DAS GESCHLECHTLEBEN

konia. Так ot mińi uże ce nadojiło. Ja czołowik nże pid latamy, z syływybyw sia, u mene wże poszty ny wstaje; droczą, droczn, na syłn rozkaczajuA ty paryń mołodyj, zdorowyj i same hławne, ja baczą, szo w tebe je czym.-Chujom tebe Boh ny obidyw. Tak ot prychod zawtra. — Na druhyj deń rankomparniaba uże buw na kuchńi. Pisla obid po obyknoweńiju barynia śiłado wikna i stała dywyćcia na wyhon, jak złuczajut żyrybćiw z kobyłamy,a sama pidniała chwist na spynu. Łakej pobih na kuchniu i huknuw nowohopomosznyka powarja. Pamiaha prychode do łakeja i pyta: Na szo ty menekłykaw, każy! — Ot szo, chodim za mnoju, tod’i pobaczysz. — Łakej powiwpowarja u tu komnatu, de syd’iła barynia. Wony pidijszły na ćipoczkach pobłyżczei dywlućcia. A w neji usia maszyna na wyłyfi, jak na dołońi wydno.Parniaha nasz aż zatrusyw sia, a chuj u joho zrazu staw drjukom. Łakej ikaże: Liź na neji. — Ta ja bojuś. — Ta czoho tam bojaćcia, liź, ja tybi każu.—- Och straszno, szob ny popasty u Sibirjaku. — N’iczoho ny bij sia, za ceja budu odwiczat, jak szo ny tak. Rozdiahajś do hoła i wały. — U parniazahrała krów, jak u kazanku kypjatok, zabuw pro strach, myttiu rozdiw siai kynuwś do baryńi. Pidbih do neji i zasuponyw jiji po same ńikudy i nujiji piżyt. Wona wyrfiła, wyrfiła huznom i sama sybi ny wire, czy ce łakej,czy chto druhyj za joho. Czustwuje, szo dałeko smaczńisz wychode, czymrańisz, harazdo sołodsze i czuje, szo strument bilszyj, czym tod’i jiji kazawś.Po bokach dużcze dere i w hłyb dalszi dostaje, czym rausze. Wona ny wterpiłaohlanućcia. Koły dywyćcia, aż na jiji ny łakej, a druhyj pomołodsze.Wona protystuwat ny stała; buła duże rada) szo pryjszłoś smaszńisze preżnioho,pyrymowczała, року win kończy w, a dali każe: Kto tiebja posła w ko mnie?— Ta ce łakej mene pryhłasyw; win uziaw mene za pomosznyka, a samchocze rozsczytuwaćcia. — Aha, nu ładno, pust chot siehodnia idiot domoj, janie derżu jeho. On dawno prośił sia, cztoby ja dała jemu rozczot. Tiepjerskażitie jemu, pust prichod’it na rasczot; a ty ostajesz sia u menia za łakejana jeho mjesto. Żałowania tiebje 25 rub na misiać, a potom dawat budunahradu, smotrja po zasłuhie. Ty mnie ponrawył sia, ja tebja nahrażu. —Żywo u naszoho parnia pojawyłaś panśka odeża, hłażyna soroczka, brjuky nawypusk, pobryw sia, postryh sia. Prjamo i wznat buło ny możno. Zażyw pobarśky. Staroho łakeja win ćiłyj wik djakuwaw za te, szo daw iomu kusokchliba. A teper żywe, jak u raju. Jak howoryćcia posłowycia: Ny rodyśbohatyj ta wrodływyj, 'a rodyś szczasływ. Dobre żyt na świti z wyłykymchujom, wicznyj kormyłyć!D er ew ige E rn äh rer.Eine Dąme hatte die Gewohnheit, sich von der Arschseite vögeln zulassen. Als sie Witwe geworden war, unterhielt sie intime Beziehungen mitdem Lakaien. Der Lakai war schon bejahrt. Die Dame besaß ein GestütSie pflegte zum Fenster hinauszusehen, wie die Hengste die Stuten beschälten.Unterdessen steckte sie den Arsch heraus und schürzte die Kleider über denRöcken. Der Lakai versteifte dann seinen Pimpel, näherte sich ihr und jagteihr ihn arschüngs ein. Das wiederholte sich mehrmals am Tage. Es vergingein Jahr, anderthalb, der arme Lakai war schon ganz herabgekommen, kaumkonnte er die Füße erschleppen. Er wollte mit ihr abrechnen, sie ließ ihn abernicht ziehen. Sie gab ihm einen dreifachen Lohn, damit er nur bleibe. Nunsah der Lakai ein, daß er schwerlich von ihr loskommen könne und begannzu sinnen, wie er sich von ihr salvieren könnte. Einmal traf es sich, daß erTaraseväkyj. 24