryceptuja ny dam; poprosy u dochtarja recept, tod’i skiko uhodno. A to, brat, jaiszczę u świti ny nażyw sia; drużba drużboju, a służba służboju. W asyl:Ta szo ty szutysz, czy to ja tebe pidwodyf budu. czy szo, ty za ce odwiczatIny budysz; ne wżeż ty po pryjatelśky dla mene ny wważysz? — Farmacewtudla znakomoho zowśim odkazaf, jakoś nełehko buło. Posowistyw sia obidytpryjatela, a szob ny but wynowatomu, to win namiryw sia wmisto jodu dat,^jomu słabytelnoho; duma sybi: Ce win tak wremenno poharjaczyćcia, a jakdrysaejji^prochwate, to w joho wsia lubo w projde. Pochoże w jich szo nybudzKatiuchoju wyjszło, abo swatawś ta hąrtmza jomu nawjazały. — Wasylbaczę, szo farmacewt wozyćcia z czymś, pereżclaw IrocSy^ aTSali pyta: Tydajesz, Załman Musijowycz? Załm an: Ta daju, szczoż z toboju porobysz,dla znakomoho treba uważyt. W asyl: Pożałusta, chocz poslidnyj raz zrobydla mene odołżenia. Załman: Czoho tam poslidnyj raz, iszczę budym baczyćcia.— Farmacewt daw jomu puzyrjok słabytelnoho. Wasyl Petrowyczschwatyw otrawu i ne poproszczawszyśpobih strjom hołowu z apteky. Załman,koły toj wże piszow, jak zachochocze i w piw hołosa: Tiu na joho, zj iłuzdu spjatyw sia małyj. Iszczę czoho dobroho utrojiw sia-b, jak by dawjomu nastojaszczoho jadu. Buwajut że durni lude na świti i z za jakoji nybud’jz^jughj hotow sebe łyszyt żyzny. Nu, nychaj że pryjme cicho jadu, szoja daw, uzna batka swoho; wono joho proch wate, ćiłu nicz pokoju ny dast.Ech! jakby wony oboje wmisti zadumały potrojićcia, szo tob potichy buło! —A szo z nym? — pyta aptekarśkyj uczenyk. Załm an: Ta win ulubywsia w popowu doczku i łyboń łahodywś uże swataćcia. A jomu pochożedąły_harbuza i czoho. _dobroho -poza szejku nadawały; tak ot win z frtyfla *jlosady szoś zadumaw. Abo jiji otrujit, abo sam sebe, a może oboje wmistiponszyły pokonczyt z soboju. — Uczynyk jak zaśmijećcia taj każe: Nu, znaczyt, budym dywyćcia jak nysty muf pokojnyka. — Kotoszenko otrawu wkarman i podaw sia na tu ułyciu, de Opołotowa hostynnycia, de wony namirytyśpotruićcia. Ce buło uże w sumyrkach. Win chodyw w zad i w pyridpo ti ułyći, wse żdaw, року pryjde lubezna. Dywyćcia, biżyf Katiucha; zapychałaśnynacze hnaw sia chto za neju. Win jiji pidchwatyw za ruky tajpodałyś oboje w nomer. Wziały wony sobi Nr. aż na werchniomu ytażi.Uwijszły tudy, dweri zamknuły i klucz wykynuły podalszi u wikno. Mow,szob ńichto im ny pomiszaw umerty. Siły wony za stił, Katiucha każe: Och!na syłuż ja wyrwałaś. Wwe_śjień za mnoju ślidyły i oczyj ny spuskąły, nydawały i za worota wyjty. Czy wony zamityły, szo ja chożu mow nysamowyta,taT)ójałyś, szotTJa ny powisyłaś. Oce tiko szo wyrwałaś i prjamo siudy.A batko tam s kymś zabałakawś i ny baczyw, koły ja szmyhnuła. Dawajskorijsz wypjim abo szo, a to ja bojuś, szob wony ny kynułyś u pohoniu;Taraseväkyj. 20